Red Bull Racing
Red Bull Racing (od 2022 Oracle Red Bull Racing[a]) – austriacki (w sezonach 2005–2006 brytyjski[1]) zespół wyścigowy i konstruktor Formuły, powstały w 2005 roku[2] na bazie ekipy Jaguar Racing, odkupionego od koncernu Ford pod koniec 2004 roku.
.jpg) Max Verstappen podczas Grand Prix Austrii 2023 | |
| Pełna nazwa | Oracle Red Bull Racing (od 2022) |
|---|---|
| Aktywna | od 2005 |
| Siedziba | |
| Ważni ludzie | |
| Założyciel | |
| Dyrektor | Christian Horner (od 2005) |
| Dyrektor techniczny | Adrian Newey (od 2006) |
| Kierowcy | Sergio Perez (od 2021) |
| Kierowcy testowi | |
| Inne | |
| Debiut | |
| Mistrzostwa konstruktorów | |
| Mistrzostwa kierowców | |
| Strona internetowa | |
Jest to jedna z dwóch ekip (obok RB) w stawce, będących w posiadaniu austriackiego producenta napojów energetycznych Red Bull[3]. Siedziba zespołu mieści się w Milton Keynes[2] w Wielkiej Brytanii, jednak zespół korzysta z austriackiej licencji[4].
Zespół zdobył siedmiokrotnie mistrzostwo świata konstruktorów w sezonach 2010, 2011, 2012, 2013, 2021 2022 oraz 2023. W klasyfikacji kierowców wygrywali Sebastian Vettel (cztery razy) i Max Verstappen (3 razy).
Szefem ekipy jest Brytyjczyk Christian Horner[5], który zarządza także zespołem Arden International, startującym w GP2 Series. W sezonach 2005-2006 zespół korzystał odpowiednio z jednostek napędowych Cosworth i Ferrari. W sezonach 2007-2018 jeździli z silnikami Renault, lecz przez trzy ostatnie sezony współpracy używali ich pod nazwą TAG Heuer. W latach 2019-2021 korzystali z jednostek napędowych dostarczanych przez Hondę, a od 2022 - z silników tworzonych przez Red Bull Powertrains.
Historia
Korzenie zespołu
Korzenie Red Bull Racing sięgają ekipy Stewart Grand Prix, założonej w 1996 roku przez trzykrotnego mistrza świata Jackiego Stewarta i jego syna Paula[6]. Zespół był mocno powiązany z Fordem, który zgodził się dostarczać nowej ekipie jednostki napędowe[6][7]. Zespół uczestniczył w 49 wyścigach, zdobywając łącznie 47 punktów[8]. Jedyne zwycięstwo dla zespołu zapewnił Johnny Herbert podczas Grand Prix Europy 1999[9]. To właśnie w 1999 team zanotował swój najlepszy rezultat, zajmując czwarte miejsce w klasyfikacji konstruktorów[10].
W czerwcu 1999, Ford nabył zespół za 100 milionów dolarów[11]. 14 września 1999 dr Wolfgang Rietzle, dyrektor Jaguara ogłosił, że zespół będzie startował od sezonu 2000 pod nazwą Jaguar Racing[12]. Celem amerykańskiego koncernu miała być walka o tytuł mistrzowski w sezonie 2001, jednak do tego nie doszło[13]. Jaguar Racing brał udział w 85 wyścigach, zdobywając 49 punktów[14]. Eddie Irvine zapewnił ekipie dwa trzecie miejsca – w Grand Prix Monako 2001 i Grand Prix Włoch 2002[15]. Zespół najwyżej był sklasyfikowany w sezonach 2002-2004, zajmując siódme miejsce[14].
Wycofanie się Jaguara i sprzedaż zespołu
We wrześniu 2004 amerykański koncern motoryzacyjny Ford postanowił wystawić na sprzedaż zespół Jaguar Racing, tłumacząc swoją decyzję kłopotami finansowymi[16]. Dwa miesiące później, 15 listopada ogłoszono, że nowym właścicielem zespołu został Red Bull[17]. Szczegóły umowy nie zostały ujawnione, jednak brytyjski serwis BBC Sport podał, że szef firmy Red Bull Dietrich Mateschitz zapłacił za zespół jedynie symbolicznego 1 dolara, w zamian zobowiązując się zainwestować w ciągu trzech lat 400 milionów dolarów w ekipę z Milton Keynes[18].
