Paweł Soloch

Jest absolwentem II Liceum Ogólnokształcącego im. Mieszka I w Szczecinie^[2]. Był laureatem VI Olimpiady Historycznej z roku szkolnego 1979/1980^[3]. Od 1981 studiował historię na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Pracę magisterską Rola przyjaźni i kontaktów w życiu politycznym Aten w drugiej połowie V w. p.n.e., napisaną pod kierunkiem Włodzimierza Lengauera, obronił w 1989^[4]. Ukończył też studia w Instytucie Podyplomowych Studiów Administracji Publicznej(inne języki) w Lozannie (1990–1991) oraz w École nationale d’administration w Paryżu (1994–1995)^[5][6].

W 1989 pracował w zespole promocji wyborczej Krajowego Biura Wyborczego Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. W 1990 został specjalistą w Fundacji Rozwoju Demokracji Lokalnej^[6].

W latach 1992–1998 był pracownikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Ministerstwa Obrony Narodowej, a od 1998 do 1999 radcą oraz wicedyrektorem w Departamencie Spraw Obronnych w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. W latach 1999–2001 pełnił obowiązki dyrektora Departamentu Bezpieczeństwa Powszechnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. W latach 2004–2005 główny specjalista oraz doradca w Urzędzie m.st. Warszawy^[5][6].

Od listopada 2005 do listopada 2007 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji, a także szefem Obrony Cywilnej Kraju. W latach 2007–2010 pełnił funkcję doradcy szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego^[5][6][7].

7 sierpnia 2015 prezydent RP Andrzej Duda powołał go na urząd szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego^[8]. W grudniu 2021 powołany w skład Rady ds. Bezpieczeństwa i Obronności działającej w ramach Narodowej Rady Rozwoju^[9]. Funkcję szefa BBN pełnił do 10 października 2022, został następnie społecznym doradcą prezydenta^[10][11].

W czerwcu 2023 mianowany ambasadorem RP w Rumunii^[12]. Misję rozpoczął w sierpniu 2023^[13].

W latach 1999–2005 był jednocześnie asystentem w Instytucie Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk. W latach 2001–2003 był prorektorem ds. studenckich w Wyższej Szkole Dziennikarskiej im. Melchiora Wańkowicza w Warszawie. W 2003 został zastępcą dyrektora studiów europejskich i atlantyckich w Wyższej Szkole Psychologii Społecznej w Warszawie. Od 2010 zatrudniony jako ekspert w Instytucie Sobieskiego. Został też wykładowcą w Krajowej Szkole Administracji Publicznej. W czerwcu 2013 został powołany do zarządu Instytutu Sobieskiego, a we wrześniu 2014 został jego prezesem^[5][6].

Odznaczenia polskie

• 2000 – Brązowy Krzyż Zasługi^[14]
• 2019 – Medal Stulecia Utworzenia Policji Państwowej^[15]
• 2022 – Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (za wybitne zasługi w służbie państwu i społeczeństwu, za osiągnięcia w działalności publicznej i zawodowej)^[11][16]

Odznaczenia zagraniczne

• 2015 – Wielki Oficer Orderu Leopolda II, Belgia^[6]
• 2016 – Krzyż Wielki Orderu Zasługi, Norwegia^[6]
• 2017 – Komandor z Gwiazdą Orderu Lwa Finlandii, Finlandia^[6]
• 2018 – Medal I stopnia Narodowej Rady Bezpieczeństwa i Obrony Ukrainy, Ukraina^[6]
• 2019 – Order Gwiazdy Rumunii II klasy, Rumunia^[17][18]
• 2019 – Wielki Krzyż Komandorski Orderu „Za zasługi dla Litwy”, Litwa^[19]
• 2022 – Medal „Obrońca Ukrainy”, Ukraina^[6]
• 2023 – Krzyż Uznania II klasy, Łotwa^[20][21]

Wyróżnienia

• 2007 – tytuł honorowego obywatela gminy Mszana Dolna^[22]

Jest żonaty, ma dwoje dzieci^[6].