John Hasbrouck van Vleck
John Hasbrouck van Vleck (ur. 13 marca 1899 w Middletown, zm. 27 października 1980 w Cambridge[1]) – amerykański fizyk, laureat Nagrody Nobla z fizyki za fundamentalne badania teoretyczne struktury elektronowej układów magnetycznych i nieuporządkowanych[2].
![]() John H. van Vleck w roku 1974 | |
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
profesor | |
Specjalność: fizyka | |
Alma Mater | |
Uczelnia | University of Minnesota, |
Odznaczenia | |
![]() | |
Nagrody | |
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4e/Solvay_conference_1930.jpg/240px-Solvay_conference_1930.jpg)
Życiorys
Urodził się w Middletown w stanie Connecticut. Na tamtejszym Wesleyan University pracował jego dziadek, astronom John Monroe Van Vleck, i ojciec, matematyk Edward Burr Van Vleck. Od roku 1906 mieszkał w Madison, gdzie jego ojciec objął stanowisko profesora na University of Wisconsin-Madison. Na tej uczelni w roku 1920 John van Vleck ukończył studia. W roku 1922 uzyskał stopień doktora na Harvardzie[2][3].
Pracował na University of Minnesota, University of Wisconsin–Madison oraz na Harvardzie. Zajmował się kwantowymi podstawami magnetyzmu. Był jednym z autorów teorii pola krystalicznego[2][3].
Nagrodę Nobla za fundamentalne badania teoretyczne struktury elektronowej układów magnetycznych i nieuporządkowanych otrzymał w roku 1977 wraz z Philipem Andersonem i Nevillem Mottem[2][3].
Wyróżnienia i nagrody
- 1966: National Medal of Science,
- 1974: Medal Lorentza,
- 1977: Nagroda Nobla w dziedzinie fizyki.