Lena Żelichowska

polska aktorka

Lena Żelichowska, właśc. Helena Żelichowska (ur. 12 sierpnia 1910[4] w Warszawie, zm. 28 sierpnia 1958 w San Francisco) – polska aktorka filmowa, rewiowa i teatralna.

Lena Żelichowska
Ilustracja
Lena Żelichowska, ok. 1931
Imię i nazwisko

Helena Żelichowska
(po mężu Norblin)

Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia 1910
Warszawa, Polska

Data i miejsce śmierci

28 sierpnia 1958[1]
San Francisco, Stany Zjednoczone

Zawód

aktorka

Współmałżonek

Juliusz Stefan de la Gourdaine Norblin
• Janusz Grzędzica (zawarte w 1934)[2][3]

Lata aktywności

1926–1939

Zdzisław Karczewski i Żelichowska w filmie Szpieg w masce (1933)
Lena Żelichowska (1934)
Grób Leny Żelichowskiej i jej męża Stefana Norblina na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Życiorys

W wieku sześciu lat rozpoczęła naukę baletu w szkole Piotra Zajlicha. Jako nastolatka (1926-29) występowała w Teatrze Wielkim, a następnie w stołecznych teatrzykach rewiowych, m.in.: „Morskie Oko”, „Wesoły Wieczór”, „Rex”, „Hollywood”. W Teatrze Nowym występowała w 1934 roku, a od 1935 do wybuchu II wojny światowej grała w Teatrze Letnim i Cyruliku Warszawskim. W Teatrze Wielkim w Warszawie wystąpiła m.in. w roli Hawajki w sztuce Słońce w Meksyku[5].

W kinie zadebiutowała w 1933 roku, u boku Ordonki w Szpiegu w masce. Szybko zdobyła popularność, zaliczano ją do największych gwiazd filmu i teatru. Ostatnią jej rolą była gwiazda kabaretu Kamilla (Żołnierz królowej Madagaskaru), dla której tracą głowę „wszyscy” mężczyźni. Film wszedł na ekrany w czasie okupacji[6].

Tuż po wybuchu wojny ewakuowała się wraz z mężem Stefanem Norblinem do Rumunii, stamtąd przez Turcję do Iraku, następnie przebywała w Indiach (tam urodził się ich syn). Wreszcie po wojnie wyjechała do USA (w 1946 r.[7]). Nie wróciła już ani na scenę, ani do kraju. W 1947 r. złożyła wniosek o przyznanie amerykańskiego obywatelstwa[8]. Imała się różnych zajęć. Po samobójczej śmierci męża w 1952 pracowała jako manicurzystka. Zmarła 6 lat później w wieku 48 lat.

Życie prywatne

Córka Jerzego Michała Floriana Żelichowskiego i Henryki z domu Fronczyk[9][10]. Jako dwuletnia dziewczynka została oddana na wychowanie.

Żona malarza Juliusza Stefana de la Gourdaine Norblina (18921952) i matka wirtuoza gitary klasycznej Andrew Norblina (ur. 1944)[11].

Syn odziedziczył po niej talent muzyczny. Pierwszą gitarę tylko w połowie sfinansowała mu matka, gdyż nie było jej stać, żeby kupić synowi na urodziny wymarzony instrument. Andrew został sierotą w wieku 14 lat. Ponad sześćdziesięcioletni muzyk z czcią wspomina rodziców, nie mówi jednak po polsku[12]. Artysta wystąpił w filmie dokumentalnym o swoim ojcu: Stefan Norblin w reżyserii Roberta Ćwiklińskiego.

Prochy Leny Żelichowskiej i jej męża Stefana Norblina zostały sprowadzone do Polski i pochowane (12 października 2012) na warszawskich Starych Powązkach[13] (kwatera F/G-5-1/2)[14].

Filmografia

Spektakle teatralne

  • 1930 – Codziennie dancing, „Morskie Oko”
  • 1930 – Pieniądze dla wszystkich, „Morskie Oko”
  • 1931 – Kocha... lubi... szanuje..., teatr „Wesoły Wieczór”
  • 1932 – Banda naprzód, „8.30”
  • 1932 – Bawmy się w miłość, „Wesołe Oko”
  • 1933 – Piękna Galatea, „Banda”
  • 1933 – Zjazd gwiazd, „Rex”
  • 1933 – Ram–pam–pam, „Cyganeria”
  • 1934 – Cyganeria rozfikana, „Cyganeria”
  • 1934 – Hulaj Banda, „Stara Banda w Hollywood”
  • 1934 – Co w trawie piszczy
  • 1935 – Na jeża, „Cyrulik Warszawski
  • 1935 – Muzyka na ulicy, „Teatr Letni w Warszawie
  • 1936 – Ogród rozkoszy, „Cyrulik Warszawski”
  • 1936 – Król pod parasolem, „Cyrulik Warszawski”
  • 1937 – Słońce Meksyku, „Teatr Wielki
  • 1937 – Podwójne życie panny Leny, „Wielka Rewia”
  • 1939 – Pakty i fakty

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne