Iwan Driomow
- Artykuł
- Dyskusja
Narzędzia
Ogólne
Drukuj lub eksportuj
generał porucznik | |
Data i miejsce urodzenia | 15 października 1901 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1919–1958 |
Siły zbrojne | |
Stanowiska | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Iwan Fiodorowicz Driomow (ros. Иван Фёдорович Дрёмов, ur. 2 października?/15 października 1901 we wsi Iszkowka w obwodzie saratowskim, zm. 2 września 1983 w Dniepropietrowsku) – radziecki generał porucznik wojsk pancernych, Bohater Związku Radzieckiego (1944).
Po ukończeniu szkoły pracował jako pastuch i pomocnik kowala, od czerwca 1919 służył w Armii Czerwonej w Samarze, w 1920 walczył w wojnie z Polską pod Mozyrzem, Brześciem i w bitwie warszawskiej i pod koniec roku z wojskami Stanisława Bułak-Bałachowicza. Później służył w pogranicznym batalionie w Słucku, później w pułku piechoty w Bobrujsku, w 1925 ukończył szkołę piechoty w Smoleńsku i został dowódcą plutonu, potem zastępcą komendanta szkoły pułkowej, dowódcą i politrukiem kompanii, zastępcą dowódcy batalionu, dowódcą batalionu i zastępcą dowódcy pułku.
W marcu 1939 pracował w sztabie Białoruskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego, później dowodził pułkiem piechoty w Orłowskim Okręgu Wojskowym, 1939–1940 uczestniczył w wojnie z Finlandią, a od czerwca 1941 w wojnie z Niemcami. Brał udział w walkach obronnych pod Smoleńskiem i w pod Moskwą, w październiku 1941 został kontuzjowany, w styczniu 1942 objął dowództwo dywizji piechoty 40 Armii Frontu Briańskiego, od sierpnia 1942 dowodził 47 Brygadą Zmechanizowaną 3 Armii Uderzeniowej Frontu Kalinińskiego, uczestniczył w operacji wielkołuckiej, a jesienią 1943 w operacji smoleńskiej jako dowódca zmechanizowanej grupy wojsk 43 Armii Frontu Zachodniego.
Wyróżnił się podczas wyzwalania Duchowszcziny i Rudni, 15 grudnia 1943 otrzymał stopień generała majora wojsk pancernych, w styczniu 1944 został dowódcą 8 Gwardyjskiego Korpusu Zmechanizowanego 1 Armii Pancernej na 1 Froncie Ukraińskim i 1 Białoruskim, brał udział w operacji płoskirowsko-czerniowieckiej, lwowsko-sandomierskiej, wiślańsko-odrzańskiej, pomorskiej i berlińskiej.
Był dwukrotnie ranny i trzykrotnie kontuzjowany. 11 lipca 1945 otrzymał stopień generała porucznika wojsk pancernych, w czerwcu 1946 został zastępcą dowódcy 1 Gwardyjskiej Armii Zmechanizowanej w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, w 1949 ukończył Wyższe Kursy Akademickie przy Wyższej Akademii Wojskowej im Woroszyłowa i został dowódcą 6 Gwardyjskiej Armii Zmechanizowanej, w maju 1958 został zwolniony do rezerwy.
I inne.