Krasne (powiat sokólski)
Krasne – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie sokólskim, w gminie Janów[5][6].
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2011) | |
| Strefa numeracyjna | 85 |
| Kod pocztowy | 16-130[4] |
| Tablice rejestracyjne | BSK |
| SIMC | 0030410[5] |
Położenie na mapie gminy Janów  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podlaskiego  | |
Położenie na mapie powiatu sokólskiego  | |
 53°31′06″N 23°14′37″E/53,518333 23,243611[1] | |
Wieś królewska ekonomii grodzieńskiej położona była w końcu XVIII wieku w powiecie grodzieńskim województwa trockiego[7]. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa białostockiego.
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Jerzego w Janowie[8].
Historia
Miejscowość istnieje od ok. 1710 roku kiedy została osadzona na wyrobiskach Puszczy Nowodworskiej przez generała artylerii Wielkiego Księstwa Litewskiego i miecznika litewskiego Kazimierza Krzysztofa Sienickiego. W latach 1705-1708 wieś nosiła nazwę Kraśna. W kolejnych latach używano kolejno nazw Krasna i Krasno. Aktualną nazwę wprowadzono dopiero po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku. Jest to wieś typu topograficznego. Nazwa wywodzi się od określenia koloru: krasny-czerwony. W okolicy wsi musiały występować tereny podmokłe, pełne rozlewisk i kałuż, pokrytych rdzawymi, tłustymi plamami rudy darniowej. Krasne zdobią liczne krzyże przydrożne, z których 2 pochodzą z końca XIX i 2 z początku XX w. W 1921 roku we wsi powstała niepełna szkoła powszechna, która w 1935 roku otrzymała, jako jedyna w okresie międzywojennym w janowskiej gminie, własny budynek szkolny z boiskiem i ogrodem. Po II wojnie światowej istniała tu pełna szkoła podstawowa. Z uwagi na spadek liczby dzieci w rejonie i powstanie w Janowie gimnazjum, w 2000 roku placówkę oświatową w Krasnem zlikwidowano.
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Krasne 1, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 624.