Konkurs Piosenki Eurowizji 2001
46. Konkurs Piosenki Eurowizji został rozegrany 12 maja 2001 w Kopenhadze i zorganizowany przez duńskiego nadawcę publicznego Danmarks Radio (DR).
Informacje ogólne | |||||
Finał | 12 maja 2001 | ||||
---|---|---|---|---|---|
Miejsce | |||||
Nadawca | |||||
Prowadzący | Natasja Crone Back | ||||
Informacje dodatkowe | |||||
Reżyser | Jan Frifelt | ||||
Kierownik wykonawczy | Christine Marchal-Ortiz | ||||
Producent wykonawczy | Jørgen Ramskoff | ||||
Występ otwarcia | Bracia Olsen – „Fly on the Wings of Love” i „Walk Right Back” | ||||
Występ interwałowy | Aqua i Safri Duo w kompilacji przebojów (w tym m.in. „Around the World”, „Barbie Girl” i „Played-A-Live (The Bongo Song)”) | ||||
Uczestnicy | |||||
Powrót |
| ||||
Rezygnacja | |||||
Łącznie | 23 reprezentacji | ||||
| |||||
Głosowanie | |||||
Każdy kraj przyznaje 1–8, 10 oraz 12 punktów dla ulubionej piosenki. | |||||
Zwycięzca | |||||
Reprezentant | |||||
Piosenka | |||||
Muzyka | Ivar Must | ||||
Tekst | Maian-Anna Kärmas | ||||
Konkurs Piosenki Eurowizji | |||||
|
Koncert poprowadzili Natasja Crone Back i Søren Pilmark[1]. Finał wygrali Tanel Padar, Dave Benton i 2XL, reprezentanci Estonii z piosenką „Everybody” autorstwa Ivara Musta i Maian-Annę Kärmas[2]. Benton został pierwszym czarnoskórym zwycięzcą konkursu[3].
Lokalizacja
Dzięki wygranej braci Olsen, reprezentantów Danii podczas konkursu w 2000, duńska telewizja DR otrzymała prawa do organizacji 46. konkursu[3].
Telewizja borykała się z kilkoma problemami podczas przygotowywania konkursu, takimi jak m.in. małe fundusze i trudności w znalezieniu odpowiedniego miejsca do organizacji[4]. Koncert finałowy odbył się na stadionie piłkarskim Parken w Kopenhadze. Decyzję podjęto po udanych negocjacjach z właścicielem hali, który zgodził się na dobudowę rozsuwanego dachu nad obiektem[3].
Obiekt stał się tym samym największą w historii halą, w której kiedykolwiek odbył się Konkurs Piosenki Eurowizji, mogąc pomieścić ponad 38 tys. ludzi na widowni[3].
Przebieg konkursu
Producentem wykonawczym konkursu zostali Jørgen Ramskoff (z ramienia DR)[5] i Christine Marchal-Ortiz (z ramienia Europejskiej Unii Nadawców (EBU))[6]. Dyrektorem do spraw kamer mianowano Jana Frifelta[4].
21 listopada 2000 ogłoszono, że konkursu poprowadzą: dziennikarka i prezenterka telewizyjna Natasja Crone Back oraz aktor Søren Pilmark. Tego samego dnia podano kolejność występów uczestników w finale[1].
Po raz drugi konkurs transmitowany był przez Internet, tym razem dzięki serwisowi Yahoo!, który przygotował pięć kanałów transmisyjnych[7].
Logo konkursu z 2001 przedstawiało serce skonstruowane z czterech czarnych okręgów. Ten motyw wykorzystany zostały również w projekcie sceny konkursowej w świetlnej konstrukcji, którą zapewniła firma Martin A/S[8].
Koncert finałowy rozpoczął się pokazem sztucznych ogni oraz występem gości muzycznych, braci Olsenów, którzy zaśpiewali dwie piosenki: „Fly on the Wings of Love” i nowy singiel „Walk Right Back”[4]. W trakcie przerwy na głosowanie publiczności na scenie wystąpiły zespoły Aqua i Safri Duo[4][9].
Zmiany w regulaminie
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/90/Parken_1.jpg/220px-Parken_1.jpg)
Pierwszy raz nadawcy ze wszystkich krajów uczestniczących w Konkursie Piosenki Eurowizji musiały wprowadzić możliwość przyjmowania głosów telewidzów poprzez głosowanie telefoniczne. Głosy komisji jurorskich były użyte jedynie w wypadku technicznych problemów z głosowaniem. Europejska Unia Nadawców (EBU) wprowadziła także zasadę przyznawania punktów w stosunku głosów 50:50, z czego 50% głosów należało do telewidzów, a 50% – do jurorów. Taki zabieg zastosowano w krajach, które nie zdecydowały się na pełny udział głosów publiczności w końcowym głosowaniu, tj. w Chorwacji, Grecji i na Malcie. Nawiązując do nowych zasad, które zostały opublikowane 5 maja 2000, każdy nadawca miał pełną dowolność w wyborze między 100% głosowaniem telewidzów a zasadą 50:50. W Bośni i Hercegowinie, Turcji i Rosji nie było możliwe przeprowadzenia głosowania telefonicznego, dlatego w krajach uwzględniono jedynie głosy jurorów[3][5].
