Ludwik Bernacki (historyk)

polski historyk literatury

Ludwik Bernacki (ur. 12 czerwca 1882 w Jaworowie[1], zm. 19 września 1939 we Lwowie)[2][3] – polski historyk literatury polskiej i teatru, edytor, bibliotekarz, bibliograf, dyrektor Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie.

Ludwik Bernacki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 czerwca 1882
Jaworów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

19 września 1939
Lwów, Polska

Zawód, zajęcie

historyk, bibliotekarz, edytor

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Złoty Wawrzyn Akademicki Srebrny Wawrzyn Akademicki
Grób rodziny Bernackich na cmentarzu Łyczakowskim

Życiorys

Syn Ludwika i Karoliny ze Słupnickich[1]. Ukończył Zakład Naukowo-Wychowawczy Ojców Jezuitów (gimnazjum) w Bąkowicach pod Chyrowem (w 1900[4]) i Uniwersytet Lwowski. W latach 1900–1905 był aplikantem w Archiwum Krajowym Akt Grodzkich i Ziemskich we Lwowie[1]. Od 1906 do śmierci pracował we lwowskim Ossolineum, z początku jako skryptor[1] i kustosz, od 5 marca 1917 jako zastępca dyrektora, a od 1 lipca 1918, po śmierci Wojciecha Kętrzyńskiego, jako dyrektor. Od 1919 docent Uniwersytetu Jagiellońskiego, od 1920 członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności. Członek rzeczywisty Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (od 1915), członek czynny Towarzystwa Naukowego we Lwowie (od 1920)[1].

Miał duże przygotowanie bibliograficzne i biblioteczne. Gruntownie zreformował i unowocześnił Ossolineum. Wznowił Przewodnik Bibliograficzny, brał udział w pracach komisji rewindykacyjnej w Moskwie po I wojnie światowej. Był autorem m.in. monografii Pierwsza książka polska (1918) oraz zbioru materiałów Teatr, dramat i muzyka za Stanisława Augusta (1925)[1].

Zmarł nagle na serce 19 września 1939 we Lwowie w bramie Ossolineum na wieść o agresji ZSRR na Polskę. Pochowany został na cmentarzu Łyczakowskim.

Ordery i odznaczenia

Publikacje

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne