Dzięciolniki

Podrodzina obejmuje gatunki występujące w Ameryce Południowej i Centralnej oraz Azji^[9].

Długość ciała 7,5–11 cm; masa ciała 6,8–21 g^[9].

• Picumnus: nowołac. picumnus „dzięciołek”, od fr. Picumne „dzięciolnik, dzięciołek”, od Picumnus, w mitologii rzymskiej personifikacja dzięcioła^[10].
• Asthenurus: gr. ασθενης asthenēs „słaby”, od negatywnego przedrostka α- a-; σθενος sthenos „siła”; ουρα oura „ogon”^[11]. Gatunek typowy: Picus exilis M.H.C. Lichtenstein, 1823.
• Piculus: łac. picus „dzięcioł”; przyrostek zdrabniający -ulus^[12]. Gatunek typowy: Picus minutissimus Pallas, 1782.
• Vivia: nepalska nazwa Wiwi dla dzięciolnika himalajskiego^[13]. Gatunek typowy: Vivia nepalensis Hodgson, 1837 (= Picumnus innominatus E. Burton, 1836).
• Craugiscus: gr. κραυγος kraugos „dzięcioł”; przyrostek zdrabniający -ισκος -iskos^[14]. Gatunek typowy: Picumnus cinnamomeus Wagler, 1829.
• Pipiscus: gr. πιπω pipō „dzięcioł” (w mitologii greckiej Pipo (gr. Πιπω Pipō) była jedną z Pieryd, która nie pokonując Muz w konkursie śpiewu, została zmieniona w dzięcioła – metamorfoza jest wspólnym losem każdego, kto odważył się rzucić wyzwanie Muzom); przyrostek zdrabniający -ισκος -iskos^[15]. Nowa nazwa dla Vivia Hodgson, 1837 ze względu na puryzm.

Do podrodziny należy jeden rodzaj Picumnus z następującymi gatunkami^[8]:

• The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca  (ang.).