Kolejna zmiana dotyczyła klasyfikacji do 47. Konkursu Piosenki Eurowizji organizowanego w 2002. Zgodnie z regulaminem, zapewnione miejsce w finale konkursu miało mieć piętnaście państw najwyżej ocenionych w finale konkursu w 2001, a także kraje tzw. Wielkiej Czwórki (tj. państwa wpłacające największe składki na rzecz organizacji konkursu, czyli: Francja, Hiszpania, Niemcy i Wielka Brytania)[4]. Pozostałe miejsca zapewnione były reprezentantom nadawców, którzy nie przystąpili do udziału w konkursie w 2001 ze względu na słabe wyniki osiągnięte w latach 1996–2000[3]. Członkowie EBU zdecydowali także, że w kolejnych konkursach nie będą mogli wziąć udziału przedstawiciele krajów, które zajęły najniższe miejsca jedynie w roku poprzednim, a nie w pięciu ostatnich konkursach[10][11].
Kontrowersje
Po finale szwedzkich eliminacji eurowizyjnych Melodifestivalen 2001 Thomas G:son i Henrik Sethsson, twórcy zwycięskiego utworu „Lyssna till ditt hjärta”, zostali oskarżeni o popełnienie plagiatu belgijskiej piosenki „Liefde is een kaartspel” wykonanej przez Lisę del Bo[12][13][14]. Autorów piosenki oskarżył także chorwacki kompozytor, który uznał, że muzycy wykorzystali fragmenty jego utworu „Isus najvece ime” z 1987[15][16]. Pierwotnie EBU zdyskwalifikowała zespół z udziału w imprezie, jednak ostatecznie umożliwiła mu występ[17]. Organizacja skierowała jednak sprawę na drogę sądową, który ostatecznie nie posądził twórcy szwedzkiej piosenki o naruszenie praw autorskich[3]. W 2003 utwór oficjalnie uznano za plagiat, a szwedzcy kompozytorzy musieli wypłacić Belgowi odszkodowanie[18].
Na początku marca holenderska gazeta „Wednesday Morning” poinformowała, że niemiecka delegacja zażyczyła sobie zmiany pseudonimu holenderskiej reprezentantki Michelle Courtens z powodu zbieżności z pseudonimem ich reprezentantki, Tanją „Michelle” Shitawey. Swoją prośbę tłumaczyli faktem, że niemiecka piosenkarka jest starsza od holenderskiej, a także lepszą pozycją startową Courtens. 19 marca odbyło się specjalnie spotkanie telewizji DR, podczas którego przedyskutowano cały problem[19]. Ostatecznie obie wokalistki wystąpiły pod takim samym pseudonimem.
Brytyjski komentator konkursu, dziennikarz Terry Wogan, wielokrotnie krytykował podczas transmisji prowadzących konkurs, nazywając ich „Doktorem Śmiercią i Wróżką Zębuszką/Małą Syrenką” (ang. Doctor Death and the Tooth Fairy/The Little Mermaid) z powodu wypowiadania przez nich swoich kwestii dwuwierszem. Prezenter określił także braci Olsen, zwycięzców konkursu w 2000, mianem „staruchów”[20]. Duński nadawca zażądał od telewizji BBC oficjalnych przeprosin od dziennikarza, a Terry Wogan za owe komentarze przeprosił[21][22][23].
Gościem muzycznym koncertu był m.in. zespół Aqua. W trakcie wykonywania piosenki „Barbie Girl” wokalistka grupy, Lene Nystrøm Rasted, wypowiedziała kilka wulgarnych słów, w tym np. „Fuck off, Ken”. Występ spotkał się z krytycznymi komentarzami[24].
Kraje uczestniczące
W konkursie wzięli udział nadawcy publiczni z 23 krajów[4], w tym m.in. z Bośni i Hercegowiny, Grecji, Litwy, Polski[25], Portugalia i Słowenia, które powróciły do stawki konkursowej po rocznej przerwie spowodowanej słabym wynikiem w finale w 2000. Z powodu osiągnięcia niskiej średniej wyników w ciągu poprzednich pięciu lat, do konkursu nie mogły przystąpić telewizje z Austrii, Belgii, Cypru, Finlandii, Macedonii, Rumunii i Szwajcarii[3].
Wyniki finału
- Tabela punktacyjna finału
Legenda:
Głosowanie telewidzów
Głosowanie jurorów
Głosowanie telewidzów i jurorów w stosunku głosów 50:50
Inne wyróżnienia
Nagroda im. Barbary Dex
W 2001 przyznano Nagrodę im. Barbary Dex, nieoficjalny tytuł przyznawany corocznie przez fanów konkursu za pośrednictwem holenderskiej strony House of Eurovision (eurovisionhouse.nl) najgorzej ubranemu artyście w Konkursie Piosenki Eurowizji w danym roku[34][35][36]. Po finale widowiska największą liczbę głosów internautów zdobył Andrzej Piaseczny, reprezentant Polski, który wystąpił podczas koncertu w sztucznym futrze[37].
