Pałac w Rościszowie
Pałac w Rościszowie – zabytkowy pałac[2] wzniesiony w XVIII wieku, został przebudowany w XIX i XX wieku. W latach 70. XX wieku został zaadaptowany na ośrodek wypoczynkowy. Od roku 2015 jest prywatnym pensjonatem.
![]() | |
![]() Pałac w Rościszowie | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Adres | Rościszów 71 |
Typ budynku | |
Styl architektoniczny | |
Pierwszy właściciel | rodzina von Nostitz |
Położenie na mapie gminy Pieszyce ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu dzierżoniowskiego ![]() | |
![]() |
Położenie
Pałac leży jest w centrum Rościszowa, w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie dzierżoniowskim, w gminie Pieszyce[3].
Historia
W XVII wieku w tym miejscu stał dwór[4]. Obecnie istniejący pałac został wzniesiony przez rodzinę von Nostitz w XVIII wieku, być może z wykorzystaniem ścian poprzedniej budowli[3]. Pałac w XIX wieku został znacznie przebudowany. W latach 1972-1975 dokonano adaptacji pałacu na ośrodek wypoczynkowy, w trakcie której wzniesiono boczne skrzydło i budynki towarzyszące[3]. W trakcie prowadzonych prac całkowicie przebudowano fragment pałacu, zacierając cześć jego cech stylowych[4]. Decyzjami wojewódzkiego konserwatora zabytków z 20 sierpnia 1973 i 18 marca 1981 pałac oraz przypałacowy park zostały wpisane do rejestru zabytków[1]. Do 2013 roku w pałacu znajdował się ośrodek wypoczynkowy, od 2015 roku obiekt funkcjonuje jako prywatny pensjonat.
Architektura
Pałac jest okazałą barokowo-klasycystyczną budowlą dwukondygnacyjną, wzniesioną na planie lekko załamanego prostokąta[3]. Od strony parku znajduje się czterokondygnacyjna wieża nakryta baniastym hełmem[3]. Budowla nakryta jest wielopołaciowymi dachami mansardowymi z lukarnami i wolimi oczami[3]. Główne wejście do budynku znajduje się w przyziemiu wieży[4]. Układ wnętrz jest dwu- i czterotraktowy[4]. W części pomieszczeń zachowały się sklepienia kolebkowe[4].
Za pałacem znajduje się park z okazami starodrzewu[3].
Przypisy
Bibliografia
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1995, ISBN 83-85773-12-6.