Sędziwy papież Jan XXII zmarł 4 grudnia 1334 roku po nadspodziewanie długim, 18-letnim pontyfikacie. Upłynął on pod znakiem ustabilizowania siedziby papiestwa w Awinionie i umocnienia wpływów francuskich w kurii papieskiej. Dopiero pod koniec życia Jan XXII, zaniepokojony pogłębiającym się chaosem we Włoszech, groźnym dla władzy Kościoła w tamtych stronach, zaczął rozważać powrót do Rzymu, jednak przeciwna temu była większość kardynałów, a i sam papież wyraźnie się do tego nie spieszył. Kwestia powrotu na Tyber okazała się najważniejsza podczas konklawe po jego śmierci i zaważyła na jego wyniku[1][2].
Jean-Raymond de Comminges; Kardynał z Comminges[4] (18 grudnia 1327) – kardynał biskup Porto e Santa Rufina; komendatariusz kościołów prezbiterialnych S. Crisogono i S. Croce in Gerusalemme
Annibaldo di Ceccano (18 grudnia 1327) – kardynał biskup Tusculum; komendatariusz kościoła prezbiterialnego S. Lorenzo in Lucina
Jacques Fournier OCist (18 grudnia 1327) – kardynał prezbiter S. Prisca; protoprezbiter Świętego Kolegium Kardynałów
Raymond de Mostuejouls OSB (18 grudnia 1327) – kardynał prezbiter S. Eusebio
Pierre de Montemart (18 grudnia 1327) – kardynał prezbiter S. Stefano al Monte Celio
Pierre des Chappes (18 grudnia 1327) – kardynał prezbiter Ss. Silvestro e Martino
francuską – pod wodzą kardynała Élie Talleyranda de Périgord, która opowiadała się za pozostaniem w Awinionie. Grupowała ona blisko 2/3 kardynałów, co oznaczało, że mogła przeforsować swoją wolę nie oglądając się na zdanie reszty,
włoską – skupioną wokół kardynała Giovanniego Colonny.
Powszechnie spodziewano się wyboru francuskiego kardynała Jean-Raymonda de Comminges, biskupa Porto e Santa Rufina[1].
Konklawe rozpoczęło się 13 grudnia, jednak przez pierwsze siedem dni nie odbyło się ani jedno głosowanie. W tym czasie francuscy kardynałowie próbowali uzyskać od swojego kandydata Jean-Raymondade Comminges jednoznaczną i uroczystą deklarację, że nie zamierza opuszczać Awinionu. Kardynał z Comminges konsekwentnie odmawiał jednak złożenia takiej deklaracji, toteż kiedy 20 grudnia w końcu przystąpiono do głosowania, wymaganą większość 2/3 głosów nieoczekiwanie uzyskał kardynał Fournier, którego początkowo nie uważano za papabile, a przeprowadzony następnie akces uczynił ten wybór jednomyślnym. Elekt był całkowicie zaskoczony takim obrotem sprawy (miał powiedzieć swoim elektorom „wybraliście osła”), jednak przyjął wybór pod imieniem Benedykt XII. 8 stycznia 1335 w awiniońskim klasztorze dominikanów nowy papież został uroczyście koronowany przez protodiakona Napoleone Orsiniego[1][2].