Księstwo Rzymu
| Księstwo | |
| koniec VII w. – 756 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Egzarchat | |
| Siedziba | |
| Data likwidacji | 756 |
Położenie na mapie Księstwo Rzymu (nr 2) na mapie Cesarstwa Byzantyńskiego w 717 r. | |
Księstwo Rzymu (łac. Ducatus Romanus) było księstwem w Egzarchachie Rawenny, prowincji Cesarstwa Bizantyńskiego.
Historia
Nie jest pewne, kiedy dokładnie powstało Księstwo Rzymu, ale najprawdopodobniej było to pod koniec VII wieku, biorąc pod uwagę brak wcześniejszych wzmianek o takim terytorium. Książę Rzymu był podporządkowany egzarsze Rawenny, który dzierżył najwyższą władzę cesarską we Włoszech.[1] W ramach egzarchatu, dwoma głównymi dystryktami był kraj wokół Rawenny, gdzie egzarcha był ośrodkiem bizantyńskiego oporu wobec Longobardom, oraz Księstwo Rzymskie, które obejmowało ziemie południowej Etrurii na północ od Tybru i Lacjum na południu jako aż do Garigliano (z wyjątkiem Casinum i Akwinu).[2]
Upadek egzarchatu – Donacja Pepina
W 751 roku Egzarchat Rawenny padł ofiarą Longobardów pod wodzą króla Aistulfa. Rzym pod rządami papieża Stefana II podjął próbę negocjacji dyplomatycznych z Aistulfem, a po ich niepowodzeniu nakłonił króla Franków Pepina Krótkiego do interwencji. Pepin pokonał Longobardów w 756 roku i przekazał papiestwu ziemie Księstwa Rzymskiego, a także dawne posiadłości lombardzkie w tak zwanej Darowiźnie Pepina. Dało to faktyczny początek Państwu Kościelnemu.