Rudolf Belling
- Artykuł
- Dyskusja
Narzędzia
Ogólne
Drukuj lub eksportuj
W innych projektach
Imię i nazwisko | Rudolf Edwin Belling | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 26 sierpnia 1886 | ||
Data i miejsce śmierci | 9 czerwca 1972 | ||
Narodowość | |||
Dziedzina sztuki | |||
Epoka | |||
|
Rudolf Edwin Belling (ur. 26 sierpnia 1886 w Berlinie, zm. 9 czerwca 1972 w Krailling) – niemiecki rzeźbiarz.
W latach 1892–1901 uczęszczał do szkoły w berlińskiej dzielnicy Steglitz, następnie uczył się w pruskim internacie wojskowym Luisenstift. Ukończył szkołę kupiecką, ale został uczniem w warsztacie rzemiosła artystycznego. Po ukończeniu szkoły rzemieślniczej kształcił się na kursach wieczorowych rysunku i modelowania oraz na wykładach anatomii dla artystów w berlińskiej akademii weterynaryjnej.
W roku 1908 założył wraz z Emilem Kaselowem własną pracownię rzemiosła artystycznego. W roku 1909 uzyskał zlecenia na prace scenograficzne dla Maxa Reinhardta. Dzięki nawiązanym znajomościom w kręgach artystycznych zapoznał się ze sztuką ekspresjonizmu. W jego pracach pojawiły się motywy teatru i tańca. W roku 1911 rzeźbiarz Peter Breuer, profesor rzeźby w Universität der Künste w Berlinie-Charlottenburgu przyjął go na roczny kurs mistrzowski[1][2][3] i oddał mu do dyspozycji pracownię. W latach 1915–1917 Belling służył w wojsku na lotnisku Adlershof w pracowni modelowania.
Od 1913 związany z grupą Der Sturm[4], a w 1918 brał udział w tworzeniu Novembergruppe[3][4], w której do roku 1932 był przewodniczącym komisji wystawowej. W latach 20. XX w. zajmował się wystawiennictwem oraz współpracował z wieloma architektami (Bruno Taut, Wassili Luckhardt, Jan Buijs)[4]. W roku 1931 został wybrany na członka Pruskiej Akademii Sztuki. W 1933 roku został uznany przez nazistów za twórcę „sztuki zdegenerowanej” przez co był szykanowany m.in. zakazem wystawiania; cztery lata później jego dzieła znalazły się na „wystawie sztuki zdegenerowanej”. W roku 1935 wyjechał do Nowego Jorku, gdzie zaproponowano mu wykłady z zakresu rzeźby.
W roku 1937 uzyskał azyl polityczny w Turcji. W tym samym roku objął stanowisko profesora rzeźby na Uniwersytecie Sztuki w Stambule[2][4][3], a od 1951 był wykładowcą na Wydziale Architektury stambulskiego Uniwersytetu Technicznego[2]. Do Niemiec powrócił dopiero w 1966 i osiedlił się w Krailling koło Monachium[2][4][3].
Początkowo pozostawał w kręgu ekspresjonizmu[1]. Pod wpływem prac Nauma Gabo, Aleksandra Archipenki i konstruktywistycznych ideałów panujących w Niemczech, zwrócił się ku kubizmowi, futuryzmowi i bardziej abstrakcyjnym formom[1][2][3]. W roku 1919 stworzył słynną mahoniową rzeźbę Dreiklang (Trójdźwięk)[1][2], będącą pierwszym tego rodzaju dziełem w sztuce niemieckiej, stworzonym z myślą o syntezie malarstwa, rzeźby i architektury. Równie reprezentacyjna dla tego okresu artysty jest stworzona w 1923 praca Skulptur 23 (Rzeźba 23) z polerowanego metalu, będąca świadomie sformalizowanym odwzorowaniem ludzkiej postaci, jako zestawu części mechanicznych[2][3].
W późniejszym okresie Belling powrócił do bardziej organicznych form, zgodnie z licznymi zamówieniami portretowymi[2]. W latach 40. XX w. jego umiejętność tworzenia heroicznego realizmu w rzeźbie była wykorzystywana w serii projektowanych pomników, w tym naturalnej wielkości brązowego portretu prezydenta Turcji Ismeta Inönü (1944)[1][2]. Po powrocie do Niemiec artysta nie zaprzestał eksploracji granic między figuracją a abstrakcją, czego dowodem są takie prace, jak Segelmotiv I (1959)[2], Symbol der Gemeinsamkeit (1968) czy Schuttblume (1972).