Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1956
Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1956 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na VII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1956 roku w Cortina d’Ampezzo.
zdobywcy co najmniej jednego złotego medalu
zdobywcy co najmniej jednego srebrnego medalu
zdobywcy co najmniej jednego brązowego medalu
państwa bez medalu
państwa nieuczestniczące w igrzyskach
W trakcie igrzysk przeprowadzono 24 konkurencje w ośmiu dyscyplinach sportowych[1]. W porównaniu do poprzednich zimowych igrzysk, które odbyły się w Oslo[2], do kalendarza włączono dwie nowe konkurencje biegowe – sztafetę kobiet 3 × 5 km oraz bieg mężczyzn na 30 km. Ponadto z 18 km do 15 km skrócono dystans biegów rozgrywanych w biegach narciarskich i dwuboju klasycznym mężczyzn[3][4].
W igrzyskach wzięło udział 821 sportowców (689 mężczyzn i 132 kobiety) startujących w barwach 32 narodowych reprezentacji[1]. Pod względem liczby uczestników i liczby państw, a także pod względem liczby rozgrywanych konkurencji, igrzyska te były rekordowymi, biorąc pod uwagę wszystkie ubiegłe edycje zimowych igrzysk olimpijskich[5]. Dla trzech reprezentacji – Boliwii, Iranu i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich – udział w igrzyskach był debiutem w zimowych edycjach igrzysk olimpijskich[6].
Medale zdobyli reprezentanci trzynastu państw, z czego wynika, że dziewiętnaście państw wyjechało z igrzysk bez medalu. Najliczniejszy dorobek medalowy osiągnęli zawodnicy ze Związku Radzieckiego, którzy wywalczyli łącznie 16 medali – 7 złotych, 3 srebrne i 6 brązowych[1]. Był to drugi występ olimpijski reprezentacji ZSRR po Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1952 w Helsinkach i pierwszy zakończony zwycięstwem w klasyfikacji medalowej[7][8].
Pierwszym w historii medalistą zimowych igrzysk dla ZSRR został Pawieł Kołczin, zdobywając brąz w biegu narciarskim na 30 km. Z kolei pierwsze złoto dla tego kraju zdobyła Lubow Kozyriewa w biegu na 10 km[9]. Podczas igrzysk w 1956 roku pierwsze medale ZIO dla swoich państw zdobyli także reprezentanci Japonii i Polski[10][11]. Pierwszym japońskim medalistą został Chiharu Igaya – wicemistrz olimpijski w alpejskim slalomie[12], natomiast dla Polski pierwszy medal wywalczył Franciszek Gąsienica Groń – brązowy medalista w konkursie indywidualnym w kombinacji norweskiej[13].
Występ reprezentantów Austrii w Cortina d’Ampezzo był ich najlepszym z dotychczasowych startów w zimowych edycjach igrzysk olimpijskich i zarazem najlepszym występem olimpijskim od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1936, wliczając w to także letnie starty[14]. Reprezentanci Szwecji odnotowali najlepszy od 1948 roku występ w zimowych igrzyskach olimpijskich biorąc pod uwagę liczbę złotych jak i sumę wszystkich zdobytych medali[15]. Z kolei dla Węgrów był to piąty z rzędu zimowy start olimpijski zakończony z dorobkiem medalowym[16].
Występ w Cortina d’Ampezzo był pierwszym w historii startem olimpijskim sportowców z Francji, podczas którego nie zdobyli oni ani jednego medalu[17]. Reprezentanci Norwegii również zaliczyli w 1956 roku najsłabszy rezultat medalowy w historii ich startów w zimowych igrzyskach olimpijskich. Był to jednocześnie ich najsłabszy występ olimpijski od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1948 pod względem liczby złotych medali i od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1932 pod względem sumy zdobytych medali wszystkich kruszców[18]. Norwegowie po raz pierwszy od początku rozgrywania zimowych igrzysk nie zdobyli złotego medalu w skokach narciarskich, a nawet nie stanęli na podium olimpijskim w tej dyscyplinie[19]. Najsłabszy wynik medalowy na igrzyskach olimpijskich, biorąc pod uwagę złote medale i łączną sumę, od zimowych igrzysk w 1936 roku osiągnęli też reprezentanci Stanów Zjednoczonych[20]. Z kolei sportowcy z Kanady po raz pierwszy od letnich igrzysk w 1948 roku nie zdobyli ani jednego złota olimpijskiego. Był to zarazem ich pierwszy od 1936 roku zimowy start bez złotego medalu[21]. Kanadyjczycy po raz drugi w historii nie zwyciężyli w turnieju olimpijskim w hokeju na lodzie i po raz pierwszy zdobyli w tym turnieju tylko brązowy medal[22].
