Konfederacja państw
Konfederacja państw – związek państw oparty na umowie międzynarodowej w celu prowadzenia wspólnej polityki zagranicznej. Z reguły nie ma scentralizowanej władzy. Państwa tworzące konfederację pozostają suwerennymi podmiotami prawa międzynarodowego[1].
Państwa przystępują do konfederacji w celu zacieśnienia współpracy i obrony wspólnych interesów. Każde z państw godzi się na ograniczenie własnej suwerenności i przekazuje część własnych uprawnień wspólnej władzy konfederacji. Najczęściej są to kwestie bezpieczeństwa zewnętrznego i polityki zagranicznej. Podmioty wchodzące w skład konfederacji zachowują większość uprawnień dotyczących polityki wewnętrznej. Podmioty są w tym zakresie autonomiczne i nie mogą ingerować w swoje wewnętrzne stosunki[2].
Konfederacja bardzo często jest nietrwała i niestabilna. Rozpada się na odrębne państwa, lub współpraca ulega dalszemu zacieśnieniu i ewolucji ku federacji[2].
Przykłady
- Unia Europejska - jest ona specyficznym podmiotem stosunków międzynarodowych i posiada cechy zarówno organizacji międzynarodowej, jak i konfederacji czy nawet federacji)[3]
- Związek Reński (1806–1813)
- Związek Niemiecki (1815–1866)
- Skonfederowane Stany Ameryki (1861–1865)
- Konfederacja Kanady (1867)
- Szwajcaria (1291, historycznie; współczesna Szwajcaria jest państwem federacyjnym)
- Unia Afrykańskich Stanów (1958–1962)
- Konfederacja Senegambii (1982–1989)
- Serbia i Czarnogóra (2003–2006)
Mimo nazwy, taką konfederacją nie była Konfederacja Granady (1858–1863).
Przypisy
Bibliografia
- Arkady Rzegocki, Marek Niechwiej, Konfederacja, [w:] Michał Jaskólski (red.), Słownik historii doktryn politycznych, t. 3, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2007, s. 344-345.