Karaka

Karaka, karraka — typ trzymasztowego, rzadziej czteromasztowego statku żaglowego, rozwinięty w krajach śródziemnomorskich w XV wieku.

Przyjmuje się, że ten typ jednostki żaglowej powstał z połączenia kogi, wprowadzonej na Morze Śródziemne przez piratów z Bajonny, oraz miejscowych typów łodzi^[1]. Karaki były pierwszymi w Europie statkami przystosowanymi do oceanicznych podróży z uwagi na wielkość i pojemność, pozwalające na gromadzenie zapasów na długie wyprawy. Używane były zwłaszcza przez hiszpańskich i portugalskich odkrywców w XV i XVI wieku. Północnoeuropejskim odpowiednikiem tego typu był holk. W XVI wieku przekształcona konstrukcja karaki została rozwinięta w galeon.

Na pierwszym i drugim maszcie (fokmaszcie i grotmaszcie) karaki nosiły ożaglowanie rejowe, a na ostatnim, bezanmaszcie – ożaglowanie łacińskie. W porównaniu z wcześniejszymi konstrukcjami kasztele straciły zwieńczenia obronne. Przedni kasztel został mocno wysunięty do przodu przed dziób.^[2]W XIV wieku uzbrojenie karak składało się z balist, w XV w. z 3-6 dział umieszczonych na nadbudowie rufowej; później liczbę dział zwiększano, ustawiając je wzdłuż burt na pokładzie środkowym i międzypokładzie. Załoga wojennej karaki liczyła na ogół 100-200 ludzi (30% marynarzy, 70% żołnierzy)^[3].