Linijka standardowa

Linijka standardowa – obiekt astronomiczny, którego fizyczny rozmiar jest znany^[1]. Poprzez zmierzenie jego średnicy kątowej możliwy jest pomiar odległości do niego.

Znając fizyczny rozmiar obiektu astronomicznego i jego rozmiar kątowy, odległość można wyznaczyć na podstawie wzoru:

${\displaystyle d={\frac {648\ 000}{\pi }}{\frac {D}{\alpha }},}$

gdzie:

${\displaystyle \alpha }$ – rozmiar kątowy w sekundach łuku,

${\displaystyle D}$ – średnica danego obiektu,

${\displaystyle d}$ – jego odległość od obserwatora.

W kosmologii obserwacyjnej najbardziej użyteczną linijką standardową jest „horyzont dźwiękowy” w chwili ostatniego rozproszenia, mierzony poprzez badanie właściwości promieniowania tła (w szczególności kątowego widma mocy) lub akustycznych oscylacji barionów (ang. BAO). Gromady galaktyk i radiogalaktyki również mogą być wykorzystane jako linijki standardowe (przy pewnych założeniach), ale są mniej dokładnie niż połączenie metod CMB i BAO^[1].