Kodeks 0177

Do dnia dzisiejszego zachowała się jedna karta kodeksu, z tekstem Ewangelii Łukasza 1,73-2,7 (tekst grecki); 1,59-73 (tekst koptyjski). Karta kodeksu ma rozmiary 36 na 27,5 cm^[3][4] [2]. Jasny pergamin barwy kości słoniowej pokrywa ciemne, wyraziste i czytelne pismo, jakkolwiek tekst koptyjski jest wyblakły^[5].

Tekst pisany jest dwoma kolumnami na stronę, w 36 linijkach w kolumnie. Jedna strona pisana jest po grecku, druga po koptyjsku^[3][4] [2]. W tekście greckim kolumna urywa się w miejscu, w którym dziś zaczyna się nowy rozdział^[6].

Kształt greckich liter przypomina koptyjską uncjałę, co jest charakterystyczne dla środowiska aleksandryjskiego. Litera phi (φ) ma obwód w kształcie serca, litery pi (π), omega (ω), mi (μ) są szerokie, natomiast litery epsilon (ε), ro (ρ), omikron (ο) – wąskie. Dolne linie dla liter epsilon, mi, omega często są łączone z innymi literami^[5]. Skryba dokonał licznych zmian gramatycznych, wiele z nich można uznać za błędy gramatyczne. Błędy w pisowni uzależnione są od wymowy, wśród nich liczną grupę stanowią błędy itacyzmu, wskazują one na brak znajomości języka greckiego ze strony skryby^[6].

Nomina sacra (imiona święte) pisane są skrótami. Fragment zawiera następujące skróty: ΚΥ (Pana), ΘΥ (Boga), ΠΝΙ (Duchowi), ΙΗΛ (Izrael), ΥΝ (Syna)^[6].

Tekst fragmentu reprezentuje aleksandryjską tradycję tekstualną. Kurt Aland zaklasyfikował go do kategorii II. Fragment zawiera nieco unikatowych wariantów tekstualnych^[3]. Większość wariantów jest charakterystyczna dla wczesnych rękopisów^[6]. Niektóre z wariantów nie są odnotowywane w krytycznych wydaniach greckiego Nowego Testamentu Nestle-Alanda (np. δικαιοσυνην zamiast δικαιοσυνη w Łk 1,73)^[7].

Warianty tekstowe

Łk 1,74 – εχτρων ] των εχτρων ημων^[8]

Łk 1,75 – πασαις ταις ημεραις ] πασας τας ημερας^[8]

Łk 1,77 – αυτων ] αυτου^[8]

Łk 2,2 – Κυρηνιυ ] Κυρ(ε)ινου^[9]

Karl Wessely, austriacki paleograf, datował rękopis na VI wiek. Późniejsze badania paleograficzne wskazały na późniejszy wiek (zwłaszcza porównanie z kodeksem 0105)^[5]. INTF datuje rękopis na X wiek^[4] . Powstał prawdopodobnie w Egipcie. Nieznane jest miejsce, w którym znaleziona została karta rękopisu^[a][5].

Na listę rękopisów Nowego Testamentu wciągnął go Ernst von Dobschütz, oznaczając go przy pomocy siglum 0177^[10]. Cytowany jest w krytycznych wydaniach greckiego Nowego Testamentu. W 27 wydaniu Nestle-Alanda (NA27) zaliczony został do grupy rękopisów cytowanych w pierwszej kolejności^[11].

Faksymile kodeksu opublikował Karl Wessely w 1911^[6]. Grecki tekst fragmentu został ponownie opublikowany przez Stanleya E. Portera oraz Wendy J. Porter w 2008 roku^[12].

Rękopis jest przechowywany w Austriackiej Bibliotece Narodowej (Pap. K. 2698) w Wiedniu^[4] .

• lista kodeksów majuskułowych Nowego Testamentu

• Eberhard et Erwin Nestle: Novum Testamentum Graece. communiter ediderunt: B. et K. Aland, J. Karavidopoulos, C.M. Martini, B.M. Metzger. Wyd. 27. Stuttgart: Deutsche Bibelgesellschaft, 2001. ISBN 978-3-438-05100-4. (gr.). [NA27]
• K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).
• Kurt Aland: Kurzgefasste Liste der griechischen Handschriften des Neuen Testaments. Berlin: Walter de Gruyter & Co, 1963, s. 51.
• Kurt Aland, M. Welte, B. Köster, K. Junack: Kurzgefasste Liste der griechischen Handschriften des Neuen Testaments. Wyd. 2. Berlin: Walter de Gruyter & Co, 1994, s. 35. ISBN 3-11-011986-2.
• Walter Till. Papyrussammlung der Nationalbibliothek in Wien: Katalog der Koptischen Bibelstücke. Der Pergamente. „ZNW”. 39, s. 1–56, 1940. 
• Stanley E. Porter, Wendy J. Porter: New Testament Greek Papyri and Parchments. Berlin – New York: Walter de Gruyter, 2008, s. 117–123. ISBN 978-3-11-020308-0.
• INTF: Kodeks 0177 (GA). [w:] Liste Handschriften [on-line]. Münster Institute. [dostęp 2014-02-12].