Mariusz Błaszczak

Syn Lucjana i Danuty Błaszczaków^[3]; jego ojciec pracował w fabryce FSO na Żeraniu^[4]. Ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego z tytułem zawodowym magistra historii uzyskanym w 1995 na podstawie pracy zatytułowanej Opinie szlachty województw poznańskiego i kaliskiego wobec polityki zagranicznej Rzeczpospolitej w latach 1587–1611, której opiekunem był Jarema Maciszewski^[5]. Odbył podyplomowe studia w Uniwersytecie Warszawskim z zakresu samorządu terytorialnego i rozwoju lokalnego (1997) oraz w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego w zakresie zarządzania w administracji (2006). Był słuchaczem IX promocji Krajowej Szkoły Administracji Publicznej (2001).

Należał do Niezależnego Zrzeszenia Studentów i Stowarzyszenia Katolickiej Młodzieży Akademickiej. Był członkiem Porozumienia Centrum, następnie przystąpił do Prawa i Sprawiedliwości. Zasiadł m.in. w zarządzie regionu mazowieckiego oraz radzie politycznej tej partii.

Po studiach pracował w administracji samorządowej w Urzędzie Miasta Legionowo^[6]. W latach 2001–2003 zasiadał w radzie nadzorczej Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej „Legionowo”^[7]. W wyborach samorządowych w 2002 był kandydatem Komitetu Wyborczego Wyborców Sprawiedliwość Prawo i Samorządność na stanowisko prezydenta Legionowa^[8], w głosowaniu uzyskał 11,02% głosów i nie wszedł do II tury^[9]. W latach 2002–2004 pełnił funkcję zastępcy burmistrza warszawskiej dzielnicy Wola. W grudniu 2004 objął stanowisko burmistrza Śródmieścia.

W wyborach w 2005 bezskutecznie kandydował do Sejmu z warszawskiej listy PiS^[10]. 31 października 2005 premier Kazimierz Marcinkiewicz powołał go na stanowisko szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Pełnił tę funkcję również w rządzie Jarosława Kaczyńskiego do 4 listopada 2007. W latach 2006–2007 zasiadał także w sejmiku mazowieckim. 27 marca 2007 został powołany na stanowisko ministra-członka Rady Ministrów (tzw. ministra bez teki) w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. 7 września tego samego roku odwołano go z tej funkcji z jednoczesnym powołaniem na sekretarza stanu w KPRM przy zachowaniu stanowiska szefa kancelarii. Od 11 września do 16 listopada 2007 ponownie był ministrem bez teki.

W wyborach parlamentarnych w tym samym roku z ramienia Prawa i Sprawiedliwości uzyskał mandat poselski, otrzymując w okręgu podwarszawskim 10 061 głosów. W marcu 2009 został rzecznikiem prasowym KP PiS, a 3 sierpnia 2010 przewodniczącym klubu parlamentarnego tej partii^[11]. W wyborach w 2011 uzyskał reelekcję liczbą 44 319 głosów^[12]. Utrzymał także stanowisko przewodniczącego KP PiS w Sejmie VII kadencji.

W 2015 został ponownie wybrany do Sejmu, otrzymując 73 139 głosów^[13]. 16 listopada tego samego roku powołany na ministra spraw wewnętrznych i administracji w rządzie Beaty Szydło^[14]. 11 grudnia 2017 objął to stanowisko w nowo utworzonym rządzie Mateusza Morawieckiego^[15]. 9 stycznia 2018 został odwołany z funkcji ministra spraw wewnętrznych, a następnie tego samego dnia mianowany nowym ministrem obrony narodowej w miejsce Antoniego Macierewicza^[16].

W sierpniu 2018 jego publiczne wypowiedzi w TV Trwam odnośnie do parady równości w Poznaniu część mediów i komentatorów określiła jako homofobiczne i stanowiące mowę nienawiści^[17][18].

W wyborach w 2019 Mariusz Błaszczak z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję, otrzymując 135 189 głosów^[19]. 15 listopada 2019 objął ponownie urząd ministra obrony narodowej, wchodząc w skład drugiego rządu dotychczasowego premiera^[20]. 22 czerwca 2022 powołany dodatkowo na stanowisko wicepremiera^[21], zastępując odchodzącego z rządu Jarosława Kaczyńskiego^[22].

Funkcję wiceprezesa Rady Ministrów pełnił do 21 czerwca 2023^[23]; ustąpił razem z innymi wicepremierami w związku z ponownym wejściem Jarosława Kaczyńskiego do rządu^[24][25]. Podczas zajmowania stanowiska wicepremiera kierował również Komitetem Rady Ministrów do spraw Bezpieczeństwa Narodowego i spraw Obronnych^[23].

W wyborach w 2023 po raz piąty z rzędu uzyskał mandat poselski (z wynikiem 127 578 głosów)^[26]. W listopadzie tegoż roku ponownie objął funkcję przewodniczącego klubu parlamentarnego swojego ugrupowania^[27]. 27 listopada 2023 powołany na ministra obrony narodowej w trzecim gabinecie Mateusza Morawieckiego^[28]. Ponownie został też przewodniczącym Komitetu Rady Ministrów do spraw Bezpieczeństwa Narodowego i spraw Obronnych^[23]. Z administracji rządowej odszedł 13 grudnia 2023. W Sejmie X kadencji został członkiem Komisji Obrony Narodowej^[29].

W 2019 odznaczony Krzyżem Wielkim Komandorskim Orderu „Za zasługi dla Litwy”^[30]. W 2022 został uhonorowany ukraińskim Orderem „Za zasługi” I klasy^[31].

W 2016 został wyróżniony Medalem Pamiątkowym XXV-lecia NSZZ Funkcjonariuszy Straży Granicznej^[32] oraz Krzyżem „Golgota Wschodu”^[33].

30 maja 2017 postanowieniem nr 11/OP/2017 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, podpisanym przez wiceministra Jarosława Zielińskiego, został odznaczony Złotą Odznaką „Zasłużony dla Ochrony Przeciwpożarowej”^[34]. Następnego dnia, po zapytaniu ze strony mediów^[35], Jarosław Zieliński postanowieniem nr 12/OP/2017 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji uchylił tę decyzję^[36] wobec odmowy przyjęcia odznaki.

W 2018 z racji objęcia urzędu ministra otrzymał odznakę okolicznościową Ministerstwa Obrony Narodowej^[37].

W 2022 został wyróżniony nagrodą „Człowiek Wolności”, przyznaną przez redakcję tygodnika „Sieci”^[38]. W 2023 przyznano mu tytuł Człowieka Roku tygodnika „Wprost” (za 2022)^[39].

• Posłowie VII kadencji: Mariusz Błaszczak. sejm.gov.pl. [dostęp 2015-10-27].

• Mariusz Błaszczak – strona prywatna. [dostęp 2015-10-27].