Leon Strzelecki
Leon Strzelecki (ur. 11 kwietnia 1895 w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 7 września 1968 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
![]() Ppor. Leon Strzelecki w okresie służby w Legionach Polskich. | |
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | 11 kwietnia 1895 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 7 września 1968 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1914–1968 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | 1 Pułk Ułanów Legionów Polskich |
Stanowiska | dowódca szwadronu |
Główne wojny i bitwy | II wojna światowa |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b4/Delegacja_I_Pu%C5%82ku_U%C5%82an%C3%B3w_Krechowieckich_u_Prezydenta_RP_Ignacego_Mo%C5%9Bcickiego_NAC_1-A-1383.jpg/240px-Delegacja_I_Pu%C5%82ku_U%C5%82an%C3%B3w_Krechowieckich_u_Prezydenta_RP_Ignacego_Mo%C5%9Bcickiego_NAC_1-A-1383.jpg)
Życiorys
Urodził się 11 kwietnia 1895 w Piotrkowie Trybunalskim. Działał w skautingu. Od sierpnia 1914 do lipca 1917 służył Legionach Polskich. Oficer 1 pułku ułanów. 1 listopada 1916 awansował na podporucznika. Po kryzysie przysięgowym został internowany w Beniaminowie.
Od 1918 był oficerem 5 pułku ułanów na stanowisku dowódcy szwadronu[1]. Od 1921 do 1926 w 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego pełnił obowiązki dowódcy dywizjonu, a następnie kwatermistrza[1]. 31 marca 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 5. lokatą w korpusie oficerów jazdy[2].
Podczas przewrotu majowego 1926 został ranny[3]. 2 listopada 1926 został słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 23 stycznia 1928 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[4]. 31 października 1928, po ukończeniu studiów i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko dyrektora nauk. We wrześniu 1930 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 pułku Ułanów Krechowieckich w Augustowie[5]. 10 grudnia 1931 awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[6]. W latach 1934–1935 pełnił służbę w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych w Warszawie na stanowisku oficera do zleceń. Z dniem 6 marca 1935 został wyznaczony na stanowisko szefa Biura Inspekcji Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych[7].
W sierpniu 1939 objął dowództwo Podolskiej Brygady Kawalerii w Stanisławowie. Na czele tej wielkiej jednostki kawalerii walczył w kampanii wrześniowej. Uczestnik bitwy nad Bzurą i obrony Warszawy, gdzie był zastępcą dowódcy Zbiorczej Brygady Kawalerii[8].
Po kapitulacji stolicy przebywał w obozach jenieckich. Od 1945 roku służył w 2 Korpusie we Włoszech. Od stycznia 1946 do 1947 dowódca 1 Pułku Ułanów Krechowieckich[1]. Po demobilizacji mieszkał w Wielkiej Brytanii. Naczelny Wódz mianował go generałem brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1964[9].
Zmarł 7 września 1968 w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie[9].
Awanse
- podporucznik – 1 listopada 1916
- porucznik – 12 października 1918
- rotmistrz – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
- major – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 5. lokatą w korpusie oficerów jazdy
- podpułkownik – 23 stycznia 1928 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
- pułkownik – 10 grudnia 1931 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
- generał brygady – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (30 czerwca 1921)[10]
- Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)[11]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)[12]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1921)[13]
- Złoty Krzyż Zasługi (24 maja 1929)[14]
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
- Krzyż Komandorski Orderu Krzyża Orła (Estonia, 1937)
- Krzyż Oficerski Orderu św. Sawy (Jugosławia, 24 czerwca 1929)[15]
- Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja, 1936)[16]
Przypisy
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Ryszard Juszkiewicz, Andrzej Urbaniak, Dowódcy Polskiego Września, Ciechanów 1989.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Cezary Leżeński, Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991. ISBN 83-04-03364-X.
- Jarosław Szlaszyński, 1 Pułk Ułanów Krechowieckich w Augustowie, „Rocznik Augustowsko-Suwalski” t. VI, s. 89–122, 2006. Suwałki: Augustowsko-Suwalskie Towarzystwo Naukowe. ISSN 1730-9875.