Henryk Jurczyński

Urodził się 31 maja 1900 roku w Pedynkach, w rodzinie Jana i Joanny z Męków^[1][2]. Absolwent Państwowego Gimnazjum Cesarza Franciszka Józefa w Dębicy (1918)^[3]. Członek POW. W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. W czasie wojny z bolszewikami walczył pod Kijowem w szeregach 106 pułku piechoty^[4].

W okresie międzywojennym pozostał w wojsku. Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Warszawie^[5]. W 1923 roku, służył w stopniu porucznika (starszeństwo z dniem 1 czerwca 1921 i 6 lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty) w 6 pułku piechoty Legionów^[6]. W 1924 roku skierowany na oficerski kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu^[5] pozostając oficerem nadetatowym 6 pp Leg.^[7] W 1928 roku nadal służył w 6 pp Leg.^[8] 29 kwietnia 1933 został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem dniem z 1 stycznia 1933 i 65. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[9]. W czerwcu 1934 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza^[10]. Od 1934 roku dowódca 1 kompanii granicznej „Kurhany” batalionu KOP „Ostróg”^[1]. Inicjator budowy szkoły i świetlicy strzeleckiej w Hłuboczku (gm. Hoszcza)^[4].

W kampanii wrześniowej dowodził 1 kompanią graniczną „Kurhany” batalionu KOP „Ostróg”^[11]. Wzięty do niewoli radzieckiej. Według stanu na kwiecień 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 3 a 5 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa bez numeru, poz. 7^[12] z 3.04.1940. Został zamordowany między 4 a 7 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim^[5]. Nie został zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943 roku. Krewni do 1946 r. poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.

Henryk Jurczyński był żonaty z Jadwigą ze Steinhoffów^[4].

5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora^[13]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Dąb Pamięci posadzony 9 kwietnia 2010 roku na Placu Mikołajkowów w Dębicy przez Miejskie Gimnazjum nr 1 i I Liceum Ogólnokształcącego w Dębicy^[14].

• Krzyż Walecznych po raz pierwszy za służbę w POW w b. zaborze austriackim i b. okupacji austriackiej^[15]
• Medal Niepodległości – 27 czerwca 1938 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[16][1]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi w służbie ochrony pogranicza”^[17][2]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”^[18]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[18]
• Krzyż Kampanii Wrześniowej – pośmiertne 1 stycznia 1986
• Odznaka pamiątkowa 6 pułku piechoty Legionów^{[18] [a]}
• Odznaka pamiątkowa Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie^[18]

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• zbrodnia katyńska

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
• УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.