Luigj Bumçi
- Artykuł
- Dyskusja
Narzędzia
Ogólne
Drukuj lub eksportuj
Kraj działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 6 listopada 1872 |
Data i miejsce śmierci | 1 marca 1945 |
Ordynariusz diecezji Lezha | |
Okres sprawowania | 1911-1944 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Prezbiterat | 3 maja 1903 |
Sakra biskupia | 18 września 1911 |
Data konsekracji | 10 grudnia 1911 |
---|---|
Miejscowość | Szkodra |
Konsekrator | |
Współkonsekratorzy |
Luigj Bumçi (ur. 6 listopada 1872 w Szkodrze, zm. 1 marca 1945 we wsi Kallmet[1]) – albański duchowny katolicki i polityk, biskup, ordynariusz diecezji Lezha.
Pochodził z rodziny kupieckiej ze Szkodry, był synem Gjona Bumçiego i siostrzeńcem Pashko Vasy. Po ukończeniu szkoły handlowej pracował jako kupiec[2]. W wieku dwudziestu lat wstąpił do seminarium katolickiego w Szkodrze, a następnie wyjechał do Rzymu, gdzie ukończył studia z zakresu filozofii i teologii, a 3 maja 1903 został wyświęcony na księdza[1].
Po święceniach pracował w parafiach Shkrel, Pentar i Juban, a następnie został przeniesiony do Szkodry. 18 września 1911 otrzymał sakrę biskupią, a 10 grudnia tego samego roku został ordynariuszem diecezji Lezha, jego rezydencja mieściła się w Kallmecie[3].
W czerwcu 1914 wspólnie z Prenkiem Bib Dodą dowodził oddziałem Mirdytów, którzy dotarli do Durrësu, aby wspierać władcę Albanii Wilhelma Wieda[4]. Związany z albańskim ruchem narodowym, w grudniu 1918 wszedł w skład Rządu Tymczasowego, tworzonego w Durrësie[2]. W czasie obrad konferencji pokojowej w Paryżu przewodniczył delegacji albańskiej, zastępując premiera Turhana Paszę Permetiego. W jednym ze swoich przemówień oświadczył, że w Albanii nie ma konfliktów między katolikami, a muzułmanami, a obie te społeczności utrzymują braterskie relacje[5]. Wracając z Paryża odwiedził Rzym i spotkał się z papieżem Benedyktem XV, z którym rozmawiał o kwestiach albańskich[1]. 15 grudnia 1919 w czasie rozmów z ministrem spraw zagranicznych Włoch Vittorio Scialoją, zaproponował, aby tron Albanii objął jeden z włoskich książąt[6]. W późniejszym okresie Bumçi skłaniał się ku zacieśnieniu współpracy ze Stanami Zjednoczonymi.
W styczniu 1920 wziął udział w obradach kongresu działaczy narodowych, który zebrał się w Lushnji i miał reaktywować państwo albańskie[2]. Tam też otrzymał stanowisko regenta w nowo utworzonej Radzie Regencyjnej, złożonej z przedstawicieli największych wspólnot wyznaniowych[2]. Działalność polityczna Bumçiego wywołała zaniepokojenie Stolicy Apostolskiej, nakazano mu wycofać się z działalności politycznej i skupić na sprawach diecezji. Mimo zakazu Bumçi czynnie poparł spiskowców, którzy w grudniu 1921 obalili rząd Pandeliego Evangjeliego[2]. W grudniu 1922 został pozbawiony stanowiska w Radzie Regencyjnej przez Ahmeda Zogu i zmuszony do wyjazdu z kraju. W tym czasie jego rezydencja biskupia została zniszczona przez Mirdytów[2]. W 1924 powrócił do kraju i do obowiązków duszpasterskich.
W czasie włoskiej okupacji Albanii starał się kształtować nastroje pro-włoskie wśród katolików w północnej części kraju[2]. W 1943 został pozbawiony godności ordynariusza i otrzymał godność tytularnego biskupa Cantanus. Schwytany przez partyzantów komunistycznych został przez nich skatowany i zmarł kilka dni później w rezydencji biskupiej w Kallmecie[1]. Pochowany w kościele w Kallmecie[7].
|