Jack Gallagher

Claffey był trenowany przez Alexa Shane'a i trenerów federacji Futureshock^[2]. Zadebiutował w profesjonalnym wrestlingu w wieku 16 lat 4 listopada 2006 podczas gali Futureshock #11 pod pseudonimem ringowym Jack Toxic, gdzie współpracował z Alexem Cyanidem, Dannym Hopem i Krisem Travisem i pokonali El Ligero, Charity, Faitha i Jamala Lewisa. Wraz z Billym Robinsonem trenował różne chwyty i dźwignie^[3].

Na początku 2007 Toxic i Cyanide zaczęli występować w Futureshock w drużynie jako Lethal Dose^[6]. Otrzymali pierwszą szansę na tytuły GPW Tag Team Championship podczas gali That's Entertainment federacji Grand Pro Wrestling. W lutym i kwietniu podróżowali z federacją Real Deal Wrestling, gdzie walczyli o RDW Tag Team Championship^[6]. Podczas podróży z federacją New Generation Wrestling wygrali wszystkie odbyte walki^[6]. Odnieśli sukces wygrywając FSW Tag Team Championship podczas gali Futureshock #27^[6]. Na gali Futureshock #29 utracili tytuły na rzecz The Doogooders^[6]. Przez resztę 2009 nie odnosili większych zwycięstw i tego samego roku ich drużyna została rozwiązana.

Toxic zadebiutował w Grand Pro Wrestling przegrywając na gali West Park Fun Day ze Scarlettem Webem^[7]. W marcu i kwietniu 2008 nie udało mu się zakwalifikować do turnieju Crazy Cruiser 8 2008, lecz z powodu wygranej „Last Chance Saloon” Battle Royalu zdołał przyłączyć się do niego jako ostatni. 2 maja przegrał z El Ligero w ćwierćfinale^[8]. Podczas gali Justice For all pokonał Bubbleguma w kwalifikacyjnej walce do Rumble, lecz został z niego wyeliminowany. Podczas gali Guts & Glory powrócił do federacji jako Jack Gallagher i przegrał four-way scrabble match o GPW British Championship^[9]. Ponownie zawalczył i przegrał o ten tytuł na gali Battlefield, gdzie brał udział w 30-minutowym Iron Man matchu z Zackiem Diamondem i Mikeyem Whiplashem. Miesiąc później podczas gali Heroes & Villains zdobył tytuł pokonując Diamonda. Tytuł utracił w grudniu na gali Do Or Die na rzecz Ste Manna^[10].

Gallagher powrócił do Grand Pro Wrestling biorąc udział w turnieju Crazy Cruiser 8 2013, gdzie po wygranej z Bubblegumem w ćwierćfinale odpadł będąc pokonanym przez El Ligero. Na początku 2014 zaczął rywalizację z CJ Banksem, która zakończyła się dopiero rok później na gali Back With A Bang, gdzie Banks odniósł zwycięstwo w singlowym starciu. Po przegranej z Chrisem Ridgewayem na gali Cruel Summer, Gallagher ponownie opuścił Grand Pro Wrestling. Powrócił do federacji występując na galach Friday Night Thriller 9 oraz A Night To Remember, gdzie pokonał swojego byłego partnera Cyanide'a.

8 czerwca 2008 Claffery, występujący jako Toxic, wziął udział w turnieju Lotto-Thunder i dotarł do półfinału, gdzie pokonał go Jack Domino^[6]. 13 września wziął udział w FSW Trophy Tournament 2009 i został wyeliminowany w pierwszej rundzie przez Sparxa^[11]. W 2010 zaczął korzystać z pseudonimu ringowego Jack Gallagher^[12]. Tego samego roku podczas gali Futureshock #48 zdołał wygrać FSW Trophy Tournament 2010 pokonując w finale Dave'a Breaksa^[13]. 6 listopada 2011 Gallagher pokonał Dave'a Rayne'a i odebrał mu FSW Championship^[14]. Czternaście miesięcy później utracił tytuł na rzecz Daveya Richardsa podczas gali Futureshock #61^[14]. Na następnej gali zdołał pokonać Stixxa i Zacka Gibsona o miano pretendenta do mistrzostwa. Na gali Futureshock #74 zmierzył się i wygrał z Sonjayem Duttem^[12].

3 marca 2013 zadebiutował w japońskiej federacji Pro Wrestling Zero1 występując jako Jack Anthony i uformował drużynę z Ikuto Hidaką^[15]. 15 kwietnia wraz z Craigiem Classicem, Jamesem Raideenem, Jasonem Newem, Maybachem Betą, Sebastianem Concretem, Stevenem Waltersem i Tamą Williamsem uformował ugrupowanie „New Age Wrestling Future” (NWF)^[16][17]. Kilka tygodni później do grupy przyłączyli się Jonathan Gresham i Mark Coffey^[18].

W kwietniu 2016 podczas gali Chapter 29 federacji Progress Wrestling, Gallagher pokonał Pete'a Dunne'a i zakwalifikował się do turnieju Cruiserweight Classic prowadzonego przez WWE^[19]. W pierwszej rundzie pokonał Fabiana Aichnera^[20], lecz w kolejnej przegrał z Akirą Tozawą.

Gallagher zadebiutował w głównych programach WWE występując podczas inauguracyjnego odcinka 205 Live, gdzie pokonał Ariyę Daivari'ego^[21]. 5 grudnia po raz pierwszy wystąpił na tygodniówce Raw ponownie pokonując Daivari'ego. 27 grudnia na odcinku 205 Live Gallagher i Daivari zmierzyli się w „Gentleman Duelu”, w którym docelowo mieli wybrać swoją broń, odwrócić do siebie plecami, zrobić pięć kroków i zaatakować, jednak Daivari oszukał swojego rywala i zaatakował go wcześniej^[22]. Ich rywalizacja zakończyła się 17 stycznia podczas odcinka 205 Live, gdzie Gallagher wygrał „I Quit” match^[23]. 29 stycznia podczas gali Royal Rumble jako jedyny cruiserweight wziął udział w Royal Rumble matchu, lecz został wyeliminowany przez Marka Henry'ego.

7 lutego pokonał TJ Perkinsa, Cedrica Alexandra, Noama Dara i Mustafę Ali'ego w Fatal 5-Way Elimination matchu o miano pretendenta do WWE Cruiserweight Championship^[24]. Podczas gali Fastlane zawalczył i przegrał o tytuł z Neville’em^[25]. 26 kwietnia podczas odcinka tygodniówki NXT przegrał w walce z Tylerem Batem o WWE United Kingdom Championship^[26]. 12 września podczas tygodniówki 205 Live zainterweniował w walce The Briana Kendricka i Cedrica Alexandra, gdzie zaatakował tego drugiego parasolką i uścisnął dłoń Kendrickowi, z którym rywalizował kilka tygodni wcześniej, wskutek czego zmienił rolę postaci w heela.

Postać Gallaghera po raz pierwszy przedstawiono w grze WWE 2K18^[27]

• Finishery
  • Achilles lock^[28] – 2016
  • Crucifix armbar^[29]
  • Gentleman's Dropkick (Running corner dropkick)^[30] – od 2016
  • Hammerlock crossface chickenwing^[31] – od 2017
• Inne ruchy
  • Bridging scissored armbar^[30]
  • Double underhook suplex
  • Dropkick^[28]
  • European uppercut^[32]
  • Full Windsor Knot / I Bloody Love The Graps Me / The Dreaded Rear Admiral (Over-rotated Delfin Clutch, czasem z dodaniem running soccer kicku w pośladki przeciwnika)
  • Guillotine choke^[33]
  • Hammerlock^[30]
  • Headbutt^[30]
  • Inverted Indian deathlock^[30]
  • Johnny Saint Special (Lady of the lake)^[34]
  • Mary Poppins (Diving senton w przeciwnika znajdującego się poza ringiem przy trzymaniu parasoli)
  • Running crossbody
  • Twisting bodyscissors monkey flip^[35]
• Przydomki
  • „The Grappler”
  • „The Mat Wizard”
  • „Punk Rocket”
  • „The Extraordinary Gentleman”
  • „Jacky Boy”
• Motywy muzyczne
  • „Toreador” ~ Adya (federacje niezależne)
  • „Carmen Suite No.1 – Les Toreadors (Intro Cut)” ~ Georges Bizet (WWE; 3 sierpnia 2016 – 1 grudnia 2016)
  • „Les Toréadors” ~ CFO$ (WWE; 5 grudnia 2016 – 17 października 2017)
  • „Gentleman” ~ CFO$ (WWE; od 22 października 2017)

• Futureshock Wrestling
  • FSW Championship (2 razy)
  • FSW Trophy Tournament (2010)
  • FSW Tag Team Championship (1 raz) – z Alexem Cyanidem
• Tetsujin Shoot Style
  • Tetsujin Shoot Style Tournament (2015)
• Grand Pro Wrestling
  • Gallagher's Gold Championship (1 raz)
  • GPW British Championship (1 raz)
• Pro Wrestling Illustrated
  • PWI umieściło go w top 500 wrestlerów rankingu PWI 500: 273. miejsce w 2016; 145. miejsce w 2017^[36]
• Scottish Wrestling Alliance
  • Battlezone Rumble (2014)^[37]

• Profil Gentleman Jacka Gallaghera na WWE.com. wwe.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-16)].
• Profile Jacka Gallaghera w serwisach Cagematch.net, Wrestlingdata.com i Internet Wrestling Database.