Przemysław Ogrodziński
Przemysław Antoni Ogrodziński ps. Stanisław, Dyplomata, Agapit[1] (ur. 4 maja 1918[2], zm. 11 maja 1980) – polski działacz polityczny i dyplomata, poseł do Krajowej Rady Narodowej, ambasador PRL w Indiach i Norwegii, dyrektor generalny MSZ (1956–1962).
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Poseł do Krajowej Rady Narodowej | |
| Okres | od 31 grudnia 1944 |
| Przynależność polityczna | |
| Ambasador PRL w Indiach | |
| Okres | od 24 września 1962 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador PRL w Norwegii | |
| Okres | od 10 czerwca 1969 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | Mieczysław Łobodycz |
| Następca | Romuald Poleszczuk |
| Odznaczenia | |
    | |
Życiorys
Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. W okresie II Rzeczypospolitej działał w jednolitofrontowym we Lwowie Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej oraz PPS, do której wstąpił w drugiej połowie lat trzydziestych[3]. Podczas pierwszej okupacji Lwowa (1939–1941) sprzeciwiał się antysowieckiemu ruchowi oporu, wraz z ojcem został czasowo uwięziony za fałszowanie dokumentów paszportowych[4]. W czasie niemieckiej okupacji Lwowa (1941–1944) zaangażowany w działalność regionalnych oddziałów PPS-WRN oraz Rady Pomocy Żydom „Żegota”, której był skarbnikiem[5]. Był redaktorem lewicowej prasy konspiracyjnej, w tym pisma socjalistyczno-ludowego „Za Wolność i Niepodległość”[6]. W październiku 1944 został przewodniczącym Tymczasowego Zarządu Głównego OM TUR. 31 grudnia 1944 wszedł w skład Krajowej Rady Narodowej z rekomendacji OM TUR. Pracował w Komisji Spraw Zagranicznych[7]. Zasiadał w Radzie Naczelnej PPS. W 1948 był delegatem na zjazd zjednoczeniowy PPR i PPS.
W 1945 rozpoczął karierę w dyplomacji, m.in. na stanowisku radcy ambasady w Rzymie. 10 lipca 1952 objął stanowisko Chargé d’affaires ad interim w ambasadzie w Paryżu – placówką kierował do wiosny 1954[8]. Był także przedstawicielem PRL w Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Wietnamie. Od 1956 do 1962 sprawował funkcję dyrektora generalnego MSZ[9]. 24 września 1962 złożył listy uwierzytelniające jako ambasador w Indiach[10]. Od lutego do czerwca 1963 reprezentował także interesy PRL na Cejlonie[11]. W 1968 jako pracownik MSZ odmówił włączenia się do nagonki antysemickiej.
10 czerwca 1969 rozpoczął misję ambasadorską w Norwegii[12], zaś 15 października 1969 złożył listy uwierzytelniające jako ambasador w Islandii[13].
Zmarł w 1980. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (kwatera B39-7-3)[14]. Odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżami Kawalerskim, Oficerskim (1951)[15] i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Żonaty z Haliną Jacuńską-Ogrodzińską[16][17]. Jego synem jest dyplomata Piotr Ogrodziński[18].
Przypisy
Źródła podstawowe
- Życiorysy nowo mianowanych ambasadorów, „Trybuna Ludu”, nr 122 z 4 maja 1969, s. 8
- Życie Warszawy, nr 114 z 14 maja 1980, s. 2 (nekrolog)
- Trybuna Ludu, nr 114 z 14 maja 1980, s. 5 (nekrolog)