Pałac Leipzigera we Wrocławiu
Narzędzia
Ogólne
Drukuj lub eksportuj
W innych projektach
![]() | |||
![]() Pałac Leipzigera (2011) | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Miejscowość | |||
Adres | ul. Wierzbowa 15 | ||
Typ budynku | pałac, budynek biurowy | ||
Styl architektoniczny | neorenesans | ||
Architekt | |||
Kondygnacje | 3 | ||
Rozpoczęcie budowy | 1872 | ||
Ukończenie budowy | 1874 | ||
Ważniejsze przebudowy | 1881, 1918, 1924, 2008 | ||
Pierwszy właściciel | Ignatz Leipziger (1874–1878) | ||
Kolejni właściciele | Urząd Powiatowy (1878–1945) | ||
Obecny właściciel | Torus sp. z o.o. | ||
![]() | |||
| |||
Strona internetowa |
Pałac Leipzigera – dawny pałac zbudowany przez żydowskiego bankiera Ignatza Leipzigera w latach 1872–1874, następnie budynek biurowy, aktualnie (stan na 2023) hotel.
Pałac został zbudowany w latach 1872–1874 według projektu Carla Schmidta na działce, na której stała uprzednio zbudowana w 1827 roku ujeżdżalnia[2]. Pierwszym właścicielem pałacu był żydowski bankier Ignatz Leipziger, który już w 1878 roku sprzedał go Urzędowi Powiatowemu (Kreisausschuss) z przeznaczeniem na budynek biurowy, w którego zarządzie pozostawał do 1945 roku[2]. W okresie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej obiekt dalej pełnił funkcję biurową i w latach 80. został przejęty przez Przedsiębiorstwo Geologiczne Proxima[2]. W 1997 roku obiekt został zakupiony przez firmę deweloperską Torus w celu przebudowy na pięciogwiazdkowy hotel Altus Palace[3].
Oryginalny pałac został zbudowany na planie prostokąta poszerzonego o dwa ryzality i miał dwie kondygnacje oraz przyziemie. Wewnątrz umieszczono pozorne atrium zamknięte od góry przeszkleniem i otoczone reprezentacyjną klatką schodową. Na parterze zlokalizowano pomieszczenia gospodarcze i mieszkanie portiera, natomiast na pierwszym piętrze umieszczono w amfiladzie reprezentacyjne pomieszczenia. W 1881 roku zabudowano przestrzenie pomiędzy ryzalitami. W 1918 roku powiększono pomieszczenia przy bramie, a w 1924 roku dobudowano trzecią niższą kondygnację[2]. Do chwili obecnej z pierwotnego projektu zachowały się marmury, sztukaterie oraz reprezentacyjne schody[3].