Ryōkei Shōsen

Ryōkei urodził się w Kioto. Był drugim synem Okamury Seiichirō, który był bliski śmierci, gdy chłopiec był jeszcze dzieckiem. Gdy wyzdrowiał, rodzina przypisała to leczeniu techniką termopunktury, którą wykonał wędrowny mnich buddyjski. Z tego powodu przeznaczyli Ryōkena na oddanie do klasztoru^[1].

Początkiem jego kariery mnisiej stał się klasztor Tō, główna świątynia szkoły shingon w Kioto. Miał wtedy 8 lat. W wieku 16 lat opuścił Tō-ji i przeszedł ceremonię tonsurową (postrzyżyn) w małym klasztorze Jiun-san Fumon-ji w miejscowości Tonda w prowincji Settsu. Praktykował u mistrza Chūshitsu Genshō. W kilka lat później, po śmierci Chūshitsu, Ryōkei odziedziczył tę świątynię w bardzo młodym wieku.

Wkrótce wyruszył na długoletnią pielgrzymkę po klasztorach i świątyniach. W czasie jej trwania otrzymał przekaz Dharmy od mistrza zen z linii Myōshin-ji – Hakubu Eryō (zm. 1629). Po jego śmierci zastąpił go na stanowisku opata w Ryōan-ji, filii klasztoru Myōshin. Prawie w tym samym czasie został wybrany głównym mnichem w Myōshin-ji. Ryōkei nie miał wtedy jeszcze 30 lat^[2][3].

W 1651 roku został opatem Myōshin-ji i otrzymał purpurowa szatę. W 1654 roku wybrano go ponownie. Wtedy wystosował zaproszenie dla chińskiego mistrza chan Yinyuana Longqi (1592-1673), który właśnie w 1654 roku przybył do Nagasaki. Ryōkei wraz ze swym stronnictwem (m.in. Tokuō Myōkō (1611-1681) i Jikuin Somon (1611-1677)) planowali przeznaczyć stanowisko opata Myōshin-ji dla chińskiego mistrza^[a]. Jednak było to znacznie trudniejsze niż przypuszczali, gdyż Yinyuan jako obcokrajowiec nie miał zgody na podróżowanie po Japonii oraz grupa prowadzona przez Gudō Tōshoku (1577-1661) skutecznie blokowała wszelkie wysiłki grupy prochińskiej^[4].

Ostatecznie udało się grupie Ryōkana przekonać rząd bakufu do wydania zezwolenia dla Yinyuana na opuszczenie Nagasaki i udanie się do Fumon-ji w 8 miesiącu 1655 roku. Jednak Yinyuan w 1656 roku postanowił wrócić do Chin^[b]. Ryōkei i japońscy uczniowie mistrza zaczęli teraz starania o zostanie jego w Japonii. Tym razem rząd bakufu był pozytywnie nastawiony i zniesiono areszt Yinyuana dając mu także większą możliwość poruszania się^[c][5].

W tym czasie od grupy odłączył Jikuin i Ryōkei zaczął sam kontaktować się z bakufu. W 1657 roku odbył dwie podróże do Edo. W czasie drugiej wizyty załatwił sfinansowanie 15 koku ryżu, co pozwalało na wyżywienie około 100 ludzi, dla społeczności w Fumon-ji. Pod koniec 1658 roku Yinyuan udał się do Edo na spotkanie z władzami bakufu i sprawy ruszyły szybko. 5 miesiąca 1661 roku zaczęto budować klasztor Mampuku, jesienią tegoż roku zamieszkał już w nim Yinyuan wraz z uczniami, aby nadzorować budowę^[6].

Ryōkei w 1664 roku otrzymał potwierdzenie oświecenia od mistrza Yinyuana (jako pierwszy z kilku tak wyróżnionych japońskich uczniów). Wkrótce potem abdykowany cesarz Go-Mizunoo (後水尾, pan. 1611-1629) wyznaczył go głównym mnichem i potem opatem klasztoru Hōrin-san Shōmyō-ji. Ryōkei odbudował ten klasztor ze zniszczeń.

Był nauczycielem zen byłego cesarza Go-Mizunoo przez wiele lat. W 1666 roku cesarz został jego jedynym spadkobiercą^[7].

W 1669 roku otrzymał formalny przekaz szaty od Yinyuana i został jego spadkobiercą. W tym samym roku otrzymał honorowy tytuł Daishūshōtō Zenji od Go-Mizunoo.

