Rowiny
Rowiny – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie Wisznice[5][6]. Przez miejscowość przepływa niewielka rzeka Grabarka, dopływ Zielawy.
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) | |
| Strefa numeracyjna | 83 |
| Kod pocztowy | 21-580[4] |
| Tablice rejestracyjne | LBI |
| SIMC | 0021924[5] |
Położenie na mapie gminy Wisznice  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu bialskiego  | |
 51°50′28″N 23°13′40″E/51,841111 23,227778[1] | |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bialskopodlaskiego.
Wieś jest sołectwem w gminie Wisznice[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 165 mieszkańców i była dziesiątą co do wielkości miejscowością gminy[8].
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Przemienienia Pańskiego w Wisznicach.
Historia
Rowiny w wieku XIX, wieś i folwark w powiecie włodawskim, gminie Horodyszcze, parafii Wisznice. W roku 1883 było tu 37 domów i 284 mieszkańców gruntu 3162 mórg, w tym 927 mórg włościańskich. W 1827 r. spis wykazał 22 domy i 138 mieszkańców. Wieś wchodziła w skład dóbr Curyn[9]. Według spisu powszechnego z roku 1921 miejscowość Rowiny posiadała 43 domy i 227 mieszkańców[10].
Przypisy
Bibliografia
- Wacław Sakławski. Województwo lubelskie w 15 tomach "Słownika geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich" Filipa Sulimierskiego, Bronisława Chlebowskiego, Władysława Walewskiego 1880-1904.. „Polskie Towarzystwo Geograficzne Oddział Lubelski ; Zakład Kartografii Instytutu Nauk o Ziemi UMCS”.
- Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej opracowany na podstawie wyników Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych, t. IV, Województwo lubelskie, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1924 [dostęp 2015-06-07].
Linki zewnętrzne
- Rowiny 1, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 816.