Red Bull w Formule 1
Po raz pierwszy marka Red Bull pojawiła się w Formule 1 w 1989 roku, kiedy koncern wspierał Gerharda Bergera[19]. W sezonie 1995 austriacki producent został tytularnym sponsorem Saubera. Współpraca ze szwajcarskim zespołem trwała do sprzedaży Jaguara[20]. Logo Red Bulla pojawiało się również na samochodach ekipy Arrows w sezonach 2001 i 2002, ze względu na to, że jednym z reprezentantów brytyjskiego zespołu był Enrique Bernoldi, wspierany przez Red Bulla[21].
Starty w Formule 1
2005: Współpraca z Cosworthem
Po zakupie zespołu przez Red Bulla, szefem zespołu został Tony Purnell, wcześniej związany z zespołem z Milton Keynes. W styczniu 2005, Purnell wraz ze swoim bliskim współpracownikiem Davidem Pitchforthem zostali zwolnieni z zespołu – powodem zwolnienia miało być obsadzenie drugiego kierowcy[22]. Na jego miejsce powołano Christiana Hornera, szefa ekipy Arden International, który bezskutecznie starał się o wykupienie zespołu Jordan Grand Prix[23].
Pierwszym zakontraktowanym kierowcą został David Coulthard, który reprezentował zespoły Williams i McLaren[24]. O fotel drugiego kierowcy walczyli Christian Klien (jeżdżący dla Jaguara w sezonie 2004) i Vitantonio Liuzzi (mistrz Formuły 3000 z 2004)[25]. Początkowo partnerem zespołowym był Austriak, a Włoch otrzymał możliwość prowadzenia bolidu podczas piątkowych sesji treningowych[26]. W późniejszej części sezonu Ci dwaj kierowcy mieli wymieniać się swoimi rolami raz na cztery weekendy Grand Prix. Ostatecznie Red Bull Racing zadecydowało o tym, że Klien od Grand Prix Kanady powróci do bolidu na stałe, a Liuzzi został piątkowym testerem[27][28][29]. Podczas piątkowych treningów do Grand Prix Kanady i Grand Prix Stanów Zjednoczonych uczestniczył Amerykanin Scott Speed, który był członkiem Red Bull Driver Search (amerykańskiego odpowiednika Red Bull Junior Team)[30][31].
W pierwszym sezonie, kierowcy Red Bulla punktowali w jedenastu z dziewiętnastu wyścigów sezonu – najlepiej zaprezentował się Coulthard, który zajął czwarte miejsce w wyścigach o Grand Prix Australii i Grand Prix Europy[32][33]. Debiutancki sezon zakończył się dla ekipy zdobyciem siódmej pozycji w klasyfikacji konstruktorów, gdzie kierowcy RBR zgromadzili w sumie 34 punkty[34].
2006: Współpraca z Ferrari
23 kwietnia 2005, w trakcie weekendu wyścigowego o Grand Prix San Marino zespół ogłosił podpisanie umowy z Ferrari na dostarczanie jednostek napędowych w sezonach 2006-2007[35]. Zbiegło się ze zmianą regulaminu technicznego i wprowadzeniem silników V8 o pojemności 2,4 litra. 8 listopada 2005, Red Bull Racing poinformował, że do ekipy dołączy Adrian Newey, pracujący do tej pory dla McLarena[36]
W składzie zespołu pozostali David Coulthard i Christian Klien[37][38]. Zmienił się trzeci kierowca zespołu, którym został Robert Doornbos[39]. Vitantonio Liuzzi i Scott Speed zostali reprezentantami Scuderia Toro Rosso, drugiego zespołu Red Bulla, powstałego na bazie włoskiej ekipy Minardi[40]
Początek sezonu był trudny dla Red Bull Racing – kierowcy zespołu łącznie zdobyli dwa punkty (za ósme miejsce Kliena w Grand Prix Bahrajnu[41] i Coultharda w Grand Prix Australii[42]. Podczas Grand Prix Monako, zespół zdobył pierwsze podium, za sprawą trzeciego miejsca Coultharda[43].
7 sierpnia 2006, ekipa poinformowała, że reprezentantami Red Bull Racing w sezonie 2007 będzie David Coulthard i Mark Webber[44]. W związku z tym, Red Bull zaproponował Christianowi Klienowi możliwość startów w serii DTM lub Champ Car[45]. Austriacki kierowca odrzucił propozycję startów w Ameryce i dzień później zespół rozwiązał kontrakt ze skutkiem natychmiastowym[46][47]. Miejsce Kliena zajął Robert Doornbos, zaś trzecim kierowcą został Michael Ammermüller[48].