W porównaniu do igrzysk w 1952 roku w Oslo, medali w Cortina d’Ampezzo nie wywalczyli reprezentanci Francji, Holandii i Wielkiej Brytanii[17][23][24].
Przeprowadzone konkurencje wyłoniły 131 medalistów, spośród których 14 zdobyło więcej niż jeden medal. Ośmioro sportowców zdobyło więcej niż jeden medal, w tym przynajmniej jedno złoto. Najbardziej utytułowanym zawodnikiem igrzysk został Austriak Toni Sailer, który zdobył trzy tytuły mistrza olimpijskiego, zwyciężając we wszystkich trzech konkurencjach w narciarstwie alpejskim mężczyzn. Czterokrotnie na podium olimpijskim w biegach narciarskich stanął Szwed Sixten Jernberg, jednak w jego dorobku znalazł się tylko jeden złoty medal. Po trzy medale wywalczyli także dwaj inni biegacze – Veikko Hakulinen i Pawieł Kołczin[1].
Klasyfikacja państw
Poniższa tabela przedstawia klasyfikację medalową państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1956 w Cortina d’Ampezzo, sporządzoną na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Klasyfikacja posortowana jest najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny.
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. |  ZSRR | 7 | 3 | 6 | 16 |
| 2. |  Austria | 4 | 3 | 4 | 11 |
| 3. |  Finlandia | 3 | 3 | 1 | 7 |
| 4. |  Szwajcaria | 3 | 2 | 1 | 6 |
| 5. |  Szwecja | 2 | 4 | 4 | 10 |
| 6. |  USA | 2 | 3 | 2 | 7 |
| 7. |  Norwegia | 2 | 1 | 1 | 4 |
| 8. |  Włochy | 1 | 2 | – | 3 |
| 9. |  Niemcy | 1 | – | 1 | 2 |
| 10. |  Kanada | – | 1 | 2 | 3 |
| 11. |  Japonia | – | 1 | – | 1 |
| 12. |  Polska | – | – | 1 | 1 |
| 12. |  Węgry | – | – | 1 | 1 |
| Razem | 25 | 23 | 24 | 72 | |
Klasyfikacje według dyscyplin
Biegi narciarskie
W kalendarzu igrzysk w Cortina d’Ampezzo nastąpiły trzy zmiany w konkurencjach biegowych w porównaniu do igrzysk w Oslo. Dotychczasowy bieg na dystansie 18 km został skrócony do 15 km, dodatkowo po raz pierwszy przeprowadzono rywalizację olimpijską w sztafetach kobiet i w biegu indywidualnym mężczyzn na 30 km[3][25]. W konkurencjach biegowych w 1956 roku przyznano łącznie sześć kompletów medali olimpijskich – cztery wśród mężczyzn i dwa wśród kobiet[26]. Zawody olimpijskie w biegach narciarskich wchodziły jednocześnie w skład 21. edycji mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym[27].
Na podium olimpijskim stanęli reprezentanci czterech państw – Norwegii, Szwecji, Finlandii i ZSRR. Najbardziej utytułowanym zawodnikiem został Sixten Jernberg, który jako jedyny zdobył medal w czterech konkurencjach. Szwed zakończył igrzyska z dorobkiem złotego, dwóch srebrnych i brązowego medalu. Multimedalistami zostali także: Veikko Hakulinen (złoto i dwa razy srebro), Lubow Kozyriewa (złoto i srebro), Pawieł Kołczin (złoto i dwa razy brąz), Fiodor Tierientjew (złoto i brąz), Radja Jeroszyna (dwa razy srebro) i Sonja Edström (dwa razy brąz)[26].
Brązowy medal Pawła Kołczina w biegu na 30 km mężczyzn był pierwszym medalem zimowych igrzysk olimpijskich dla ZSRR, z kolei złoto Lubow Kozyriewej w biegu kobiet na 10 km było pierwszym złotym medalem ZIO dla tego kraju[9].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | ZSRR | 2 | 2 | 3 | 7 |
| 2. | Finlandia | 2 | 2 | – | 4 |
| 3. | Szwecja | 1 | 2 | 3 | 6 |
| 4. | Norwegia | 1 | – | – | 1 |
| Razem | 6 | 6 | 6 | 18 | |
Bobsleje
Podczas igrzysk w 1956 roku niezmienny pozostał program zawodów bobslejowych, który składał się z dwóch konkurencji mężczyzn – dwójek i czwórek[28][29].
