Sd.Kfz.10/4
Sd.Kfz.10/4 (2 cm Flak 30 auf Selbstfahrlafette Zugkraftwagen 1t), Demag D7 – niemieckie samobieżne działo przeciwlotnicze, uzbrojone w automatyczną armatę przeciwlotniczą 2 cm FlaK 30 kalibru 20 mm. Nowsza wersja z armatą 2 cm FlaK 38 tego kalibru nosiła oznaczenie Sd.Kfz.10/5 (2 cm Flak 38 auf Sfl. Zgkw. 1t)[1] (w publikacjach często stosowane jest oznaczenie Sd.Kfz.10/4 dla obu wersji).
![]() | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Typ pojazdu | |
Trakcja | |
Załoga | 7 osób |
Dane techniczne | |
Silnik | 6-cylindrowy, rzędowy, silnik gaźnikowy, chłodzony cieczą Maybach HL 42TRKM, o pojemności 4198 cm³ |
Transmisja | mechaniczna |
Pancerz | stalowy |
Długość | 4750 mm |
Szerokość | 1930 mm |
Wysokość | 2000 mm |
Masa | bojowa: 4700 kg |
Moc jedn. | 21,3 KM/t |
Nacisk jedn. | 0,74 kg/cm² |
Osiągi | |
Prędkość | 65 km/h |
Zasięg pojazdu | 220 |
Pokonywanie przeszkód | |
Brody (głęb.) | bez przygotowania: 70 cm |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
1 x działko przeciwlotnicze 2 cm FlaK 30 kal. 20 mm | |
Użytkownicy | |
Niemcy |
Był to lekki ciągnik półgąsienicowy Sd.Kfz.10, na którego platformie z tyłu zamontowano automatyczną armatę przeciwlotniczą kalibru 20 mm Flak 30, a od 1941 roku nowszą Flak 38. Dodatkowo platformę wyposażono w opuszczane boczne osłony wykonane z siatki, stanowiące po rozłożeniu podesty dla obsługi. Na pojeździe przewożono 240 nabojów w magazynkach. Część pojazdów późniejszej produkcji, od 1942, posiadała dodatkowe opancerzenie przodu silnika oraz kabiny kierowcy płytami 8 mm. Pojazd mógł holować jednoosiową przyczepkę amunicyjną Sd.Anh.51 (640 nabojów).
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/19/Bundesarchiv_Bild_101I-665-6823-11%2C_Russland%2C_Flak_auf_Halbkettenfahrzeug_im_Erdeinsatz.jpg/250px-Bundesarchiv_Bild_101I-665-6823-11%2C_Russland%2C_Flak_auf_Halbkettenfahrzeug_im_Erdeinsatz.jpg)
Pierwszą serię pojazdów wykonano w 1939 - 195 SdKfz.10/4 dla wojsk lądowych i 175 dla lotnictwa Luftwaffe, dla ochrony lotnisk. Konstrukcja okazała się udana i w 1940 zbudowano dalsze 1000 dla armii i 225 dla Luftwaffe. Dalsza produkcja trwała do 1944.[1]
Bibliografia
- Thomas L. Jentz, Flak Selbstfahrlafetten and Flakpanzer, Panzer Tracts No.12, Darlington, 1998
- Janusz Ledwoch, 1997, Niemieckie wozy bojowe 1933-1945, Warszawa, Militaria, ISBN 83-86209-57-7.
Linki zewnętrzne
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f1/Bundesarchiv_Bild_101I-055-1572-30%2C_Frankreich%2C_Zugmaschine_mit_Flak_in_Ortschaft.jpg/200px-Bundesarchiv_Bild_101I-055-1572-30%2C_Frankreich%2C_Zugmaschine_mit_Flak_in_Ortschaft.jpg)