Księgi rodów szlacheckich
Narzędzia
Ogólne
Drukuj lub eksportuj
Księgi rodów szlacheckich (ros. Дворянские родословные книги) – spisy, zawierające wykazy rodów szlacheckich poszczególnych guberni Cesarstwa Rosyjskiego.
Wpisanie do takiej księgi oznaczało prawo do korzystania z przywilejów szlacheckich. Każda gubernia w państwie posiadała własną księgę rodów szlacheckich. Przepisy prawne o założeniu i prowadzeniu takiej księgi były regulowane przez Generalny przywilej dla szlachty (ros. Грамота на права, вольности и преимущества благородного российского дворянства), wydany przez Katarzynę II w 1785 roku[1]. Przedtem szlachta posługiwała się herbarzem.
Prace nad księgami rodów szlacheckich w poszczególnych guberniach prowadziły specjalne komisje, tzw. szlacheckie zjazdy poselskie, w skład których wchodzili posłowie powiatowi na czele z gubernialnym przewodniczącym szlachty. Za podstawę do swojej pracy komisje brały alfabetyczne spisy szlachty dziedzicznej, przedłożone przez powiatowych przewodniczących szlachty. Każdy ród był rozpatrywany z osobna. Badano całą dokumentację, na podstawie której poszczególne nazwiska były wnoszone do herbarzy. W rachubę wchodzili tylko przedstawiciele szlachty dziedzicznej. Osoby, które otrzymały szlachectwo osobiste, nie były uwzględniane.
Księga rodów szlacheckich składała się z sześciu części[2]. W każdej znalazły się rody z określonych kategorii szlacheckich[3].