Philippa Gregory

Philippa Gregory urodziła się w 1954 roku w Nairobi^[1], ówczesnej stolicy Kolonii Kenii (współcześnie Republika Kenii), jako druga córka Elaine (Wedd) i Arthura Percy’ego Gregorych^[6]. Jej matka wychowała się w wiejskim domu w Somerset, a ojciec był synem kierownika cegielni w Plymouth.

Kiedy III Rzesza zaatakowała Polskę, rodzice pisarki zostali powołani do wojska i spotkali się w pobliżu bazy lotniczej; jej ojciec trafił wówczas do RAF-u^[7]. W 1955 roku jej ojciec, który pracował jako operator radiowy i nawigator linii lotniczej East African Airways, zginął w katastrofie lotniczej. Blisko rok później rodzina opuściła Kenię i przeprowadziła się do Anglii. Matka Gregory wróciła z córką do Somerset, a kiedy pisarka miała cztery lata przeniosły się do Bristolu^[6].

Gregory jako uczennica sprawiała problemy, m.in. próbowała zrzeszyć swoje koleżanki w związku sprzeciwiającym się szkolnym mundurkom^[8]. W wieku 18 lat opuściła szkołę i rozpoczęła kurs dziennikarstwa na National Council for Training Journalists w Cardiff^[9]. Następnie zatrudniła się w „Portsmouth News”. Kiedy skończyła tam staż zapisała się na kurs literatury angielskiej na Uniwersytecie Sussex, gdzie obowiązkowe było studiowanie drugiego przedmiotu; Gregory zdecydowała się na naukę historii^[10]. Po uzyskaniu tam dyplomu przez dwa lata pracowała jako dziennikarka, reporterka i producentka w radiu BBC^[9][11]. W 1985 roku Gregory uzyskała na Uniwersytecie Edynburskim doktorat z literatury XVIII wieku^[12].

Nauczała na University of Durham, The Open University, a w 1994 roku otrzymała tytuł fellow na Kingston University. Ten akademicki rodowód zapewnił Gregory bagaż wiedzy historycznej. Szczególnym entuzjazmem darzyła okres Tudorów i XVIII wiek^[11].

W 2013 roku literacka recenzentka, Helen Brown, z brytyjskiego dziennika „The Daily Telegraph” napisała na jego łamach: „Gregory zrobiła imponującą karierę przemieniając pełen życia i pasji, niezależny byt w historyczne szlachcianki, których osobowości spoczywały wcześniej na drzewach genealogicznych, a zapamiętane zostały jedynie jako waluta dyplomatyczna i klacze rozrodcze (…) Historyczna fikcja Gregory zawsze była w zajmujący sposób spekulatywna (odczuwający pokusę do szydzenia powinni zauważyć, że nigdy nie twierdziła inaczej) i nie brakuje jej romantycznej licencji”^[13].

Gregory stwierdziła, na swojej oficjalnej stronie internetowej, że jej „przywiązanie do historycznej rzetelności” jest wizytówką jej pisania^[15]. Jednak historycy kwestionują to. David Starkey, który wystąpił u boku Gregory w dokumencie o Annie Boleyn^[16], mało pochlebnie określił jej pracę jako „dobry przykład Mills and Boon”^[14].

Amerykańska filozofka, Susan Bordo, uznała, że najbardziej urągliwe dla historyków nie jest wypaczenie przez nią faktów, ale skrytykowała pisarkę, za twierdzenia o prezentowaniu przez nią prawdy historycznej, słowami: „samozwodnicze i autopromocyjne zuchwalstwo”^[17]. Zaznaczyła też, że istotny jest nie tyle nadmiar nieścisłości w książkach Brytyjki, ale „nacisk Gregory na jej skrupulatne trzymanie się historii, co najbardziej denerwuje uczonych”^[18].

W powieści Kochanice króla stworzony przez autorkę wizerunek Anny Boleyn, drugiej żony Henryka VIII, spotkał się z krytyką^[19]. Powieść sugeruje, że bohaterka cudzołożyła i dopuszczała się kazirodztwa ze swoim bratem, pomimo powszechnego uznania, że była niewinna zarzucanych jej czynów^[20]. Powieściopisarz Robin Maxwell co do zasady odmówił napisania rekomendacji tej publikacji, opisując książkową charakterystykę Anny jako „okrutną, nie do przyjęcia”^[21].

Gregory wraz ze swoim pierwszym mężem, Peterem Chislettem, i małą córką mieszkali w mieście Hartlepool^[6]. Anthony Mason, jej następny mąż, pochodzi z Północy. W 2005 roku przeprowadzili się na farmę w Yorkshire i zaczęli prowadzić uprawę rolną. Gregory ma córkę (ur. 1981), syna (ur. 1993), a także czworo pasierbów^[7].