Medale zdobyli reprezentanci trzech państw – Włoch, Szwajcarii i Stanów Zjednoczonych. Multimedalistami, z dorobkiem dwóch srebrnych medali, zostali Renzo Alverà i Eugenio Monti[29]. Bobsleiści ze Stanów Zjednoczonych po raz pierwszy od czasu rozgrywania dwójek na igrzyskach olimpijskich nie zdobyli w tej konkurencji medalu[30].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Włochy | 1 | 2 | – | 3 |
| 2. | Szwajcaria | 1 | – | 1 | 2 |
| 3. | USA | – | – | 1 | 1 |
| Razem | 2 | 2 | 2 | 6 | |
Hokej na lodzie
W turnieju hokeja na lodzie mężczyzn na igrzyskach w Cortina d’Ampezzo zwyciężyła reprezentacja Związku Radzieckiego, drugie miejsce zajęła reprezentacja Stanów Zjednoczonych, a trzecie – Kanady[31]. Był to pierwszy medal olimpijski w hokeju wywalczony przez drużynę ZSRR[32]. Jednocześnie po raz drugi w historii, po zwycięstwie Brytyjczyków w 1936 roku, triumfu w turnieju nie odnieśli Kanadyjczycy[22].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | ZSRR | 1 | – | – | 1 |
| 2. | USA | – | 1 | – | 1 |
| 3. | Kanada | – | – | 1 | 1 |
| Razem | 1 | 1 | 1 | 3 | |
Kombinacja norweska
Niezmiennie od igrzysk w Oslo, w Cortina d’Ampezzo rozegrano jedną konkurencję w kombinacji norweskiej – zawody indywidualne[33][4]. Dystans biegu został skrócony z 18 do 15 km[4]. Zawody olimpijskie w kombinacji norweskiej wchodziły jednocześnie w skład 21. edycji mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym[34].
Zwycięzcą zawodów został Sverre Stenersen, drugie miejsce zajął Bengt Eriksson, a trzeci był Franciszek Gąsienica Groń[4]. Brązowy medal Gąsienicy Gronia był pierwszym medalem zimowych igrzysk olimpijskich wywalczonym dla Polski[13].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Norwegia | 1 | – | – | 1 |
| 2. | Szwecja | – | 1 | – | 1 |
| 3. | Polska | – | – | 1 | 1 |
| Razem | 1 | 1 | 1 | 3 | |
Łyżwiarstwo figurowe
Niezmienny od poprzednich igrzysk pozostał program zawodów w łyżwiarstwie figurowym, składał się z trzech konkurencji – konkursów solistów, solistek i par sportowych[35][36].
Żaden z zawodników nie zdobył więcej niż jednego medalu. Rywalizację solistów i solistek zdominowali łyżwiarze ze Stanów Zjednoczonych – zdobyli wszystkie medale w konkursie mężczyzn oraz złoto i srebro w konkursie kobiet. Ponadto medalistami zostali sportowcy z trzech państw – Austrii, Kanady i Węgier[36].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | USA | 2 | 2 | 1 | 5 |
| 2. | Austria | 1 | – | 1 | 2 |
| 3. | Kanada | – | 1 | – | 1 |
| 4. | Węgry | – | – | 1 | 1 |
| Razem | 3 | 3 | 3 | 9 | |
Łyżwiarstwo szybkie
Tak samo jak na igrzyskach w Oslo, w Cortina d’Ampezzo rozegrano cztery konkurencje w łyżwiarstwie szybkim – biegi mężczyzn na 500, 1500, 5000 i 10 000 metrów[37][38]. Rywalizację zdominowali panczeniści z ZSRR, którzy zdobyli siedem medali, w tym cztery złote[38].
W biegu na 1500 metrów pierwsze miejsce ex aequo zajęli Jewgienij Griszyn i Jurij Michajłow, wobec czego przyznano dwa złote medale. Griszyn i Michajłow ustanowili nowy rekord świata w tym biegu, uzyskując czas 2:08,6[39]. Griszyn wyrównał również rekord w biegu na 500 metrów z czasem 40,2 sekundy[40]. Ponadto w biegach na długich dystansach sześciokrotnie poprawiane były rekordy olimpijskie[41][42].
Najbardziej utytułowanym zawodnikiem igrzysk został Jewgienij Griszyn z dorobkiem dwóch złotych medali. Poza nim po dwa medale zdobyli Sigvard Ericsson (złoty i srebrny) oraz Oleg Gonczarienko (dwa brązowe)[38].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | ZSRR | 4 | 1 | 2 | 7 |
| 2. | Szwecja | 1 | 1 | – | 2 |
| 3. | Norwegia | – | 1 | 1 | 2 |
| 4. | Finlandia | – | – | 1 | 1 |
| Razem | 5 | 3 | 4 | 12 | |
Narciarstwo alpejskie
Konkurencje alpejskie rozgrywane podczas igrzysk w 1956 roku były takie same jak podczas poprzednich igrzysk – przeprowadzono zjazd, slalom i slalom gigant wśród kobiet i mężczyzn[43][44]. Zawody olimpijskie były jednocześnie 14. edycją mistrzostw świata w narciarstwie alpejskim[45].