W ciągu całego sezonu zespół Red Bull Racing zgromadził na swoim koncie szesnaście punktów i utrzymał siódmą pozycję w klasyfikacji konstruktorów[49].
2007-2015: Współpraca z Renault
Od sezonu 2007 bolidy zespołu są napędzane silnikami Renault. Skład zespołu został zmieniony w niewielkim stopniu: swoje stanowisko zachował David Coulthard, jego nowym partnerem był natomiast Australijczyk Mark Webber.W 2008 roku na trzeciego kierowcę zespołu został wybrany Szwajcar, Sébastien Buemi, wicemistrz Formuły 3 Euro Series w sezonie 2007 i wicemistrz serii GP2 Asia w roku 2008 (był to pierwszy rok rozgrywania tej azjatyckiej serii). Po sezonie 2008 David Coulthard postanowił zakończyć karierę w F1, pozostając kierowcą testowym RBR. Jego następcą został Niemiec Sebastian Vettel, najmłodszy w historii kierowca, który wygrał Grand Prix Formuły 1[50]. Podczas GP Chin 2009 Vettel zdobył pierwsze dla zespołu zwycięstwo w Formule 1[51]. Ten wynik powtórzył w Wielkiej Brytanii, Japonii oraz w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Natomiast Mark Webber wygrał dwa wyścigi w Niemczech i Brazylii. Ostatecznie zespół zakończył sezon na drugim miejscu przez drugie miejsce w klasyfikacji kierowców Sebastiana Vettela i czwarte Marka Webbera. W sezonie 2010 Vettel wygrał pięć wyścigów (Malezja, Walencja, Japonia, Brazylia, ZEA), zaś Webber wygrał cztery wyścigi (Hiszpania, Monako, Wielka Brytania, Węgry). Ostatecznie Sebastian Vettel został mistrzem świata w sezonie 2010, a Webber zajął trzecie miejsce. Red Bull Racing został także mistrzem świata w klasyfikacji konstruktorów w sezonach 2010, 2011, 2012 oraz 2013.
2016-2018: Renault jako TAG Heuer
2016
4 grudnia 2015 poinformowano, że Red Bull Racing w sezonie 2016 będzie korzystał z silników Renault pod nazwą TAG Heuer[52]. Po sezonie 2015, Infiniti przestał być sponsorem tytularnym zespołu[53]. Na początku sezonu 2016 zachowano Daniela Ricciardo i Daniiła Kwiata w składzie kierowców[54]. Ponadto ogłoszono, że Aston Martin nawiązał współpracę z Red Bull Racing[55].
Pierwszym wyścigiem Red Bulla na podium było Grand Prix Chin 2016, gdzie Kwiat zajął trzecie miejsce, przegrywając z Nico Rosbergiem i Sebastianem Vettelem[56]. Na początku wyścigu, Rosjanin swoim manewrem wyprzedzania doprowadził do kolizji obu kierowców Ferrari, przez co został skrytykowany przez Vettela[57]. W swoim domowym wyścigu, Kwiat doprowadził do dwóch kolizji, zmuszając niemieckiego kierowcę do przedwczesnego zakończenia wyścigu[58].
Przed wyścigiem w Hiszpanii doszło do zmiany – Max Verstappen, będący do tej pory w Scuderii Toro Rosso zajął miejsce Kwiata, zaś Rosjanin zajął miejsce niderlandzkiego kierowcy we włoskiej ekipie[59]. Tor Circuit de Barcelona-Catalunya okazał się szczęśliwy dla Verstappena, który skorzystał z kolizji kierowców Mercedesa, wygrywając wyścig[60], dodatkowo stając jeszcze sześć razy na podium[61]. Daniel Ricciardo wygrał w Malezji, będąc jeszcze siedem razy w pierwszej trójce[62]. W klasyfikacji konstruktorów, Red Bull Racing przegrało mistrzostwo o prawie 300 punktów z Mercedesem[63].