(w nawiasie podano: oryginalny tytuł, rok 1. polskiego wydania, nazwisko przekładającego utwór)

Trylogia o majątku Wideacre

• 1987: Majątek Wideacre (Wideacre, 1993, Hanna Milewska)^[22]
• 1989: Dziecko szczęścia (The Favoured Child, 1994, Teresa Gaweł, Maryla Szurek)^[23]
• 1990: Meridon (2008, Ewelina Jagła, Katarzyna Karłowska)^[24]

Cykl Tradescant

• 1998: Ziemskie radości (Earthly Joys, 2004, Ewa Teresa Witecka)^[25]
• 1999: Virgin Earth^[26]

Cykl The Plantagenet and Tudor

Wcześniej osobno jako dwie serie Cykl Tudorowski^[27] (Tudor Court, 9) i Wojna kuzynów^[28] (Cousins’ War, 6)^[29]; od 2016 r. na oficjalnej stronie internetowej Gregory powieści te zaliczane są do jednego cyklu, The Plantagenet and Tudor Novels^[30]

• 2001: Kochanice króla (The Other Boleyn Girl, 2008, Urszula Gardner)^[31]
• 2003: Błazen królowej (The Queen’s Fool, 2007, Barbara Korzon)^[32]
• 2004: Kochanek dziewicy (The Virgin’s Lover, 2009, Urszula Gardner)^[33]
• 2005: Wieczna księżniczka (The Constant Princess, 2010, Urszula Gardner)^[34]
• 2006: Dwie królowe (The Boleyn Inheritance, 2011, Urszula Gardner)^[35]
• 2008: Uwięziona królowa (The Other Queen, 2013, Maria Grabska-Ryńska, Maciej Grabski)^[36]
• 2009: Biała królowa (The White Queen, 2009, Urszula Gardner)^[37]
• 2010: Czerwona królowa (The Red Queen, 2011, Urszula Gardner)^[38]
• 2011: Władczyni rzek (The Lady of the Rivers, 2012, Urszula Gardner)^[39]
• 2012: Córka Twórcy Królów (The Kingmaker’s Daughter, 2013, Urszula Gardner)^[40]
• 2013: Biała księżniczka (The White Princess, 2014, Urszula Gardner)^[41]
• 2014: Klątwa Tudorów (The King’s Curse, 2015, Urszula Gardner)^[42]
• 2015: Ostatnia żona Tudora: Poskromienie królowej (The Taming of the Queen, 2016, Urszula Gardner)^[43]
• 2016: Trzy siostry, trzy królowe (Three Sisters, Three Queens, 2017, Urszula Gardner)^[44]
• 2017: Zmierzch Tudorów: Dziewięciodniowa królowa i jej siostry (The Last Tudor, 2018, Urszula Gardner)^[45]

Cykl Zakon Ciemności (The Order of Darkness)

• 2012: Odmieniec (Changeling, 2013, Maciejka Mazan)^[46]
• 2013: Krucjata (Stormbringers, 2014, Maciejka Mazan)^[47]
• 2014: Złoto głupców (Fools’ Gold, 2014, Maciejka Mazan)^[48]
• 2018: Dark Tracks^[49]

Cykl Fairmile

• 2019: Tidelands^[50]
• 2020: Dark Tides^[51]

Samodzielne powieści

• 1992: Mrs. Hartley and the Growth Centre / Alice Hartley’s Happiness^[52]
• 1996: Perfectly Correct^[53]
• 1992: Czarownica (The Wise Woman, 1994, Maryla Szurek)^[54]
• 1993: Żona oficera (Fallen Skies, 2014, Urszula Gardner)^[55]
• 1995: Nobliwy proceder (A Respectable Trade, 2016, Urszula Gardener)^[56][57]
• 1996: Dom cudzych marzeń (The Little House, 2011, Urszula Gardner)^[58]
• 2000: Zelda’s Cut^[59]

Kolekcje

• 2000: Bread and Chocolate^[60]

Cykl Florizella

• 1988: Princess Florizella^[61]
• 1991: Florizella and the Wolves^[62]
• 1992: Florizella and the Giant^[63]

Samodzielne tytuły

• 1996: Diggory and the Boa Conductor^[64]
• 1994: The Little Pet Dragon^[65]
• 1999: Pirate Story: A Tale of the High Seas^[66]

• 2011: Kobiety Wojny Dwu Róż: Księżna, królowa i królowa matka, współautorzy: David Baldwin, Michael Jones (The Women of the Cousins’ War: The Duchess, the Queen and the King’s Mother, 2013, Urszula Gardner)^[67]

Filmy

• 2003: The Other Boleyn Girl (telefilm, reż. Philippa Lowthorpe, oparty na fabule powieści Kochanice króla)^[68]
• 2008: Kochanice króla (reż. Justin Chadwick, oparty na fabule powieści Kochanice króla)^[69]

Seriale

• od 2010: W małym domku (miniserial, reż. Jamie Payne, oparty na fabule powieści Dom cudzych marzeń)^[70]
• 2013: Biała królowa (miniserial, reż. Colin Teague, James Kent, Jamie Payne, oparty na fabule powieści: Biała królowa, Czerwona królowa, Córka Twórcy Królów)^[71][72]
• 2017: Biała księżniczka (miniserial, reż. Jamie Payne, Alex Kalymnios, oparty na fabule powieści Biała księżniczka)^[73][71]
• od 2019: Hiszpańska księżniczka (reż. Birgitte Stærmose, Stephen Woolfenden, oparty na fabule powieści Wieczna księżniczka i Klątwa Tudorów)^[74]

• Susanna Gregory

• Susan Bordo: The Creation of Anne Boleyn: A New Look at England’s Most Notorious Queen. New York: Houghton Mifflin Harcourt, 2013. ISBN 978-0-547-32818-8.

• oficjalna strona (ang.)