Rywalizację mężczyzn zdominował Austriak Toni Sailer. Jako pierwszy w historii wygrał wszystkie konkurencje alpejskie i zdobył trzy złote medale podczas jednych igrzysk olimpijskich[46][47][48][49][50][51]. Multimedalistą został również jego rodak, Andreas Molterer z dorobkiem jednego srebrnego i jednego brązowego medalu. W rywalizacji kobiet żadna zawodniczka nie zdobyła więcej niż jednego medalu. We wszystkich sześciu konkurencjach najwięcej medali zdobyli Austriacy – 9 na 18 możliwych. Cztery medale wywalczyli Szwajcarzy, a po jednym przedstawiciele Niemiec, Japonii, Szwecji, Kanady i ZSRR[44].
Wicemistrz olimpijski w slalomie, Chiharu Igaya, został pierwszym w historii japońskim medalistą zimowych igrzysk olimpijskich[12].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Austria | 3 | 3 | 3 | 9 |
| 2. | Szwajcaria | 2 | 2 | – | 4 |
| 3. | Niemcy | 1 | – | – | 1 |
| 4. | Japonia | – | 1 | – | 1 |
| 5. | Kanada | – | – | 1 | 1 |
| 5. | Szwecja | – | – | 1 | 1 |
| 5. | ZSRR | – | – | 1 | 1 |
| Razem | 6 | 6 | 6 | 18 | |
Skoki narciarskie
Rywalizacja skoczków narciarskich na igrzyskach w 1956 roku składała się z jednego konkursu indywidualnego, tak samo jak cztery lata wcześniej[52][53]. Zawody olimpijskie w skokach narciarskich wchodziły jednocześnie w skład 21. edycji mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym[54].
Na poprzednich sześciu igrzyskach, czyli od początku rozgrywania zimowych igrzysk olimpijskich, złote medale w konkursie skoków zdobywali reprezentanci Norwegii[19]. W Cortina d’Ampezzo najwyżej sklasyfikowany z Norwegów zajął dziewiąte miejsce. Pierwszym mistrzem olimpijskim spoza Norwegii został tym samym Antti Hyvärinen, srebrny medal zdobył Aulis Kallakorpi, a brązowy Harry Glaß[53].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Finlandia | 1 | 1 | – | 2 |
| 2. | Niemcy | – | – | 1 | 1 |
| Razem | 1 | 1 | 1 | 3 | |
Multimedaliści
Czternaścioro sportowców zdobyło w Cortina d’Ampezzo więcej niż jeden medal, a ośmioro spośród nich wywalczyło przynajmniej jedno złoto. Najwięcej – czworo – multimedalistów startowało w barwach Związku Radzieckiego. Pięcioro z multimedalistów stawało na podium olimpijskim w biegach narciarskich, dwóch w łyżwiarstwie szybkim, a jeden w narciarstwie alpejskim.
Najwięcej medali – cztery – zdobył reprezentant Szwecji w biegach narciarskich, Sixten Jernberg. Zdobył on jeden złoty, dwa srebrne i jeden brązowy medal. Najbardziej utytułowanym zawodnikiem, z dorobkiem trzech złotych medali, został natomiast austriacki alpejczyk, Toni Sailer.
Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1956, czyli zawodników i zawodniczek, którzy zdobyli więcej niż jeden medal olimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.
| Miejsce | Zawodnik | Państwo | Dyscyplina | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Toni Sailer | Austria | narciarstwo alpejskie | 3 | – | – | 3 |
| 2. | Jewgienij Griszyn | ZSRR | łyżwiarstwo szybkie | 2 | – | – | 2 |
| 3. | Sixten Jernberg | Szwecja | biegi narciarskie | 1 | 2 | 1 | 4 |
| 4. | Veikko Hakulinen | Finlandia | biegi narciarskie | 1 | 2 | – | 3 |
| 5. | Sigvard Ericsson | Szwecja | łyżwiarstwo szybkie | 1 | 1 | – | 2 |
| 5. | Lubow Kozyriewa | ZSRR | biegi narciarskie | 1 | 1 | – | 2 |
| 7. | Pawieł Kołczin | ZSRR | biegi narciarskie | 1 | – | 2 | 3 |
| 8. | Fiodor Tierientjew | ZSRR | biegi narciarskie | 1 | – | 1 | 2 |
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Wyniki i statystyki Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1956 w Cortina d’Ampezzo. sports-reference.com. [dostęp 2016-11-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).