Leszek Czechowski

W roku 1981 obronił doktorat na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. Jego praca doktorska została nagrodzona przez PAN. W latach 90. przez ok. 7 lat mieszkał w Kanadzie. W roku 1993 uzyskał stopień doktora habilitowanego, który został mu nadany przez Instytut Geofizyki PAN. W 2018 r. otrzymał tytuł profesora nauk o Ziemi^[1]. Obszar działalności naukowej Leszka Czechowskiego to tektonika globalna oraz konwekcja w płaszczu Ziemi, a także procesy fizyczne na innych ciałach niebieskich. W 1993 r. wysunął hipotezę o roli warstwy D" (przy granicy jądro-płaszcz) dla konwekcji w płaszczu Ziemi^[3]. Zajmuje się także badaniami lodowo-skalnych księżyców Saturna, przede wszystkim Enceladusa, procesami geodynamicznymi, m.in. wyjaśnił tzw. paradoks Mimas-Enceladus. Wykazał, że wnętrze Enceladusa ma temperaturę sprzyjającą życiu^[4] i wskazał, że panspermia z Enceladusa jest możliwa^[5]. Rozważał także procesy serpentynizacji na Marsie oraz procesy w regolicie Tytana, a także proces powstawania osuwisk i powolnych wyrzutów na kometach. Zaproponował uogólnienie hipotezy o izostazji w postaci tzw. głębokiej dynamicznej izostazji^[6]. Wspólnie z Markiem Gradem wskazał na możliwość istnienia dwóch rodzajów astenosfery.

Od 2013 pełnił funkcję kierownika Zakładu Fizyki Litosfery IGF UW^[7][8], w 2021 roku przeszedł na emeryturę, a Zakład został zamknięty^[2]. Został zatrudniony na stanowisku profesora w Centrum Badań Kosmicznych PAN^[1].

Jest autorem książek popularnonaukowych „Tektonika płyt i konwekcja w płaszczu Ziemi”, „Planety widziane z bliska” oraz „Wnętrze Ziemi kształtuje jej powierzchnię”^[8].

Zajmuje się także popularyzacją nauki. Jest jednym z twórców kierunku Geofizyka w Geologii na Wydziale Fizyki UW. Interesuje się narciarstwem i żeglarstwem^{[potrzebny przypis]}.

Jest członkiem prezydium Komitetu Geofizyki PAN^[9].