Ponary (Wilno)
Ponary[1] (lit. Panerių seniūnija, Paneriai) – lewobrzeżna dzielnica administracyjna Wilna, położona na zachód od Wilczej Łapy; obejmuje Ponary, Wakę.
| Starostwo Wilna | |
 Pomnik polskich ofiar w Ponarach | |
| Państwo | |
|---|---|
| Okręg | |
| Rejon | |
| Miasto | |
| Zarządzający | Audrius Miceika |
| Powierzchnia | 84,94 km² |
| Populacja • liczba ludności |
|
| • gęstość | 102 os./km² |
Położenie na mapie Wilna | |
Historia
Dobra nadane kapitule katedralnej wileńskiej przez Władysława II Jagiełłę w 1390 roku[2]. Dobra refekcyjne kapituły wileńskiej[3].
W dwudziestoleciu międzywojennym Ponary były cichą miejscowością wypoczynkową; obecnie jest to dzielnica Wilna – częściowo zalesiona, o zabudowie willowej, dzieląca się na Ponary Dolne i Górne. Stacja kolejowa.
W czasie II wojny światowej las w Ponarach był miejscem masowych mordów organizowanych przez Niemców i kolaborujących z nimi Litwinów (rekrutujących się spośród szaulisów). Zginęło tam około 80 tysięcy osób, głównie polskich Żydów (ok. 72 tys.), a także około 1,5–2 tys. Polaków[4].
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Ponary, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 763.
- Waka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 899.