Konkurs Piosenki Eurowizji 1994

Konkurs otworzył krótki film pokazujący gwiazdy unoszące się na wodzie, fajerwerki i karykatury tańczące dookoła. Wtedy kamery przeniosły się do studia, gdzie tancerze ubrani na biało z karykaturalnymi głowami znanych Irlandczyków weszli na scenę, wymachując flagami uczestniczących państw.

Krótkie filmy prezentujące sylwetki uczestników (zwane „pocztówkami”) zostały utrzymane w tematyce literackiej, ukazywały wykonawców na terenie Irlandii^[1].

Pierwszy raz w historii konkursu, proces przyznawania głosów przez krajowych sekretarzy odbywał się przez połączenie satelitarne, a nie (jak dotychczas) telefonicznie. Podczas występu w przerwie przeznaczonej na przyjmowanie głosów lokalnych komisji jurorskich, na scenie wystąpiła grupa tańca irlandzkiego Riverdance, której taneczna prezentacja sprawiła, że całe widowisko osiągnęło największy komercyjny sukces w historii konkursu, a sam zespół rozpoczął po nim międzynarodową karierę^[2].

Podczas próby generalnej, transmitowanej do wszystkich krajów oraz lokalnych komisji jurorskich oceniających wszystkie propozycje konkursowe, reprezentantka Polski, Edyta Górniak, zaśpiewała fragment swojego konkursowego utworu „To nie ja!” w języku angielskim, czym wywołała kontrowersje i została oskarżona o naruszenie regulaminu widowiska nakazującego śpiewanie wszystkim uczestnikom swoich propozycji w języku ojczystym. Piosenkarka tłumaczyła swój występ przeziębieniem oraz zapalaniem krtani i tchawicy, przez co traciła głos^[3][4][5][6]. Sprzeciw wobec udziału Polski wyraziło wówczas sześć delegacji, m.in. z Hiszpanii, Szwecji i Grecji, a Polsce groziła dyskwalifikacja. Do organizatorów konkursu nie napłynął jednak oficjalny protest, dzięki czemu kraj został dopuszczony do udziału w finale^[2][7].

W związku z dużą liczbą nadawców publicznych zainteresowanych udziałem w konkursie w 1994 roku, Europejska Unia Nadawców (EBU) wprowadziła nową zasadę zabraniającą udziału w kolejnym konkursie pięciu krajom, które zajęły najniższe miejsca w finałowej stawce z poprzedniego roku. Tym samym, stacje z Belgii, Danii, Izraela, Słowenii i Turcji nie mogły wystawić na konkurs swoich reprezentantów, dzięki czemu możliwość zadebiutowania otrzymały telewizje z siedmiu krajów: Estonii, Litwy, Polski, Rosji, Rumunii, Słowacji i Węgier. Z uczestnictwa w widowisku wycofali się także nadawcy z Luksemburga i Włoch^[2].