Mehmet Konitsa

Urodził się w Konitsy, znajdującej się wówczas w wilajecie janińskim Imperium Osmańskiego^[2]. Pochodził z rodziny muzułmańskiej - był synem Shahina beja i Lalii Delviny^[3]. Uczył się w szkole Zosimaia w Janinie, w szkole Galatasaray w Stambule, a następnie w szkole Mekteb-i Mülkiye dla urzędników osmańskich^[4]. W wieku 22 lat objął stanowisko sekretarza prasowego w ministerstwie spraw zagranicznych^[5]. Pracował w osmańskiej dyplomacji, pełnił funkcję konsula osmańskiego w Trieście, w Rijece, na Korfu i w Warnie^[1].

W 1913 wziął udział w londyńskiej Konferencji Ambasadorów, w czasie której podjęto decyzje o uznaniu niepodległości Albanii^[6]. W 1914 reprezentował Albanię w Atenach, a w czerwcu 1914 przez krótki czas pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych^[2]. W 1918 przewodniczył obradom kongresu w Durrësie, w którym wzięli udział zwolennicy bliskiej współpracy Albanii z Włochami. W grudniu 1918 wyjechał do Paryża, jako przedstawiciel rządu Turhana Paszy Përmetiego, utworzonego w Durrësie^[7].

W latach 1920-1922 zasiadał w parlamencie^[1]. W czasie obrad kongresu w Lushnji, na którym potwierdzono niepodległość Albanii został wybrany ministrem spraw zagranicznych w rządzie Sulejmana Delviny. Reprezentował Albanię na forum Ligi Narodów. Funkcję ministra wykonywał do listopada 1920. W marcu 1922 został mianowany ambasadorem Albanii w Wielkiej Brytanii, z akredytacją we Francji^[8]. W 1924 działał na rzecz uznania rządu rewolucyjnego Fana Noliego przez Wielką Brytanię. Misję zakończył w 1925, a rok później zaangażował się w negocjacje dotyczące układu albańsko-włoskiego. Był zwolennikiem ścisłej współpracy z Włochami, uznając zagrożenie greckie za znacznie poważniejsze dla Albanii. W 1931 reprezentował Albanię na konferencji państw bałkańskich.

Po agresji Włoch na Albanię w 1939 został internowany w Rzymie. W 1943, już w czasie niemieckiej okupacji Albanii otrzymał ofertę objęcia ponownie teki ministra spraw zagranicznych, ale stanowiska tego formalnie nie objął^[8]. Po zakończeniu wojny pozostał w Rzymie, gdzie zmarł.

Był żonaty (żona Edipe), miał dwie córki (Lavdi i Merushe).

• Robert Elsie: A Biographical Dictionary of Albanian History. New York: I.B. Tauris, 2012, s. 293. ISBN 978-1-78076-431-3.
• Michael Schmidt-Neke: Entstehung und Ausbau der Königsdiktatur in Albanien (1912-1939): Regierungsbildungen, Herrschaftsweise und Machteliten in einem jungen Balkanstaat. Oldenburg: 1987. ISBN 978-3-486-54321-6. (niem.). Brak numerów stron w książce
• Mehmet bey Konitza: The Albanian Question (1918) [online], albanianhistory.net [dostęp 2021-04-18]  (ang.).