Liczba mnoga
Liczba mnoga – szereg form fleksyjnych oznaczających wielość przedmiotów[1]. Liczba ta może służyć do oznaczenia mnogości przedmiotów, a także w przypadku przedmiotów zbiorowych – grupy tych przedmiotów (np. piasek w liczbie pojedynczej oznacza wiele ziaren piasku, ale istnieje też forma w liczbie mnogiej – piaski – mogąca się odnosić do większych zbiorów – np. piaski pustyni; podobnie armia to grupa ludzi, gramatycznie liczba pojedyncza, istnieje jednak rzeczownik armie w liczbie mnogiej).
Tworzona jest w najróżniejszy sposób, za pomocą końcówek (np. angielskie -s), prefiksów, a nawet zmiany tonu.
W języku polskim
Istnieje w nim wiele końcówek liczby mnogiej, najpopularniejsze to -e, -i, -y oraz -owie. Wybór końcówki zależy od zakończenia wyrazu, rodzaju, a także aspektów semantycznych: Arabowie (lud) ale araby (konie).
Nieliczne rzeczowniki mają tylko formy liczby mnogiej, np. drzwi, odrzwia, wrota, ludzie[2], spodnie[3], majtki[4], gacie[5], gatki, sanie albo sanki. Takie rzeczowniki nazywane są pluralia tantum[6][7].
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- Jozef Mistrík, Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratislava: Obzor, 1993, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).