José Miguel de Carvajal y Manrique
Narzędzia
Ogólne
Drukuj lub eksportuj
W innych projektach
![]() Portret księcia San Carlos pędzla Francisca Goi | |||
Data i miejsce urodzenia | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Hiszpański pierwszy sekretarz stanu | |||
Okres | od 1814 | ||
Poprzednik | José Luyando | ||
Następca | Pedro Cevallos Guerra | ||
Odznaczenia | |||
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() | |||
|
José Miguel de Carvajal, Vargas y Manrique, książę San Carlos, hrabia Castillejo y del Puerto, Grand Hiszpanii (ur. 8 maja 1771 w Limie, zm. 17 lipca 1828 w Paryżu) – hiszpański arystokrata i wojskowy, absolutysta i reakcjonista związany z dworem hiszpańskiego króla Ferdynanda VII[1].
Urodził się w Limie, w kolonialnym wicekrólestwie Peru. Był synem Mariana Joaquína de Carvajal y Brun, aktywnego członka takich instytucji naukowych jak Królewska Akademia Historii, Hiszpańska Akademia Królewska i Królewska Akademia Sztuk Pięknych św. Ferdynanda[2].
Król Karol IV mianował go opiekunem swojego następcy, księcia Asturii, przyszłego Ferdynanda VII. Pałacową funkcję zarządcy mayordomo mayor pełnił w latach 1805–1807. Zdobył zaufanie i przyjaźń księcia, odegrał ważną rolę w czasie zamieszek w Aranjuez w 1808, podczas których obalono pierwszego ministra Manuela Godoya, osobistego książęcego wroga. Towarzyszył Ferdynandowi w czasie niewoli na zamku w Valençay, gdzie od 1808 do 1813 więził go Napoleon Bonaparte[3].
Po wstąpieniu Ferdynanda VII na tron i przywróceniu monarchii absolutnej Carvajal został wynagrodzony przez króla za swoją wierność i służbę. Po raz drugi otrzymał stanowisko mayordomo mayor i awans do stopnia generała porucznika. Został także pierwszym sekretarzem stanu w 1814, jednak król pozbawił go stanowiska w tym samym roku, pod pretekstem zaawansowanej krótkowzroczności Carvajala. W zamian został delegowany na kongres wiedeński. Po raz trzeci został mayordomo mayor w latach 1814–1815. W latach 1814–1816 został także dyrektorem Banku Hiszpanii oraz, mimo że nie interesował się literaturą, Hiszpańskiej Akademii Królewskiej. W tej instytucji pozwalniał liberałów i afrancesados (zwolenników francuskiego oświecenia), aby zastąpić ich swoimi znajomymi[3].
W 1814 zarząd Kanału Aragońskiego zlecił wykonanie indywidualnych portretów króla Ferdynanda VII i księcia San Carlos do swojej siedziby. Obrazy namalował Francisco Goya, który złagodził mankamenty urody księcia, takie jak wydatna żuchwa i orli nos[4][1].
Po rewolucyjnym okresie liberalnego trzylecia (1820–1823) jako członek Rady Państwa bronił idei absolutyzmu[3].