2017
Ricciardo i Verstappen zostali w Red Bull Racing na sezon 2017. Kierowcy austriackiej ekipy wygrali trzy wyścigi (Australijczyk w Azerbejdżanie, Holender – w Malezji i Meksyku)[64][65][66]. Mimo tego, przegrali nie tylko z niemieckim zespołem w klasyfikacji konstruktorów, ale również i z Ferrari, zdobywając w sumie 368 punktów – wyżej w klasyfikacji generalnej był Ricciardo, który zajął piąte miejsce, wyprzedzając swojego kolegę zespołowego o 32 punkty[67]
2018
.jpg)
Austriacki zespół zachował dotychczasowy skład kierowców w sezonie 2018. 25 września 2017 ogłoszono, że Aston Martin został sponsorem tytularnym Red Bull Racing[68].
Pierwsze zwycięstwo w sezonie zapewnił Ricciardo podczas Grand Prix Chin, startując z szóstego pola startowego[69]. W następnym wyścigu doszło do kolizji obu kierowców Red Bulla, skutkiem czego było ich odpadnięcie[70]. W Monako, Australijczyk wygrał po uprzednim zdobyciu pole position, jednak była to dla niego ostatnia wygrana w Red Bullu[71]. W drugiej części sezonu, Verstappen zdołał ośmiokrotnie stanąć na podium, wygrywając wyścigi w Austrii i Meksyku[72][73].
Tym razem wyżej w klasyfikacji generalnej był Holender, który zajął czwarte miejsce, o dwa punkty mniej od Kimiego Räikkönena, zaś Red Bull Racing ponownie zajął trzecie miejsce, zdobywając łącznie 419 punktów[74]
2019-2021: Współpraca z Hondą
2019
W czerwcu 2018, Red Bull Racing ogłosił, że od sezonu 2019 przechodzi na jednostki napędowe Hondy, używane do tej pory przez juniorską ekipę Red Bulla, Scuderię Toro Rosso[75]. Przed rozpoczęciem sezonu dokonano zmiany partnera zespołowego Maksa Verstappena – po transferze Daniela Ricciardo do Renault[76][77], drugim kierowcą austriackiego zespołu został Pierre Gasly[78].
O ile Verstappen przed letnią przerwą zdążył zdobyć pięć miejsc na podium, w tym dwa zwycięstwa (w Austrii i Niemczech), o tyle Gasly miał problem ze zbliżaniem się do swojego kolegi zespołowego, notując najlepszy wynik w Wielkiej Brytanii, gdzie zajął czwarte miejsce. Przed Grand Prix Belgii zdecydowano o zamianie miejsc – miejsce francuskiego kierowcy w Red Bullu zajął Alexander Albon[79]. Do końca sezonu Max Verstappen zdobył trzy podia, w tym wygraną w Brazylii. W tym samym wyścigu, Alexander Albon jechał w wyścigu na drugiej pozycji, jednak na okrążenie przed końcem, w samochód tajskiego kierowcy uderzył Lewis Hamilton i ostatecznie Albon zajął dopiero czternaste miejsce[80]. W klasyfikacji konstruktorów, Red Bull Racing zajął trzecie miejsce, przegrywając tylko z Mercedesem i Ferrari[81].
2020
Pod koniec sezonu 2019, Red Bull Racing ogłosił pozostawienie Alexa Albona w składzie na sezon 2020, zaś Max Verstappen przedłużył umowę z austriacką ekipą do 2023 roku[82][83].
Z powodu pandemii COVID-19 sezon ruszył w lipcu na Red Bull Ringu. W Austrii, Holender wycofał się z powodu awarii, natomiast Taj ponownie stanął przed szansą zdobycia pierwszego podium w karierze, jednak znów na jego drodze stanął Hamilton, który zderzył się z Albonem na 61. okrążeniu[84]. Tajlandczyk zrealizował ten cel w Grand Prix Toskanii 2020, gdzie przegrał tylko z duetem Mercedesa[85], stając na najniższym stopniu również w Bahrajnie[86]. Verstappen cały czas był w wysokiej formie, wygrywając dwa wyścigi – Grand Prix 70-lecia Formuły 1 i Grand Prix Abu Zabi i zaledwie czterokrotnie nie kończąc wyścigu. W klasyfikacji konstruktorów, Red Bull zajął drugie miejsce, zaś Holender przegrał walkę o wicemistrzostwo z Bottasem o dziewięć punktów[87].
