Randy Johnson

Po ukończeniu szkoły średniej w 1982 został wybrany w drafcie przez Atlanta Braves, jednak nie podpisał kontraktu, gdyż zdecydował się na kontynuowanie nauki na University of Southern California, gdzie w latach 1983–1985 występował w drużynie uniwersyteckiej USC Trojans^[1][2]. W czerwcu 1985 po raz drugi przystąpił do draftu i został wybrany w drugiej rundzie przez Montreal Expos i początkowo występował w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Indianapolis Indians, reprezentującym poziom Triple-A^[3][4]. W MLB zadebiutował (jako starter) 15 września 1988 w meczu przeciwko Pittsburgh Pirates, w którym zaliczył pierwsze w karierze zwycięstwo^[5][6]. W Expos rozegrał zaledwie 11 spotkań, po czym w maju 1989 w ramach wymiany przeszedł do Seattle Mariners^[3][5].

Będąc zawodnikiem Mariners, 2 czerwca 1990 w meczu przeciwko Detroit Tigers rozegrał no-hittera^[7]. Miesiąc później po raz pierwszy w karierze wystąpił w Meczu Gwiazd^[5]. W latach 1992–1995 zwyciężał w lidze w klasyfikacji strikeoutów, a w sezonie 1995 miał najlepszy wskaźnik ERA (2,48) i otrzymał nagrodę Cy Young Award dla najlepszego miotacza w American League^[5][8]. W lipcu 1998 został oddany do Houston Astros, w którym występował przez pół sezonu^[5][9].

W grudniu 1998 jako wolny agent podpisał kontrakt z Arizona Diamondbacks^[3]. Jako zawodnik D-backs pięciokrotnie zwyciężał w klasyfikacji strikeouts (1999–2002, 2004), trzykrotnie miał najlepszy ERA (1999, 2001–2002) i czterokrotnie był nagradzany Cy Young Award^[5][8]. 24 marca 2001 podczas meczu przeciwko San Francisco Giants w ramach spring training, po narzuceniu fastballa (piłka, która osiąga prędkość 90–100 mil na godzinę) trafił w nadlatującego gołębia^[10][11]. W tym samym roku wystąpił w World Series, gdzie Diamondbacks pokonali New York Yankees w siedmiu meczach; Johnson został wybrany wraz z Curtem Schillingiem World Series MVP przy statystykach 3–0 W–L, 1,04 ERA, 19 SO^[12].

18 maja 2004 w meczu przeciwko Atlanta Braves został najstarszym baseballistą (40 lat i 7 miesięcy), który rozegrał perfect game, zaś 29 czerwca 2004 w spotkaniu z San Diego Padres czwartym w historii MLB zawodnikiem, który zaliczył 4000. strikeout w karierze^[13][14].

Występował jeszcze w New York Yankees, ponownie w Arizona Diamondbacks i San Francisco Giants, w którym zakończył karierę^[3]. W 2015 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame^[15]. W sierpniu 2015 numer 51, z którym występował został zastrzeżony przez Arizona Diamondbacks^[16].