Ludowy Front na rzecz Demokracji i Sprawiedliwości

Partia wywodzi się z dowodzonej przez Isajasa Afewerki frakcji wewnątrz Erytrejskiego Frontu Wyzwolenia (ELF). Nosiła ona początkowo nazwę Erytrejski Front na Rzecz Niepodległości. Frakcja Afewerki grupowała głównie chrześcijan popierających socjalistyczny program ideologiczny. Grupa w praktyce działała niezależnie od ELF^[2]. W 1970 roku frakcja przyjęła nazwę Erytrejskie Siły Wyzwoleńcze^[3]. W styczniu 1972 roku w Bejrucie odbyło się spotkanie na którym zdecydowano o powołaniu Erytrejskiego Frontu Wyzwolenia - Ludowych Sił Wyzwolenia. W skład tejże organizacji weszła grupa Aferwerki oraz dwie inne frakcje ELF - Obelites i grupa Osmana Sabbe. Każda z frakcji która wstąpiła do tej koalicji zachowała dotychczasową nazwę. Współpraca pomiędzy byłymi frakcjami ELF nie trwała długo, wkrótce wystąpiły one przeciwko sobie i popadły w konflikt z macierzystą organizacją. Frakcja Aferwerki wyszła z konfliktu frakcyjnego zwycięsko, o ile Obelites i grupa Osmana Sabbe zostały rozbite przez ELF to socjaliści jeszcze bardziej poszerzyli swoje wpływy^[2].

W 1973 roku grupy Isajasa Afewerki i Osmana Sabbe połączyły się tworząc Front Wyzwolenia Ludu Erytrei. Grupa ta odcięła się od ELF i przyjęła taktykę ostrej walki politycznej oraz zbrojnej z tymże ugrupowaniem. Polityka ta okazała się skuteczna a EPLF stał się dominującym nurtem niepodległościowym^[2]. Konkurencja między frakcjami dwukrotnie (w 1972 i 1974) doprowadziła do wzajemnych walk zbrojnych między organizacjami^[3]. EPLF przyciągnęła oprócz chrześcijan także muzułmanów, którzy odcinali się od fanatyzmu religijnego. Hasła głoszone przez socjalistów erytrejskich stały się bardzo atrakcyjne wśród młodych i wykształconych mieszkańców kraju oraz emigracji erytrejskiej w Europie i Ameryce Północnej. Lewicowe postulaty przyczyniły się do poparcia Afewerki przez państwa socjalistyczne^[2].

Od 1976 roku partia przybrała marksistowski charakter^[3] (z maoistowskim wydźwiękiem). W latach 1975-1977 jej liczebność rośnie z 17 000 do 30 000 bojowników, dzięki czemu staje się najsilniejszą organizacją partyzancką w Erytrei^[4]. W 1977 roku przyjęła nazwę EPLF (Erytrejski Ludowy Front Wyzwolenia)^[5]. W 1978 roku wraz z ELF uczestniczyła w rozmowach z rządem w Berlinie Wschodnim. Rozmowy nie przyniosły żadnego skutku, niemniej jednak przyczyniły się do sojuszu pomiędzy grupami ruchu oporu. W 1981 roku ponownie doszło do walk pomiędzy ELF a EPLF. Do 1983 roku ELF został praktycznie w całości rozbity przez konkurencyjne ugrupowanie^[3]. EPLF kontynuował kampanię partyzancką samodzielnie. W 1987 roku jej przywódcy zrezygnowali z marksizmu na rzecz własnego wariantu rewolucyjnej lewicy^[6][7]. W marcu 1988 roku oddziały ruchu zdobyły Afabet, kwaterę główną armii etiopskiej w Erytrei. Separatyści zdobyli sprzęt wojskowy, w tym około 60 czołgów. Na przełomie lat 80. i 90. EPLF zasilił szereg sił Etiopskiego Ludowo-Rewolucyjnego Frontu Demokratycznego, który w pierwszej połowie 1991 roku zajął stolicę kraju^[3]. Po upadku rządzącej dyktatury w 1993 roku w Erytrei odbyło się referendum niepodległościowe zakończone sukcesem separatystów i powstaniem niepodległego państwa Erytrea^[3].

Po uzyskaniu niepodległości przez Erytreę EPLF utworzył rząd tymczasowy. W 1994 roku doszło do zmiany nazwy na Ludowy Front na rzecz Demokracji i Sprawiedliwości^[5]. Jako partia rządząca zrezygnowała z lewicowych pryncypiów^[6][7].