Leopold Tyszkiewicz

Urodził się 11 listopada 1896 w Czerniowcach, w rodzinie Jana i Marii z domu Herczyk. Legitymował się tytułem hrabiego^[1]. Ukończył gimnazjum. 7 października 1914 wstąpił do Legionów. Służył w 2. pp, 24 grudnia 1914 został mianowany chorążym. Jako dowódca plutonu przeszedł wszystkie kampanie pułku aż do wołyńskiej, odznaczył się m.in. w kontrataku na pozycje nieprzyjacielskie między Ökörmező i Klivią. 4 listopada 1915 walcząc pod Bielgowem, które znajdowało się na Wołyniu, gdzie jako jeden z pierwszych poderwał do ataku żołnierzy polskich, którzy zdobyli bolszewickie okopy. W następnym dniu dowodzonym przez siebie oddziałem odpierał kilkakrotne ataki wojsk rosyjskich, które były poprzedzone intensywnym ostrzałem artylerii. Zginął próbując kontrataku, którego celem było zdobyć następną linię obrony nieprzyjaciela. Za te czyny został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[2]. Rodziny nie założył^[3].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 7050) – pośmiertnie^[3]
• Krzyż Niepodległości – pośmiertnie w 1931^[3]

• Marek Gałęzowski, Tyszkiewicz Leopold [w:] idem, My idziemy w zórz świtanie... Sylwetki oficerów Legionów Polskich poległych i zmarłych w walce o niepodległość w latach 1914–1916, Warszawa: IPN, 2019.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Józef Sitko: Zarys historji wojennej 2-go Pułku Piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.