Polska Ludowa

Polska Ludowa – potoczna nazwa państwa i systemu ustrojowego w Polsce używana w latach 1944–1989 mająca sugerować, że Polska po 1944 roku jest państwem, w którym „władza należy do ludu pracującego miast i wsi”^[1][2][3].

Nazwa ta była używana w czasie rządów sprawowanych przez Polską Partię Robotniczą, potem Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą w Polsce okresu 1944–1989 jako państwie satelickim ZSRR i odnosi się do dwóch okresów: 1944–1952 – kiedy oficjalną nazwą państwa była Rzeczpospolita Polska i 1952–1989 – gdy oficjalną nazwą państwa była Polska Rzeczpospolita Ludowa^[3][4][5].

Termin „Polska Ludowa” został przejęty przez komunistów z programów ugrupowań ludowych – już w 1905 termin ten został użyty w odezwie Polskiego Związku Ludowego^[3]. Później pojawiał się w dokumentach programowych różnych ugrupowań ruchu ludowego^[3]. Między innymi został zaproponowany przez niekomunistyczny PPS-WRN i ruch ludowy w okresie okupacji niemieckiej^[6]. W dokumencie programowym PPS-WRN „Program Polski Ludowej” z 1941 został opisany projektowany przyszły ustrój niepodległego państwa polskiego opartego na demokracji i wolności słowa^[6].W ocenie Instytutu Pamięci Narodowej: W propagandzie komunistycznej termin „Polska Ludowa” faktycznie spełniał rolę przykrycia dla realnie budowanego totalitarnego systemu komunistycznej dyktatury. Nazwa ta narusza pamięć ofiar komunistycznego totalitaryzmu^[3].Według Barbary Stanosz przymiotnik „ludowa” jest określeniem fałszywym, zarówno w sensie politycznym jak i społecznym, ponieważ PRL była państwem autokratycznym rządzonym przez zhierarchizowaną kastę będącą poza wszelką kontrolą społeczną^[7].

Nazwa ta używana była niekiedy w oficjalnych aktach władz (np. Ustawa z dnia 2 lipca 1949 o orderze "Budowniczych Polski Ludowej"^[8] czy Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 26 lutego 1971 r. w sprawie zasad podwyższania emerytur pracownikom, którzy przepracowali w Polsce Ludowej ponad 10 lat^[9]).