Pałac w Ksawerowie

Pałac w Ksawerowie – zabytkowy[2] pałac w Ksawerowie[3] – kolonii wsi Wilka, w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie zgorzeleckim, w gminie Sulików.

Pałac w Ksawerowie
Symbol zabytku nr rej. pałac 1061/J z 3.12.1990, park A/5664/789/J z 25.08.1983 i z 26.03.2013[1]
Ilustracja
Pałac w Ksawerowie
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Miejscowość

Ksawerów

Typ budynku

Pałac

Styl architektoniczny

Późny klasycyzm

Inwestor

von Rindfleisch

Ukończenie budowy

1820 r.

Położenie na mapie gminy Sulików
Mapa konturowa gminy Sulików, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Pałac w Ksawerowie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Pałac w Ksawerowie”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, blisko lewej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Pałac w Ksawerowie”
Położenie na mapie powiatu zgorzeleckiego
Mapa konturowa powiatu zgorzeleckiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Pałac w Ksawerowie”
Ziemia51°02′11,87″N 15°02′16,80″E/51,036631 15,038000

Historia

Pałac został wzniesiony w 1820 roku przez rodzinę von Rindfleisch[3]. W 1825 właścicielem był Carl Wilhelm Otto August von Schindel(inne języki) starosta krajowy Górnych Łużyc[3]. W drugiej połowie XIX wieku rezydencja była gruntownie przebudowana[3]. Obecnie jest własnością prywatną.

Architektura

Pałac został wzniesiony na planie wydłużonego prostokąta i nakryty jest dachem dwuspadowym z naczółkami[3]. Budynek ma powierzchnię 580 m², sześcioboczną wieżę[4] i kolumnową loggią na dwóch kondygnacjach[5]. Nad głównym wejściem znajdują się trzy herby: nad gzymsem góruje herb Górnych Łużyc, poniżej są dwa herby: po lewej przedstawiający przebite gorejące serce, po prawej podwójny krzyż[6] (obecnie nie istnieje). Pałac jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzą jeszcze okazałe budynki gospodarcze pochodzące z drugiej połowy XIX wieku otaczające rozległy dziedziniec, oraz pozostałości parku krajobrazowego Z XIX w.[3].

Przypisy

Bibliografia