Pałac w Biedrzychowicach
Pałac w Biedrzychowicach – barokowy pałac wybudowany na bazie renesansowego zamku obronnego z 1527, położony we wsi Biedrzychowice w pobliżu drogi na Lubań. Obecnie budynek jest siedzibą szkoły.
![]() | |
![]() Widok od strony głównego wejścia | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Styl architektoniczny | barokowy z elementami renesansowymi |
Ukończenie budowy | 1527 |
Ważniejsze przebudowy | 1702[2] |
Pierwszy właściciel | Konrad von Nostitz |
Kolejni właściciele | • Moritz Christian von Schweinitz |
Położenie na mapie gminy Olszyna ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu lubańskiego ![]() | |
![]() |
Historia
Początki budowy pałacu w Biedrzychowicach przypadają na 1527. Prace te rozpoczął Konrad von Nostitz, który był również pierwszym właścicielem. Budowa z przerwami trwała do 1580. Początkowo został zbudowany jako dwór[2]. W 1702, gdy właścicielem był Moritz Christian von Schweinitz, pałac został przebudowany w stylu barokowym[3]. W 1730 przeprowadzono kolejną rozbudowę. Kolejny właściciel pałacu, Oswald Blumenthal, w 1846 przeprowadził następną przebudowę pałacu[3]. W 1863 pałac zakupił baron Aleksander Friedrich Wilhelm von Minutoli. Był on, pod koniec XIX wieku, znanym kolekcjonerem dzieł sztuki. Zaczął on swe zbiory gromadzić w pałacowych komnatach, nie zapomniał również o zmianie elewacji i wystroju wnętrza pałacu[3]. Zaraz po zakupie, w 1863 zamontował m.in. renesansowe portale kłodzkich kamienic[3]. W tym też czasie powstał ogród i park. Następnym właścicielem został zięć Minutoliego, hrabia Joachim von Pfeil und Klein Ellguth. Pałac pozostawał w rękach rodziny von Pfeil do 1945. Po zakończeniu II wojny światowej w pałacu miał swoją siedzibę PGR, a od 1960 znajduje się tutaj Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych o profilu ogólnym[4]. W 1966 dokonano adaptacji obiektu, a w latach 1974–1978 przeprowadzono remont i konserwację[3].
Architektura
Pałac został zbudowany na rzucie prostokąta, jest to budowla dwupiętrowa nakryta mansardowym dachem z dwoma rzędami lukarn[3]. Fasady są jedenastoosiowe z jońskimi pilastrami w wielkim porządku, zdwojonymi na narożach budynku[3].
Najciekawsza jest elewacja południowo-zachodnia, położona od strony ogrodu. Znajduje się na niej imitacja dekoracyjnego balkonu z kamienną, ażurową balustradą, powyżej widnieje herb[3]. Do głównego wejścia prowadzą pięciobiegowe schody z trójpoziomowymi tarasami i balustradami zdobionymi wazonami[3].
Elewacja północno-wschodnia ma trzy kondygnacje i są na niej pilastry zdobione kampanulami[3]. Nad głównym wejściem, ujętym w pilastrowy portal z płytkim balkonem widnieje fronton zawierający kartusz z dwoma herbami rodziny von Schweinitz, wieńczący trzy środkowe osie[3]. Do głównego wejścia prowadzi arkadowy most, przebiegający nad dawną fosą, poprzedzony wachlarzowymi schodami[3]. Przy elewacji znajduje się taras wsparty na czterech jońskich kolumnach, zwieńczony kamienną ażurową balustradą zdobioną wazonami[3].
Wnętrze zawiera wiele pomieszczeń z dawnym wystrojem[5]. W niektórych salach zachowały się plafony, sztukaterie i barokowe kominki[3].
- Herb von Schweinitz
- Palac Friedersdorf am Queis, Alexander Duncker
- Południowo-zachodnia fasada pałacu
Przypisy
Bibliografia
- Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, ISBN 978-83-89102-63-8.
- Marek Gaworski , Najpiękniejsze zamki i pałace Śląska i pogranicza polsko-czeskiego, Strzelce Opolskie: Matiang, 2012, ISBN 978-83-932293-6-9, OCLC 829897560 .