Kalmia

Pokrój

Wiecznie zielone krzewy o pędach prosto wzniesionych, tylko w przypadku K. procumbens silnie gałęzistych i płożących, z kolei w przypadku K. latifolia rośliny rosną czasem tak okazałe, że osiągają rozmiary niewielkich drzew^[4] (do 12 m^[7]). Pędy są nagie lub owłosione w różnym stopniu^[4].

Liście

Skrętoległe, rzadziej naprzeciwległe lub wyrastające po trzy z węzła^[7][4]. Zwykle wąskojajowate^[7], skórzaste, całobrzegie i zimozielone (sezonowe tylko u K. cuneata)^[4].

Kwiaty

Zebrane w szczytowe lub kątowe baldachy, grona, wiechy i pęczki, rzadko kwiaty wyrastają pojedynczo. Są promieniste i obupłciowe. Działki kielicha są zwykle zielone, trwałe i jest ich pięć. Płatki korony zwykle jasnoróżowe (u odmian często intensywniej wybarwione), wolne lub zrośnięte w różnym stopniu. Pręcików jest zwykle 10 (5 u K. procumbens). Zalążnia górna, zwykle 5-komorowa. Szyjka słupka krótsza od korony, prosta lub zgięta, zakończona główkowatym, rzadziej 5-łatkowym znamieniem^[4][7].

Owoce

Suche, kulistawe torebki zawierające liczne nasiona^[7].

Rodzaj z plemienia Phyllodoceae i podrodziny Ericoideae z rodziny wrzosowatych Ericaceae^[8].

Ujęcie systematyczne rodzaju uległo zmianie na początku XXI wieku, kiedy to na podstawie badań molekularnych, ale też nad morfologią roślin, włączono do tego rodzaju wcześniej wyodrębniane, monotypowe rodzaje: naskałka Loiseleuria oraz Leiophyllum^[4].

Wykaz gatunków^[3][5]

• Kalmia angustifolia L. – kalmia wąskolistna
• Kalmia buxifolia (P.J.Bergius) Gift & Kron
• Kalmia cuneata Michx.
• Kalmia ericoides Griseb. – kalmia wrzosopodobna
• Kalmia hirsuta Walter
• Kalmia latifolia L. – kalmia szerokolistna
• Kalmia microphylla (Hook.) A.Heller
• Kalmia polifolia Wangenh. – kalmia wielokwiatowa
• Kalmia procumbens (L.) Gift, Kron & P.F.Stevens ex Galasso, Banfi & F.Conti – naskałka pełzająca

Są uprawiane jako rośliny ozdobne. Najczęściej uprawia się dwa gatunki: kalmię wąskolistną i szerokolistną. Obydwa są w Polsce w pełni mrozoodporne (strefy mrozoodporności 2–9)^[6]. Są bardzo wytrzymałe; uważa się je za najbardziej wytrzymałe wśród wszystkich uprawianych roślin o wiecznie zielonych liściach^[6]. Najlepiej rosną na ziemi przepuszczalnej, z małą ilością próchnicy i w miejscu częściowo osłoniętym. Rozmnaża się je z nasion wysiewanych jesienią, albo przez sadzonkowanie lub odkład.