Jolanta Lothe

Urodziła się w Wilnie (ówcześnie pod okupacją niemiecką). Po II wojnie światowej zamieszkała w Gdańsku z matką i babką^[2]. W wieku siedmiu lat wystąpiła po raz pierwszy na scenie gdańskiego Teatru Wybrzeże jako córka Jane Graham (w tej roli Teresa Marecka, prywatnie najlepsza przyjaciółka jej matki) w sztuce Howarda Fasta Trzydzieści srebrników^[2]. Marzyła o studiach medycznych, ale tuż przed maturą w 1961 roku zdobyła II Nagrodę w VIII Ogólnopolskim Konkursie Recytatorskim w Gdańsku i postanowiła zdawać do szkoły teatralnej. Dostała się za pierwszym razem do PWST w Warszawie, gdzie na czwartym roku broniła dyplom u Aleksandra Bardiniego. W 1966 roku ukończyła studia.

Debiutem telewizyjnym była rola pracownicy PGR-owskiej obory w serialu Barbara i Jan (1964), którą otrzymała będąc na studiach. Rok później trafiła na kinowy ekran jako dziewczyna w Studiu Nagrań Pocztówkowych w dramacie psychologicznym Jerzego Skolimowskiego Walkower (1965). Można ją było dostrzec w jednym z odcinków serialu Czterej pancerni i pies (1966) jako żołnierkę Rosjankę, kierującą ruchem pojazdów na moście. Zdobyła popularność jako pielęgniarka Genowefa Kłoś, asystentka tytułowej bohaterki (Ewa Wiśniewska), w serialu Doktor Ewa (1970). W kultowej komedii Marka Piwowskiego Rejs (1970) wystąpiła jako dziewczyna przechadzająca się w strojach kąpielowych. W pamięci telewidzów zapisała się dzięki kreacji Urszuli Kurasiowej, żony Leona (Kazimierz Kaczor) w serialu Polskie drogi (1977), za którą w 1978 roku została uhonorowana Nagrodą Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji, indywidualną I stopnia^[3].

Była na okładkach magazynów takich jak „Ekran” (w maju 1969 roku, w marcu 1971 roku, w marcu 1978 roku), „Film” (w marcu 1970 roku, w listopadzie 1971 roku) i „Tele Tydzień” (w maju 2013 roku)^[4].

Aktorka scen warszawskich: Teatru Syrena (1966–1967), Teatru Klasycznego (1968–1972), Teatru Studio (1972–1976), Teatru Narodowego (1976–1982)^[5].

W latach 1985–2018 w Warszawie współtworzyła wraz z Piotrem Lachmannem eksperymentalny Videoteatr „Poza”^[6] z siedzibą w Pałacu Szustra, który w 1992 roku zdobył nagrodę Fringe First na Festiwalu Fringe w Edynburgu i w 2005 roku wyróżniono specjalną Nagrodą Literacką im. Władysława Reymonta.

Ostatnią rolą telewizyjną Joanny Lothe była postać Teresy Struzik w serialu Barwy szczęścia (2007–2017, 2019–2021)^[5].

Jolanta Lothe była córką aktorki Wandy Stanisławskiej-Lothe. Jej ojciec zginął podczas II wojny światowej^[2]. Babką Lothe była poetka Wanda Stanisławska^[2].

W 1972 roku wyszła za mąż za Helmuta Kajzara, dramaturga i reżysera teatralnego. Mieli córkę Paulę (ur. 1973). Kajzar zmarł w 1982 roku w wieku 41 lat na czerniaka.

Zmarła 1 kwietnia 2022 roku w wieku 79 lat^[5][7]. Pogrzeb odbył się 8 kwietnia 2022 roku. Aktorka została pochowana na Powązkach w Warszawie w grobie swojej matki^[8][9].

• Jolanta Lothe w bazie Filmweb
• Jolanta Lothe w bazie filmpolski.pl
• Jolanta Lothe, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2021-04-09] .

• Jolanta Lothe na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”