Pałac w Żurawnie
Pałac w Żurawnie – pałac wybudowany na przełomie XVIII-XIX w. w Żurawnie, spłonął w 1904 r. Istniejący obecnie budynek w stylu neorenesansowych rezydencji francuskich, został wzniesiony w latach 1904–1908 według projektu Władysława Sadłowskiego.
Front | |
Państwo | |
---|---|
Obwód | |
Miejscowość | |
Typ budynku | |
Styl architektoniczny | rezydencja francuska |
Architekt | |
Inwestor | Antoni Skrzyński |
Rozpoczęcie budowy | XVIII-XIX w., |
Ukończenie budowy | 1908 |
Zniszczono | 1904 |
Pierwszy właściciel | Antoni Skrzyński |
Kolejni właściciele | Helena Skrzyńska (1894–1988), Kazimierz Jerzy Czartoryski |
Położenie na mapie obwodu lwowskiego ![]() | |
Położenie na mapie Ukrainy ![]() | |
![]() |
Historia
Pierwszy, piętrowy pałac w Żurawnie[1] wybudował na planie szerokiego prostokąta w stylu klasycystycznym, na początku XIX w. Tomasz Żebrowski. Obiekt posiadający dwa skrzydła od ogrodu, które z korpusem tworzyły literę U, powstał obok miejsca, w którym stał obronny zamek. Od frontu miał dwukondygnacyjny portyk z czterema wysuniętymi kolumnami podzielonymi na piętrze balkonem. W części górnej portyku zwieńczonej tympanonem znajdowały się smukłe kolumny toskańskie. Pałac nakryty dachem czterospadowym spalił się w 1904 r.
Pałac Skrzyńskich-Czartoryskich
Po pożarze, sto metrów za pałacem przy Dniestrze zbudowano w latach 1904-1908 dla Antoniego Skrzyńskiego nową rezydencję w formie mniejszego pałacu w neorenesansowym stylu francuskim[2], według projektu Władysława Sadłowskiego. Wystrój rzeźbiarski wnętrz był autorstwa Piotra Harasimowicza. W pałacu znajdowała się cenna biblioteka, zniszczona w roku 1939. W okresie przedwojennym pałac był własnością rodziny Czartoryskich[3]. Od frontu balkon wsparty na czterech kolumnach. Nad balkonowym oknem kartusz herbowy budowniczych, po lewej herb Zaremba Antoniego Skrzyńskiego[4], syna Władysława; po prawej herb Jelita Eugenii Dembowskiej[5], żony Antoniego[3].
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Żurawno, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 864 .