Międzynarodowi nadawcy i głosowanie
Sekretarze
Poniżej przedstawione zostały nazwiska wszystkich sekretarzy, którzy ogłaszali wyniki głosowania w poszczególnych krajach. Państwa zostały uporządkowane w kolejności przyznawania punktów.
Holandia – Marlayne
(reprezentantka Holandii w konkursie w 1999)Islandia – Eva María Jónsdóttir
Bośnia i Hercegowina – Segmedina Srna
Norwegia – Roald Øyen
Izrael – Yoav Ginai[38]
Rosja – Łarisa Wierbickaja
Szwecja – Josefine Sundström
Litwa – Loreta Tarozaitė[39]
Łotwa – Renārs Kaupers
(reprezentant Łotwy w konkursie w 2000)Chorwacja – Danijela Trbović[40]
Portugalia – Margarida Mercês de Mello[41]
Irlandia – Bláthnaid Ní Chofaigh
Hiszpania – Jennifer Rope
Francja – Corinne Hermès
(zwyciężczyni konkursu w 1983)Turcja – Meltem Ersan Yazgan
Wielka Brytania – Colin Berry
Słowenia – Mojca Mavec
Polska – Maciej Orłoś
Niemcy – Axel Bulthaupt
Estonia – Ilomai „Elektra” Küttim
Malta – Marbeck Spiteri
Grecja – Alexis Kostalas[42]
Dania – Gry Johansen
(reprezentant Danii w konkursie w 1983)[43]
Nadawcy publiczni i komentatorzy
Poniżej przedstawione zostały nazwiska wszystkich komentatorzy poszczególnych nadawców publicznych transmitujących widowisko.
Austria – Andi Knoll (ORF1), Stermann & Grissemann (FM4)[44]
Australia – Terry Wogan (SBS)
Belgia – francuski: Jean-Pierre Hautier (RTBF La Une)[45], Laurent Daube i Éric Russon (RTBF La Première),
holenderski: André Vermeulen i Anja Daems (VRT TV1)[46], Julien Put i Michel Follet (VRT Radio 2)Białoruś – Aleksandr Kruglakow (BT)
Bośnia i Hercegowina – Ismeta Dervoz-Krvavac (BHT)
Chorwacja – Ante Batinović (HRT 1), Draginja Balaš (HR 2)
Cypr – Evi Papamichail (RIK 1)[47]
Dania – Hans Otto Bisgaard i Hilda Heick (DR1)[43]
Estonia – Marko Reikop (ETV), Vello Rand (ERR Raadio 2)
Finlandia – Jani Juntunen i Asko Murtomäki (Yle TV1)[48]
Francja – Marc-Olivier Fogiel & Dave (France 3), Olivier Chiabodo (France Bleu)[45]
Grecja – Dafni Bokota (ET1), Giorgos Mitropoulos (ERA1)[42]
Hiszpania – José Luis Uribarri (TVE1)[49]
Holandia – Willem van Beusekom (TV2), Hijlco Span (Nederlands Radio 2)[50], Hijlco Span (Radio 2)
Irlandia – Marty Whelan (RTÉ One)[51], Brendan Balfe (RTÉ Radio 1)
Islandia – Gísli Marteinn Baldursson (Sjónvarpið)[52]
Izrael – Bez komentatora (IBA)
Japonia – Bez komentatora, transmisja 14 lipca 2000 (NHK BS2)
Litwa – Darius Užkuraitis (LTV)
Łotwa – Kārlis Streips (LTV)
Macedonia – Milanka Rašik (MTV 1)
Malta – Alfred Borg
Niemcy – Peter Urban (Das Erste)[53], Thomas Mohr (Deutschlandfunk/NDR 2)[54]
Norwegia – Jostein Pedersen (NRK1)[55]
Polska – Artur Orzech (TVP1)
Portugalia – Eládio Clímaco (RTP1)[56]
Rosja – Aleksandr Anatoliewicz i Konstantin Michajłow (Pierwyj kanał), Wadim Dołgaczew (Głos Rosji)
Rumunia – Andreea Marin i Leonard Miron (TVR1)
Słowenia – Andrea F (SLO1)
Szwajcaria – niemiecki: Sandra Studer (SF2), francuski: Phil Mundwiller (TSR 1), włoski: Jonathan Tedesco (TSI 1)
Szwecja – Henrik Olsson (SVT1)[57], Carolina Norén (SR P3)[58]
Turcja – Ömer Önder (TRT 1), Ümit Tunçağ (TRT Radyo 3)
Wielka Brytania – Terry Wogan (BBC One), Ken Bruce (BBC Radio 2)
Jugosławia – Bez komentatora (YU Info)[59]