Lambo 291

Koncern Lamborghini od 1989 roku dostarczał silniki różnym zespołom Formuły 1. W 1989 roku był to Larrousse, a rok później Larrousse i Lotus. W sezonie 1991 Lamborghini dostarczało swoje silniki Ligierowi i debiutującemu w Formule 1 zespołowi Modena^[1]. Modena, znana wcześniej jako GLAS, miała silne powiązania z Lamborghini. Włoska firma miała być odpowiedzialna nie tylko za dostarczanie silników V12, ale także za zaprojektowanie i zbudowanie modelu. Ponadto GLAS, będące początkowo meksykańskim zespołem, stanęło na skraju bankructwa po tym, gdy z jego sponsorowania wycofali się inwestorzy na czele z Fernando Gonzalezem Luną; wtedy jednak zespół uratowało Lamborghini^[2].

Projektantem samochodu był Mauro Forghieri. Samochód był gotowy do testów latem 1990 roku, ale w tym okresie ze sponsorowania zespołu wycofał się Luna^[2]. Wtedy Lamborghini zdecydowało się uratować silnie powiązany z włoskim koncernem, a będący na skraju bankructwa zespół, po czym przenieść jego siedzibę do Modeny i tak też nazwać nowy twór. Mimo że Modena była rozpatrywana jako fabryczny zespół Lamborghini, to Lamborghini nie chciało nazwać zespołu swoją nazwą, ponieważ ich zdaniem w razie niepowodzenia projektu mogłoby to negatywnie wpłynąć na wizerunek marki. Faktem jest jednak, że po początkowym wsparciu od Lamborghini, Modena stała się następnie całkowicie samodzielnym podmiotem i nie otrzymała żadnego dalszego wsparcia lub pomocy finansowej od Lamborghini^[2].

Końcem roku 1990 rozpoczęto testowanie samochodu oznaczonego oficjalnie Lambo 291. Testerem był Mauro Baldi. Samochód wyglądał stosunkowo ładnie. Charakterystyczne dla niego były trójkątne sekcje boczne i ukośne chłodnice. Takie chłodnice stały się trendem w Formule 1 wiele lat później i są stosowane po dziś dzień. Następnie zatrudniono w charakterze menadżera Jaime Mankę Graziadeiego. Kierowcami zostali były kierowca Coloni, Oselli i Ligiera – Nicola Larini, oraz wicemistrz Formuły 3000 z 1990 roku, Eric van de Poele. Inżynierem wyścigowym Lariniego był Mario Tolentino, a van de Poelego – Dave Morgan^[2].

Sezon 1991 rozpoczął się dla zespołu stosunkowo udanie. Wprawdzie w pierwszym Grand Prix sezonu, Grand Prix Stanów Zjednoczonych, van de Poele nie zdołał się nawet prekwalifikować, osiągając najgorszy czas (1:37,046), ale Larini zakwalifikował się na siedemnastej pozycji^[3]. Wyścig Włoch ukończył na siódmej pozycji, co oznaczało, że w debiucie Modenie brakło zaledwie jednego miejsca, by uzyskać jeden punkt^[4]. Do Grand Prix Brazylii jednak już obaj kierowcy się nie prekwalifikowali^[5]. Do Grand Prix San Marino zakwalifikował się z kolei van de Poele (21 miejsce); Larini nie prekwalifikował się^[6]. W wyścigu belgijski kierowca jechał na piątym miejscu, ale na 58 okrążeniu miał problemy z pompą paliwa i został sklasyfikowany na dziewiątym miejscu^[7]. Van de Poele nie zakwalifikował się już do żadnego wyścigu w sezonie^[8]. Larini z kolei nie prekwalifikował się do siedmiu wyścigów z rzędu (od Grand Prix Brazylii do Grand Prix Wielkiej Brytanii)^[8]. Następnie na 24 miejscu zakwalifikował się do Grand Prix Niemiec^[9] (wyścigu nie ukończył wskutek wypadku na pierwszym okrązeniu^[10]) oraz Węgier^[11] (w wyścigu był ostatni, szesnasty^[12]). Następnie samochody Modena nie wzięły udziału w wyścigu o Grand Prix Belgii^[13], ale Larini zakwalifikował się na 23 miejscu do "rodzimego" wyścigu o Grand Prix Włoch^[14]. Sam wyścig Larini ukończył na 16 pozycji^[15]. Ponadto Larini zdołał zakwalifikować się jeszcze na dziewiętnastym miejscu do ostatniego w sezonie wyścigu, o Grand Prix Australii^[16]. Wyścigu Włoch nie ukończył z powodu zbiorowej kolizji na szóstym okrążeniu^[17]. Po sezonie, wskutek ogromnego zadłużenia, Modena wycofała się z Formuły 1.