Kobielnik
Kobielnik – wieś w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie myślenickim, w gminie Wiśniowa.
| wieś | |
 Kobielnik, w tle Lubomir | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość | 400–650 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2022) | 533[2] |
| Strefa numeracyjna | 12 |
| Kod pocztowy | 32-412[3] |
| Tablice rejestracyjne | KMY |
| SIMC | 0342321 |
Położenie na mapie gminy Wiśniowa  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu myślenickiego  | |
 49°46′03″N 20°05′59″E/49,767500 20,099722[1] | |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa krakowskiego.
Położenie
Wieś położona jest na północno-wschodnich zboczach Pasma Lubomira i Łysiny, które według regionalizacji Polski Jerzego Kondrackiego zaliczane jest do Beskidu Wyspowego[4]. Zabudowania i pola uprawne Kobielnika znajdują się w dolinie Krzyworzeki (w jej orograficznie lewej części)[5]. Przez wieś przepływa potok Kobielnik wpadający w Wiśniowej do Krzyworzeki. Potok ten jest zasilany w górnym swym biegu potokiem Smarkawka mającym źródło pod szczytem Lubomira[6]. Dawniej Krzyworzekę nazywano Smarkawą.
Części wsi
Integralne części wsi Kobielnik: Bednarzówka, Brzeg, Burdelówka, Ciepciówka, Dyrdoszówka, Galejówka, Kusówka, Lisówka, Majdówka, Murzynówka, Nawsie, Nowiny, Podjaworzyce, Suktówka, Tokarzówka[7][8].
Historia
W 1350 r. z polecenia Kazimierza Wielkiego została osadzona na prawie niemieckim jedna z dwunastu wsi służebnych królewszczyzny dobczyckiej Cobelniky[9].
Około 1440, prawdopodobnie na wcześniej wykarczowanych polach powstał w Kobielniku folwark[10].
W 1749 wieś nawiedziła plaga szarańczy. W drugiej połowie XVIII w. wystawiono okrągłą kapliczkę w miejscu gdzie szarańcza zatrzymała się[11].
W czasie okupacji niemieckiej wieś była miejscem stacjonowania oddziałów partyzanckich obwodu AK „Murawa”[12].
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Kobielnik, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 202.