Posłowie do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji
Posłowie VIII kadencji do Parlamentu Europejskiego zostali wybrani w wyborach przeprowadzonych w 28 państwach członkowskich Unii Europejskiej pomiędzy 22 a 25 maja 2014. W głosowaniu tym wyłoniono 751 eurodeputowanych na pięcioletnią kadencję (o 15 mniej niż pod koniec poprzedniej), która rozpoczęła się 1 lipca 2014.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/56/Schulz%2C_Martin-2047.jpg/220px-Schulz%2C_Martin-2047.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e6/2018-07-04_President_Antonio_Tajani-0548.jpg/220px-2018-07-04_President_Antonio_Tajani-0548.jpg)
Na pierwszym posiedzeniu 1 lipca 2014 na przewodniczącego PE wybrano Martina Schulza z Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów[1]. Tego samego dnia wybrano również czternastu wiceprzewodniczących – 6 z EPP, 3 z S&D, 2 z ALDE, po 1 z ECR, EUL / NGL i G / EFA[2]. 17 stycznia 2017 nowym przewodniczącym PE został Antonio Tajani z Europejskiej Partii Ludowej[3]. Kadencja zakończyła się 1 lipca 2019. Pod koniec kadencji cztery mandaty poselskie (dwa przypadające brytyjskim laburzystom, jeden przypadający hiszpańskim socjalistom i jeden przypadający duńskim socjaldemokratom) pozostały nieobsadzone.
Grupy polityczne
W Parlamencie Europejskim VIII kadencji przed jej rozpoczęciem powołano siedem grup politycznych[4][5]:
- Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) (EPP),
- Grupa Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim (S&D),
- Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy (ECR),
- Grupa Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy (ALDE),
- Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej / Nordycka Zielona Lewica (EUL / NGL),
- Grupa Zielonych / Wolne Przymierze Europejskie (G / EFA),
- Europa Wolności i Demokracji Bezpośredniej (EFDD).
Nadto kilkudziesięciu eurodeputowanych nie przystąpiło do żadnej z grup politycznych, pozostając posłami niezrzeszonymi[4].
Powołanie pierwszych sześciu frakcji nastąpiło wkrótce po wyborach – każda z nich zebrała wystarczającą liczbę przedstawicieli z odpowiedniej liczby różnych krajów[4] (zgodnie z obowiązującymi na początku tej kadencji wymogami do utworzenia grupy politycznej potrzeba co najmniej 25 posłów reprezentujących przynajmniej jedną czwartą – tj. 7 – państw członkowskich[6]). Próbę powołania własnej grupy podjęły także dwa środowiska eurosceptyków – jedno skupione wokół brytyjskiej UKIP (ugrupowania dominującego we frakcji EFD w poprzedniej kadencji) i drugie zorganizowane wokół francuskiego FN (oraz europartii EAF)[7]. W pierwszym przypadku, mimo odejścia do innych frakcji lub porażek wyborczych większości dotychczasowych sojuszników, starania te zakończyły się sukcesem[8]. W drugim przypadku nie udało się znaleźć przedstawicieli wystarczającej liczby państw członkowskich, by doprowadzić do powołania odrębnej grupy w PE[9], wobec czego posłowie Europejskiego Sojuszu na rzecz Wolności pozostali eurodeputowanymi niezrzeszonymi.
Przewodniczącymi grup poselskich zostali:
- EPP: Manfred Weber (Niemcy)[10],
- S&D: Gianni Pittella (Włochy)[11],
- ECR: Syed Kamall (Wielka Brytania)[12],
- ALDE: Guy Verhofstadt (Belgia)[13],
- EUL / NGL: Gabriele Zimmer (Niemcy)[14],
- G / EFA: Rebecca Harms (Niemcy, współprzewodnicząca) i Philippe Lamberts (Belgia, współprzewodniczący)[15],
- EFDD: David Borrelli (Włochy, współprzewodniczący) i Nigel Farage (Wielka Brytania, współprzewodniczący)[16].
W październiku 2014 frakcja EFDD, licząca pierwotnie 48 posłów[17], przestała istnieć. Doszło do tego, gdy grupę opuścił jedyny przedstawiciel z Łotwy, wobec czego EFDD przestała spełniać warunek zrzeszania deputowanych z co najmniej 7 państw członkowskich[18]. Kilka dni później frakcję reaktywowano po dołączeniu do pozostałych członków EFDD jednego z polskich eurodeputowanych[19].
W czerwcu 2015 niezrzeszeni eurodeputowani z 6 państw wraz z jedną posłanką wykluczoną z UKIP powołali eurosceptyczną frakcję pod nazwą Europa Narodów i Wolności (ENF), skupiającą w dacie jej powstania łącznie 36 parlamentarzystów[20]. Funkcję współprzewodniczących objęli Marine Le Pen (Francja, do czerwca 2017) i Marcel de Graaff (Holandia).
W grudniu 2016 współprzewodniczącą grupy Zielonych została Ska Keller (Niemcy)[21], a w styczniu 2017 Nigel Farage został jedynym przewodniczącym EFDD[22]. We wrześniu 2017 funkcję współprzewodniczącego ENF objął Nicolas Bay (Francja)[23]. W marcu 2018 przewodniczącym S&D został Udo Bullmann (Niemcy)[24]. W lipcu 2017 Ryszard Legutko (Polska) został współprzewodniczącym ECR[25] (obok Syeda Kamalla).
Deputowani według grup politycznych
Europejska Partia Ludowa
Postępowy Sojusz Socjalistów i Demokratów
Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy
Porozumienie Liberałów i Demokratów na rzecz Europy
Zieloni/Wolny Sojusz Europejski
Zjednoczona Lewica Europejska
Europa Wolności i Demokracji Bezpośredniej
Europa Narodów i Wolności
Niezrzeszeni
Byli posłowie do PE
Rozkład mandatów według państw członkowskich i grup politycznych
Zobacz też
- Posłowie VIII kadencji w poszczególnych państwach członkowskich: austriaccy, belgijscy, brytyjscy, bułgarscy, chorwaccy, cypryjscy, czescy, duńscy, estońscy, fińscy, francuscy, greccy, hiszpańscy, holenderscy, irlandzcy, litewscy, luksemburscy, łotewscy, maltańscy, niemieccy, polscy, portugalscy, rumuńscy, słowaccy, słoweńscy, szwedzcy, węgierscy, włoscy