Państwowy Instytut Medyczny Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji (w latach 1951–2022 Centralny Szpital Kliniczny Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie)[2] – państwowy instytut badawczy znajdujący się w warszawskiej dzielnicy Mokotów.
Zaprojektowanie budynku powierzono Julianowi Sadłowskiemu, a za nadzór organizacyjny był odpowiedzialny Leon Gangel. Wyposażenie szpitala zostało zakupione m.in. w Europie Zachodniej – sprzęt chirurgiczny we Francji, aparatura rentgenowska w Wielkiej Brytanii i RFN. Szpital został otwarty 8 października 1951 roku. Miał wtedy 7 oddziałów (chirurgiczny, chorób wewnętrznych, ginekologiczno-położniczy, noworodkowy, dermatologiczny, laryngologiczny i okulistyczny) oraz 3 pracownie (anatomii patologicznej, rentgenowską i fizykoterapii)[3].
W latach 1977–1979 zostały dobudowane 2 dodatkowe skrzydła, co pozwoliło na rozbudowę istniejących oddziałów oraz stworzenie 2 nowych oddziałów chorób wewnętrznych[4].
W roku 1998 CSK uzyskał osobowość prawną i stał się częścią Samodzielnego Zespołu Zakładów Opieki Zdrowotnej Stołecznego Zarządu Służby Zdrowia MSWiA.
Ministerstwo Zdrowia wybrało szpital jako jednostkę świadcząca opiekę zdrowotną najwyższym władzom państwowym oraz korpusowi dyplomatycznemu.
Instytut zarządza lądowiskiem CSK MSWiA-Wołoska, znajdującym się na jednym z budynków kompleksu przy ul. Wołoskiej 137.
W trakcie pandemii COVID-19 szpital został przekształcony przez Ministerstwo Zdrowia w jednoimienny szpital zakaźny[5]. W ramach struktur CSK na Stadionie Narodowym w Warszawie utworzony został Szpital Narodowy zajmujący się leczeniem COVID-19.
1 stycznia 2023 roku weszła w życie ustawa z dnia 15 grudnia 2022 r. przekształcająca szpital w Państwowy Instytut Medyczny Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji[6]. Oprócz działalności związanej z udzielaniem świadczeń opieki zdrowotnej instytut stał się podmiotem prowadzącym badania naukowe i prace rozwojowe związane udzielanymi świadczeniami działającymi w obszarze bezpieczeństwa wewnętrznego państwa ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb zdrowotnych i specyfiki służby funkcjonariuszy służb mundurowych podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych[6][7].