2021
W październiku 2020 Honda poinformowała, że wycofa się z Formuły 1 z końcem sezonu 2021[88]. Ponadto pojawiły się wątpliwości co do przyszłości Alexandra Albona w zespole – wówczas Christian Horner potwierdził, że w razie zwolnienia tajskiego kierowcy z zespołu, partnerem zespołowym Maxa Verstappena zostanie kierowca spoza juniorskiego programu Red Bulla[89]. Miejscem w zespole byli łączeni Nico Hülkenberg[90] i Sergio Pérez[91]. 18 grudnia 2020, zespół ogłosił podpisanie kontraktu z Meksykaninem, zaś Albon pozostał w ekipie jako kierowca rezerwowy[92]. Po zakończeniu sezonu 2020, zespół stracił sponsoring tytularny, ze względu na to, że Aston Martin powrócił ze swoim zespołem, który powstał na bazie ekipy Racing Point[93].
Był to zdecydowanie lepszy sezon dla Maxa Verstappena, który wygrał dziesięć wyścigów i do końca walczył z Lewisem Hamiltonem o mistrzostwo, zdobywając je po zwycięstwie w Grand Prix Abu Zabi. Dodatkowo Holender wygrał sprint przed wyścigiem o Grand Prix Wielkiej Brytanii. Pérez zwyciężył w Grand Prix Azerbejdżanu i trzykrotnie kończył wyścigi na trzeciej pozycji. W klasyfikacji konstruktorów, Red Bull ponownie zajął drugie miejsce, mając 28 punktów straty do Mercedesa[94].
2022-2025: Silniki Hondy jako Red Bull
2022
W lutym 2021 potwierdzono, że austriacki koncern przejmie projekt silnika Hondy[95]. Kilka miesięcy później zespół poinformował, że japońska firma wciąż będzie wspierać Red Bulla, lecz prawa do silnika będzie miał Red Bull[96]. Ostatecznie pod koniec stycznia 2022, Helmut Marko przyznał, że Honda do 2025 roku będzie produkować silniki, pod szyldem RBPT, a sam producent unieważnił umowę o przekazaniu praw intelektualnych austriackiemu koncernowi[97].
Skład kierowców pozostał bez zmian – Sergio Pérez przedłużył umowę do końca sezonu 2022, zaś Max Verstappen – do 2028 roku[98][99]. Przed rozpoczęciem sezonu, nowym sponsorem tytularnym stajni została firma Oracle[100].
Verstappen obronił mistrzostwo, stając na podium w siedemnastu wyścigów, wygrywając piętnaście razy. Pérez jedenastokrotnie stawał na podium, wygrywając wyścigi w Monako i Singapurze. Zespół po raz pierwszy od 2013 wywalczył mistrzostwo konstruktorów, wyprzedzając Ferrari o 205 punktów[101].
2023
Zespół pozostawił Sergio Péreza i Maksa Verstappena na sezon 2023. Rok ten był w wykonaniu Red Bull Racing jeszcze lepszy – kierowcy zespołu łącznie wygrali 21 z 22 wyścigów sezonu, będąc poza podium w Grand Prix Singapuru, gdzie Verstappen zajął piąte, a Pérez ósme miejsce[102]. Max Verstappen po raz trzeci sięgnął po mistrzostwo, wygrywając aż dziewiętnaście wyścigów, Sergio Pérez został wicemistrzem świata a Red Bull Racing obronił mistrzostwo konstruktorów zdobywając 860 punktów, ponad dwa razy więcej od Mercedesa[103].
Od 2026: Współpraca Red Bulla z Fordem
27 lipca 2022 pojawiły się pierwsze informacje o partnerstwie Red Bulla z Porsche Motorsport, które miało wejść z początkiem 2026 roku[104]. Wniosek ten należało złożyć do organów antymonopolowych aż dwudziestu krajów, w tym spoza Unii Europejskiej[104]. Komunikat prasowy miał zostać opublikowany podczas Grand Prix Austrii 2022, lecz plany pokrzyżowała Światowa Rada Sportów Motorowych, która nie zatwierdziła ostatecznych przepisów dotyczących jednostek napędowych, mających wejść w życie od 2026 roku[104]. Ostatecznie, we wrześniu 2022 niemiecki koncern poinformował, że rozmowy z austriackim koncernem zakończyły się fiaskiem, ponieważ Red Bull nie chciał się zgodzić na odsprzedanie połowy udziałów w zespole[105]. Ostatecznie, 3 lutego 2023 poinformowano, że Ford nawiąże partnerstwo z austriackim zespołem począwszy od 2026 roku[106].
Wyniki w Formule 1
Źródło: Wyprzedź Mnie![107]
*-Sezon w trakcie
Uwagi
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Oficjalna strona zespołu. redbullracing.redbull.com. [dostęp 2017-12-29]. (ang.).