John Taylor (muzyk)

Urodził się 20 czerwca 1960 w szpitalu położniczym Sorrento w Solihull^[2]. Jest jedynakiem, synem Johna „Jacka” Taylora (1920–2009/2010) i Eugenii „Jean” z domu Hart (–1998); ojciec pracował w dziale eksportu firmy Wilmot-Beeeden produkującej części samochodowe, matka zajmowała się domem^[3]. Dorastał w domu przy Simon Road 34 w Hollywood, południowym przedmieściu Birmingham^[4]. Uczęszczał z matką pięć razy w tygodniu do kościoła, gdzie zafascynował się chrześcijańską muzyką kościelną^[5]. Uczył się w katolickiej szkole podstawowej, później trafił do szkoły ponadpodstawowej hrabstwa w Redditch^[6].

W młodości był nieśmiały^[4]. Lubił kleić modele pojazdów wojskowych i armii Napoleona Bonaparte^[7]. Zainteresował się również muzyką: słuchał cotygodniowej listy przebojów „Top 30” Radia 1 i kolekcjonował płyty^[8]. W latach 70. dorywczo pracował w sklepie muzycznym Virgin, a w 1976 – zainspirowany utworem Sex Pistols „Anarchy in the U.K.” – rozpoczął samodzielną naukę gry na gitarze^[9]. Był również fanem artystów, takich jak: Roxy Music, Siouxsie and the Banshees, Johnny Thunders z The Heartbreakers oraz Nile Rodgers i Tony Thompson z Chic^[10].

W latach 70. razem z Davidem Twistem założył punkowy zespół John West and the Sardine Cans, którego nazwę wkrótce zmienili na Shock Treatment, a później w The Assassins^[11]. Z zespołem napisał kilka autorskich piosenek i grał covery, a pierwszy publiczny występ dał podczas szkolnej potańcówki w Hockley Heath Rugby Club^[12]. Następnie grał w zespole Dada^[13]. W tym okresie odbył roczny kurs przygotowawczy na studia artystyczne na Birmingham Polytechnic’s College of Art and Design^[14].

W 1978 razem ze szkolnym kolegą Nickiem Rhodesem założył zespół Duran Duran^[15]. Przeszedł metamorfozę wizerunku, m.in. zmienił okulary na szkła kontaktowe, zaczął farbować włosy na ciemnoczerwony kolor i nosić glam rockowe, często ekstrawaganckie stylizacje^[16]. Porzucił także pierwsze imię i zaczął posługiwać się drugim – John^[17]. W zespole zaczął grać na gitarze basowej^[18]. W pierwszych miesiącach funkcjonowania grupy dorabiał, pracując jako bramkarz i barman w klubie „Rum Runner” w Birmingham, który prowadzili bracia Paul i Michael Berrowowie, menedżerowie Duran Duran^[19]. W miarę wzrostu popularności zespołu osiągał coraz większą indywidualną popularność^[20]. Na początku lat 80. występował w reklamach firmy produkującej gitary Aria w Japonii^[21].

W 1985 razem z Andy Taylorem, Robertem Palmerem i Tonym Tompsonem utworzył zespół Power Station, w którym wokalistą po odejsciu Palmera został Michael Des Barres^[22]. W 1986 nagrał utwór „I Do What I Do”, będący motywem przewodnim filmu 9 1/2 tygodnia^[23]. Po przerwie wznowił działalność Duran Duran^[24]. Z zespołem przez kolejne lata nagrał kilka płyt, aż w 1997 postanowił odejść z zespołu i kontynuować solową karierę^[25]. W międzyczasie, w 1995 wszedł w skład supergrupy Neurotic Outsiders, z którą grał cotygodniowe koncerty w klubie Viper Room oraz odbył trasy koncertowe ze Slashem i Billym Idolem^[26]. Po odejściu z Duran Duran grał kameralne solowe koncerty^[27]. W 2001 znów zaczął grać w Duran Duran.

W latach 80. spotykał się z Robertą Earl-Price i modelką Bebe Buell, aktorką Janine Andrews (byli zaręczeni) i modelką Renée Simonsen^[28]. Pod koniec lat 80. związał się z prezenterką telewizyjną Amandą de Cadenet, z którą ożenił się 24 grudnia 1991 i ma córkę Atlantę (ur. 1992)^[29]. Po rozstaniu z żoną w drugiej połowie lat 90. związał się z projektantką mody Gelą Nash, z którą wziął ślub w marcu 1998^[30].

Przez wiele lat zmagał się z uzależnieniem od alkoholu i narkotyków, aż jesienią 1994 przeszedł terapię odwykową w placówce Sierra Tucson w Arizonie^[31]. Od tamtej pory żyje w trzeźwości^[32].

• John Taylor: W rytmie przyjemności. Miłość, śmierć i Duran Duran. Marta Zalesińska (tłum.). Wydawnictwo Anakonda, 2013. ISBN 978-83-63885-30-4.