Mistrz zen Ryōkei Shōsen zmarł 23 sierpnia 1670 roku podczas wizyty z wykładami w Osace w klasztorze Kyūshin-in, który został zalany falą powodziową. Zdołał jeszcze pędzelkiem napisać swój wiersz śmierci, który potem odnaleziono^[8].

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

• 68/41 Miyun Yuanwu (1566–1642)
  • 69/42 Feiyin Tongrong (1593–1661)
    • 70/43/1 Yinyuan Longqi (jap. Ingen Ryuki) (1592–1673) 23 spadkobierców Dharmy w tym 3 Japończyków. 1 opat Mampuku-ji
      • 71/44/2 Duzhan Xingrong (1628-1706)
        • 72/45/3 Tengan (bd)
      • 71/44/2 Yiran Xingrong (1601–1668) opat Kōfuku-ji
      • 71/44/2. Dokuhon Shōgen (1618–1689)
      • 71/44/2. Dokuryu Shoeki
      • 71/44/2. Ryōkei Shōsen (1602–1670) 1 spadkobierca Dharmy, opat Shōmyō-ji
        • 72/45/3. Go-Mizunoo (1612–1629) cesarz Japonii
          • 73/46/4. Kaiō Hōkō (1635–1712) opat Shōmyō-ji, linia ta dała później dwóch opatów Mampuku-ji.
      • 71/44/2. Dokushō Shōen (1617–1694)
      • 71/44/2. Jifei Ruyi (jap. Sokuhi Nyoitsu) (1616–1671) 5 spadkobierców Dharmy
      • 71/44/2. Mu’an Xingtao (jap. Mokuan Shōtō) (1611–1684) 46 spadkobierców Dharmy, w tym 43 Japończyków. 2 opat Mampuku-ji
        • 72/45/2. Hakuo Dotai (zm. 1682) opat Daikyu-an
          • 73/46/3. Ryōnen Gensō (1646-1711) mistrzyni zen
        • 72/45/3. Tannen Dōjaku (1629–1679) były mnich szkoły sōtō
        • 72/45/3. Tetsugen Dōkō (1630–1682) nie zostawił spadkobierców
        • 72/45/3. Ichimyō Dōgen (1635–1685)
        • 72/45/3. Tesshin Dōhan (1641–1710) dwukrotny opat Zuishō-ji
        • 72/45/3. Jitsuden Dōkin (1627–1704) 4 opat Zuishō-ji
        • 72/45/3. Tanzan Dōshō (1606–1682)
        • 72/45/3. Tetsugyū Dōki (1628–1700) 34 spadkobierców Dharmy. 2 opat Zuishō-ji^[d]
          • 73/46/4. Linia przekazu chōshō
        • 72/45/3. Egoku Dōmyō (1632–1721) 42 spadkobierców Dharmy, 3 opat Zuishō-ji i swojego klasztoru Hōun-ji
          • 73/46/4. Linia przekazu shōringe
        • 72/45/3. Chōon Dōkai (1628–1695)
      • 71/44/2. Huilin Xingji (1609–1681) 6 japońskich spadkobierców Dharmy. 3 opat Mampuku-ji
        • 72/45/3. Linia przekazu ryūko
        • 72/45/3. Duzhan Xingying (Xingrong) (1628–1726) 39 spadkobierców Dharmy (38 Japończyków). 4 opat Mampuku-ji
          • 73/46/4. Linia przekazu shishirin oraz 3 mniejsze linie
          • 73/46/4. Enzū Dōjō (1643–1704) 17 spadkobierców Dharmy
          • 73/46/4. Sekisō Dōkō (1638–1704
          • 73/46/4. Yuefeng Daozhuang (1655–1734) 8 opat Mampuku-ji
          • 73/46/4. Yuefeng Daozhang (1655–1734) Chociaż sam nie był opatem, jego linia przekazu dała następnych.
      • 71/44/2. Huimen Rupei (1615–1664) początkowo następca Yinyuana w Chinach; przybył do Nagasaki. 11 spadkobierców Dharmy.
        • 72/45/3. Gaoquan Xingdong^[e] (1633–1695) 16 spadkobierców Dharmy. 5 opat Mampuku-ji
          • 73/46/4. Linia przekazu bukkoku-ha

• Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
• Helen J. Baroni: Obaku Zen. The Emergence of the Third Sect of Zen in Tokugawa Japan. Honolulu: University of Hawai'i Press, 2000, s. 280. ISBN 0-8248-2243-9.